Είναι προφανές πως οι προσπάθειες της Δύσης να επιτύχει την σταθεροποίηση των δημιουργηθέντων τεχνητών κρατών στην Βαλκανική, δεν ευοδώθηκαν, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνονται μαύρα σύννεφα στην περιοχή. Μάλιστα δε, η ενόχληση της Δύσης από την -αναμενόμενη από τους εχέφρονες- αποτυχία του εγχειρήματος, φαίνεται από την άμεση και άκομψη δημόσια παρέμβαση των Αμερικανών Πρεσβευτών σε Σκόπια και Τίρανα.
Στα Σκόπια, είναι ληφθείσα από την Δύση η απόφαση απομάκρυνσης του επί δεκαετία πρωθυπουργού -ελέω Σόρος- Νίκολα Γκρούεφσκι, ο οποίος στηρίχθηκε αποκλειστικώς στον μακεδονισμό προς άγρα ψήφων, και ιδία χρήση του δημόσιου ταμείου εν πολλοίς, και δεν έχει φροντίσει να μεταρρυθμίσει ούτε έναν τομέα, από αυτούς που η ίδια η Ε.Ε. καθόρισε ώστε να γίνει αποδεκτή η αίτηση των Σκοπίων προς ένταξη προενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Αυτό, ίσως η Δύση να το παρέβλεπε, αλλά βαρύνεται ο Γκρούεφσκι με την υπόνοια συνεργασίας με την Ρωσία, θανάσιμο αδίκημα για τα κράτη της περιοχής, με τον Τσίπρα ευπειθή να προστρέχει άνευ λόγου στην Ουκρανία, προς υποδήλωση του ατλαντικού προσανατολισμού της χώρας μας, στέλνοντας μήνυμα προς την Ρωσία ότι δεν είναι αρεστή στην παρούσα κυβέρνηση οποιαδήποτε προσέγγιση μαζί της (το ίδιο είε πράξει και ο Ευ. Βενιζέλος).
Ο Αμερικανός πρέσβυς στα Σκόπια επενέβη δημοσίως συστήνοντας ουσιαστικώς στον Πρόεδρο του κράτους Γ. Ιβάνοφ, να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ, καίτοι τούτο δεν προκύπτει από το σκοπιανό Σύνταγμα, μετά την αποτυχία του Γκρούεφσκι να συνεννοηθεί με τα αλβανικά κόμματα. (Για την ιστορία, ο Ιβάνοφ, του ιδίου κόμματος με τον Γκρούεφσκι, θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ζάεφ, υπό την προϋπόθεση ότι θα του προσκομίσει κατάσταση με υπογραφές 61 βουλευτών, όσους χρειάζεται για πλειοψηφική κυβέρνηση).
Είναι πιθανό, με την έμμεση πίεση της Δύσης, και την άμεση του πρωθυπουργού των Τιράνων Έντι Ράμα -ο οποίος επενέβη χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, και κάλεσε στα Τίρανα τους αρχηγούς των τεσσάρων αλβανικών κομμάτων των Σκοπίων, για να τους δώσει οδηγίες (!)- να σχηματιστεί κυβέρνηση με τον Ζάεφ. Όμως, αφενός ο λαός έχει διχαστεί, αφετέρου τα αιτήματα των Αλβανών είναι τέτοια που χωρίς καμιά αμφιβολία η πολιτική κατάσταση στα Σκόπια δεν πρόκειται να είναι ήρεμη του λοιπού, ακόμη και αν προκηρυχθούν πάλι εκλογές.
Η κατάσταση βόρεια των σκοπιανών συνόρων είναι επίσης έκρυθμη. Αφενός με την ένταση μεταξύ Κοσοβάρων και Σέρβων, αφετέρου με το αίτημα των πλειοψηφούντων Αλβανών στην πεδιάδα του Πρέσεβο, να αποκτήσουν αυτονομία εντός της Σερβίας, όπου ανήκει η περιοχή, και με πολλούς απαιτητικούς για απόσχιση και ένωση με το Κοσσυφοπέδιο (τους διεκδικούν και οι Αλβανοί των Σκοπίων).
Φαίνεται πως η Δύση θεωρεί την Σερβία αναλώσιμη, έχει εξηγηθεί πολλές φορές σ’ αυτήν την στήλη, το γιατί, και δεν θα εκπλαγώ αν χάσει και άλλο έδαφός της. Όχι μόνον από τους Αλβανούς, αλλά και από τους Ούγγρους της Βοϊβοντίνα, στην οποία καταλαμβάνουν το 33% του πληθυσμού και με πρόσφατη την -ανεξήγητη και αιφνίδια- απόφαση της ρουμανικής κυβέρνησης να δώσει αυτονομία σε περιοχή της όπου πλειοψηφούν οι Ούγγροι.
Όμως, εξέπληξε και η προχθεσινή δημόσια καταγγελία του Αμερικανού πρεσβευτή στα Τίρανα κατά της αλβανικής Δικαιοσύνης, η οποία δεν έπραξε τίποτε για αυτοκάθαρσή της. Βεβαίως, σ’ αυτήν την περίπτωση ισχύει η παροιμία «τα λέει στη νύφη για να τ’ ακούσει η πεθερά», όπου στην περίπτωση αυτή πεθερά είναι η αλβανική κυβέρνηση, η οποία όχι μόνον αδιαφόρησε για μεταρρυθμίσεις στην Δικαιοσύνη, αλλά την χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Έντι Ράμα προς ίδιον και κομματικό όφελος.
Τα ανώτατα όργανα της αλβανικής Δικαιοσύνης αντεπετέθησαν, υποστηρίζοντας ότι ο Αμερικανός πρέσβυς έχει προσωπικά κίνητρα, αφού ο ίδιος είχε ζητήσει να καθυστερήσει ο έλεγχος σε ορισμένους φακέλους.
Διακρίνεται, επομένως, ένας εκνευρισμός στους Αμερικανούς πρεσβευτές σε Σκόπια και Τίρανα, που πιθανώς εκπορεύεται από το γεγονός, ότι αντικαθιστάμενοι από την παρούσα κυβέρνηση, που θα τοποθετήσει φυσικά δικούς της, αισθάνονται ότι δεν πέτυχαν τους στόχους που τους είχε θέσει η κυβέρνηση Ομπάμα, και βιάζονται (όπως ακριβώς και η Βικτόρια Νούλαντ, που ήθελε πάση θυσία λύση του Κυπριακού).