Στριμωγμένη ανάμεσα στην έλλειψη ρευστότητας, την καταναλωτική καχεξία και της άκρως προβληματική λειτουργία του κράτους, που δεν μπορεί να εγγυηθεί καν τη λειτουργία μονοπωλιακών υποδομών που ελέγχει είναι η επιχειρηματικότητα της Βορείου Ελλάδος. Κι αν τα δύο πρώτα προβλήματα είναι συνέπειες της άγριας κρίσης, ο αποκλεισμός για περισσότερους από δύο μήνες του σιδηροδρομικού δικτύου στην Ειδομένη, που (υποτίθεται ότι) θα ανοίξει τις επόμενες ημέρες, αλλά και οι δυσλειτουργίες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΟΛΘ ΑΕ, οι οποίοι αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση της εταιρίας, συνιστούν καταστάσεις προβλέψιμες και γι’ αυτό ανεπίτρεπτες για μια ανεπτυγμένη χώρα. Πολύ περισσότερο που η χώρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τονώσει την οικονομική της δραστηριότητα, προκειμένου κάποια στιγμή να βγει από την ύφεση, στην οποία βρίσκεται επί επτά χρόνια. Να επιστρέψει στην ανάπτυξη και τη στοιχειώδη οικονομική κανονικότητα.
Είναι σαφές ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Η κεντρική εξουσία στην Ελλάδα δεν είναι εκπαιδευμένη ούτε να προβλέπει, ούτε να διαχειρίζεται με τρόπο αποτελεσματικό σοβαρές κρίσεις. Το πολιτικό κόστος, που προκαλεί ανοργανωσιά και συνοδεύεται από ανικανότητα, ευθύνεται για πολλές καταστροφές στη χώρα. Μερικά παραδείγματα: Η Ηλεία που κάηκε το 2007 από τον «στρατηγό άνεμο». Η Αθήνα που λεηλατήθηκε το 2008 εν’ ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που λιποθύμησε το 2008 από τι αρρυθμίες που προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων που τότε, όπως και τώρα, αντιδρούσαν για την εμπλοκή ιδιώτη στις λιμενικές εργασίες, χωρίς κανείς να διαχειριστεί το πρόβλημα. Το κλείσιμο τους τελευταίους δύο μήνες και κάτι της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ειδομένη από πρόσφυγες και μετανάστες, με το κράτος όχι απλώς να απουσιάζει, αλλά και να διαφημίζει την απουσία του. Οι νέες κινητοποιήσεις στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που βρίσκονται σε εξέλιξη υπονομεύοντας –σύμφωνα με τη διοίκηση της ΟΛΘ ΑΕ- την αξιοπιστία του, χωρίς και πάλι κανείς από τους αρμοδίους να αντιδρά δημιουργικά.
Η Ελλάδα είναι προβληματική χώρα όχι μόνο διότι είναι υπερχρεωμένη, αλλά και διότι δείχνει απολύτως παραλυμένη απέναντι στα προβλήματα. Φυσικά το σύστημα είναι ένοχο για όλα αυτά, αλλά και τα πρόσωπα δεν πάνε πίσω. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, στρατηγοί, πρόεδροι, διοικητές, αυτοδιοικητικοί όχι μόνο δεν προβλέπουν, αλλά όταν η καταιγίδα ξεσπά παραμένουν άβουλοι και γι’ αυτό μοιραίοι. Αφήνουν τη ζωή να λύσει ή να σβήσει από την επικαιρότητα τα προβλήματα. Ενίοτε, μάλιστα, ανταμείβονται πλουσιοπάροχα. Ξανακερδίζουν εκλογές, προάγονται σε ανώτερα αξιώματα, ανταλλάσουν μεταξύ τους συγχαρητήρια.
Εννοείται πως όλα αυτά γίνονται εντός της περίκλειστης κυριαρχίας του δημοσίου τομέα, για χάρη του οποίου όλοι οι Έλληνες έχουν χρεωθεί για πολλές μελλοντικές γενιές. Διότι ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει με βαρύ τίμημα την ανικανότητα ή την απροθυμία των αρμοδίων να λύσουν τα μικρότερα και μεγαλύτερα θέματα. Στη Βόρεια Ελλάδα –για παράδειγμα- το επιχειρείν συγκαταλέγεται, πλέον, στις αποστολές αυτοκτονίας, ενώ η εξαγωγική δραστηριότητα προχωράει με ηρωικό τρόπο, αφού η προμήθεια πρώτων υλών και η αποστολή τελικών προϊόντων εν πολλοίς βασίζεται στη συγκυρία. Στις χαραμάδες που νομοτελειακά δημιουργούνται στους τοίχους των αποκλεισμών.
ΥΓ: Σε δύο μήνες στην Ειδομένη η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έχασε τα κέρδη του 2015, περί τα 2,5 εκατ. ευρώ. Χώρια η διατάραξη των σχέσεων της με τους πελάτες. Για τον ίδιο λόγο οι μεταφορείς εκτιμούν τη ζημία τους σε περίπου 4 – 6 εκατ. ευρώ, αφού υποχρεώθηκαν είτε να ακυρώσουν μεταφορικό έργο, είτε να αλλάξουν δρομολόγια. Όσο για τους πελάτες των μεταφορέων και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δηλαδή τις βιομηχανίες παραγωγής και τις εταιρίες εμπορίας η χασούρα μπορεί να φτάνει τα 30 εκατ. ευρώ, εξαιρουμένης της ασυνέπειας, αφού –ως γνωστόν- η αξιοπιστία στις δουλειές είναι ανεκτίμητη. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά; Η απάντηση δική σας.