Μόνο εταιρείες οι οποίες έχουν έστω μια μικρή πιθανότητα να ανακάμψουν και να επανέλθουν στην κανονικότητα, σε βάθος χρόνου, μπορούν να ελπίζουν σε μια αναδιάρθρωση του δανεισμού τους. Αντιθέτως, οι χρεοκοπημένες δεν έχουν καμία απολύτως πιθανότητα.
Ο ίδιος κανόνας, με μια μικρή παραλλαγή, ισχύει και για τις εξαιρετικά υπερχρεωμένες επιχειρήσεις που αδυνατούν έστω και μερικώς να εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους. Κι αυτές θα περάσουν στον έλεγχο των τραπεζών –με την εκδίωξη των μετόχων τους– και εν συνεχεία οι τράπεζες, μέσω ειδικού εκκαθαριστή, θα προχωρήσουν σε πλειστηριασμό των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας.
Αντιθέτως, επιχειρήσεις υπερδανεισμένες που όμως εξυπηρετούν μέρος των υποχρεώσεών τους (καταβάλλοντας μόνο τόκους ή μέρος των τόκων), είναι αρκετά ανταγωνιστικές και με μια ενίσχυση της κεφαλαιακής βάσης με παράλληλο «κούρεμα» θα μπορούσαν να γίνουν βιώσιμες και να επανέλθουν στην κανονικότητα, θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν το ευεργετικό περιβάλλον που τείνει να δημιουργηθεί.
Όμως, σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στο ποιες επιχειρήσεις με την κατάλληλη αναδιάρθρωση μπορούν να διασωθούν, θα πρέπει να γίνει με τυποποιημένα τραπεζικά κριτήρια και συγκεκριμένες διαδικασίες, όπως θα οριστούν από την ΤτΕ και τους κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης.
Αν όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις κάποια στελέχη παραβαίνουν ή παρακάμπτουν τους εποπτικούς κανόνες και τις τραπεζικές διαδικασίες, θα μπαίνουν και αυτές στο μικροσκόπιο της δικαιοσύνης. Ο νόμος είναι σαφής.