Εδώ και καιρό, «ο Τειρεσίας» επιμένει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου. Από την τουρκοκυπριακή πλευρά καταγράφονται αλλεπάλληλες προκλήσεις, άλλες μεγαλύτερες κι άλλες μικρότερες. Η Λευκωσία ζητά την παρέμβαση του ΟΗΕ, αλλά το πρόβλημα είναι ότι και οι μεταξύ τους σχέσεις δεν είναι οι καλύτερες τελευταία. Τελευταίο κρούσμα; Η σύγχυση που δημιουργήθηκε με την περίφημη τελευταία συνάντηση των Χριστοδουλίδη – Γκουτιέρες στο Ντουμπάι, στο περιθώριο της COP28. Οι πηγές μου, μου λένε ότι αμφισβητείται ακόμα και το αν έγινε αυτή η συνάντηση. Βεβαίως, φωτογραφίες υπάρχουν, αλλά αυτές λέγεται ότι τραβήχτηκαν στο πλαίσιο μιας συνάντησης «στο πόδι» κι όχι μιας κανονικής. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η πλευρά του ΟΗΕ. Η πλευρά της Λευκωσίας απαντά ότι οι φωτογραφίες είναι αδιάψευστοι μάρτυρες και κάπου εκεί η ιστορία χάνεται.
Το θετικό της ιστορίας πάντως είναι πως και οι «απέναντι» δείχνουν να μην ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται. Αλλιώς, πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι οι Τούρκοι δείχνουν να επιμένουν στην παραγγελία των 40 Eurofighter; Οι Έλληνες επιτελείς, που παρακολουθούν το θέμα, από κοντά, εκφράζουν δυο ενστάσεις - απορίες:
Η πρώτη έχει να κάνει με τις επιχειρησιακές δυνατότητες αυτού του μαχητικού. Μπορεί να είναι ικανοποιητικές, αλλά υπολείπονται – σημαντικά – εκείνες των γαλλικών Rafale και των αναβαθμισμένων αμερικανικών F-16, που εξασφάλισε η Ελλάδα. Εννοείται δε ότι δεν προσεγγίζουν ούτε κατ' ελάχιστων τις δυνατότητες των F-35, που ετοιμάζεται να κλειδώσει η Ελλάδα (πάλι). Δηλαδή, οι Τούρκοι χάνουν σε όλες τις συγκρίσεις με τις επιχειρησιακές δυνατότητες που θα αποκτήσουν οι Έλληνες πιλότοι, προσεχώς. Και μαζί θα χάσουν οριστικά και την υπεροπλία πάνω από το Αιγαίο.
Η δεύτερη ένσταση αφορά στον χρόνο παραλαβής των Eurofighter. Το πρώτο δεν αναμένεται πριν από το τέλος του 2026, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Άσε που προηγουμένως θα πρέπει να καμφθούν οι αντιδράσεις της Γερμανίας. Η τελευταία είναι συμπαραγωγός χώρα (με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία). Και για να εκτελεσθεί η όποια παραγγελία, θα πρέπει να δώσει τη συγκατάθεσή της. Αλλά προς το παρόν αρνείται πεισματικά να το κάνει. Βεβαίως, στο παρασκήνιο, ο Σούνακ διαβεβαιώνει τον Ερντογάν ότι στο τέλος θα πείσει τον Σολτς να βάλει την υπογραφή του. Αλλά τίποτα ακόμα δεν είναι δεδομένο. Οπότε και τα Eurofighter στον αέρα είναι, αν βεβαίως τα θέλουν πραγματικά οι Τούρκοι και δεν κάνουν απλώς αντιπερισπασμό στους Αμερικανούς, χρησιμοποιώντας τον απελπισμένο για θετικές ειδήσεις Σούνακ. Γιατί «παίζει» κι αυτό.
Η Ελλάδα φαίνεται να τα χειρίζεται – όλα τα παραπάνω – επιδέξια και τελευταία δείχνει να κάνει και μερικές κινήσεις διερευνητικής προσέγγισης και με τους Ρώσους. Μια τέτοια, που πέρασε κάτω απ΄ τα ραντάρ, δρομολογήθηκε όταν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Λαβρόφ, για να επισκεφθεί προσφάτως τα Σκόπια, πέρασε από Τουρκία και Ελλάδα. Πώς; Οι δυο χώρες άνοιξαν τους εναέριους χώρους τους, ώστε το αεροπλάνο του να χρησιμοποιήσει τον απαραίτητο αεροδιάδρομο. Η Βουλγαρία αρνήθηκε να το κάνει...