Μεγάλο θέμα άνοιξε -ηθελημένα ή άθελα- ο υφυπουργός Υποδομών Νίκος Ταχιάος, ο οποίος κατά την ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το Flyοver χαρακτήρισε όσους διαμαρτύρονται για την κατασκευή της υπερυψωμένης περιφερειακής οδού ταχείας κυκλοφορίας ως… παλαιοχριστιανούς, εννοώντας -υποθέτουμε- τον φανατισμό και τον δογματισμό τους. Εντάξει, υπερβολικός ο χαρακτηρισμός. Ενδεχομένως και άκομψος. Αλλά -ως γνωστόν στην Ελλάδα οι ειδήσεις ξεκινούν από ένα αλλά- οι πάντες γνωρίζουν ότι στη Θεσσαλονίκη η αντίδραση είναι συχνά ισχυρότερη από τη… δράση. Σχεδόν για ό,τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει υπάρχουν διαμαρτυρίες, γκρίνια και σύγκριση με την Αθήνα. Και μπορεί να είναι σχετικά λίγοι αυτοί που διαμαρτύρονται και γκρινιάζουν, αλλά προκαλούν θόρυβο και σηκώνουν σκόνη. Όπως το ΚΚΕ, ένα παραδοσιακά μικρό κόμμα, κάνει ανέκαθεν τις μεγαλύτερες και δυναμικότερες συγκεντρώσεις. Σε μια πόλη όπου οι πραγματικές ειδήσεις σπανίζουν, πανεύκολα το τοπικό ανάγεται σε γενικό και το ιδιωτικό ενδύεται τον μανδύα του δημοσίου. Και της… ευαισθησίας για το περιβάλλον, για τον πολιτισμό, για τις αρχαιότητες, για το παρελθόν, για το δημόσιο χρήμα.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει έργο στην πόλη που να μην έχει τους αρνητές του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποθαλάσσια αρτηρία, ένα έργο-φάντασμα που λόγω των αντιδράσεων έμεινε στα χαρτιά και το δημόσιο βρέθηκε να πληρώνει αποζημίωση 85 εκατ. ευρώ στον εργολάβο. Η υπόθεση του Flyοver είναι επίσης χαρακτηριστική: διότι ενώ το σημερινό πρόβλημα είναι η επιβάρυνση του κυκλοφοριακού, λόγω του περιορισμού της φέρουσας ικανότητας της υφιστάμενης περιφερειακής οδού εξ’ αιτίας της κατασκευής του νέου δρόμου, ξαφνικά κάποιοι θέτουν ζήτημα σκοπιμότητας και χρησιμότητας του ίδιου του έργου. Όπως ακριβώς συνέβη τα προηγούμενα χρόνια με το μετρό, όταν κάποιοι που για δικούς τους ιδεολογικούς και αισθητικούς λόγους δεν ήθελαν εξ’ αρχής το συγκεκριμένο έργο, στην πορεία επικαλέστηκαν όσες ουσιαστικές ή τυπικές, σοβαρές ή αστείες αιτιάσεις υπήρχαν και δεν υπήρχαν για να το σύρουν στα δικαστήρια. Το ότι δεν κατάφεραν να το ματαιώσουν, παρά να το καθυστερήσουν, είναι για εκείνους τους… αήττητους, πλήρως αδιάφορο. Και όπως ήδη έχει αρχίσει να γίνεται με την εξαγγελία των παρεμβάσεων στο παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης, που παραμένει όχι απλώς αναξιοποίητο, αλλά σε ορισμένα σημεία ρυπαρό και βασίλειο της αυθαιρεσίας. Αλλά και με την προσπάθεια να συμμαζευτεί η άτυπη βιομηχανική συγκέντρωση στο Καλοχώρι, που σήμερα θυμίζει εντελώς Τρίτο Κόσμο.
Κάτι ανάλογο αρχίζει να συμβαίνει και με το Flyοver, καθώς ούτε το κόψιμο κάποιων δέντρων, ούτε η προσωρινή διακοπή της πρόσβασης στο Σέιχ Σου από συγκεκριμένες διαδρομές, ούτε η διέλευση του δρόμου σε μικρή απόσταση από συγκεκριμένες περιοχές, ούτε ασφαλώς η επιλογή του ενός ή του άλλου εργολάβου δεν σχετίζονται με το σημερινό, υπαρκτό πρόβλημα, της επιβάρυνσης της κυκλοφορίας.
Ανεξάρτητα, πάντως, από το τι είπε και πώς το είπε ο Ταχιάος, αλλά και πέρα από το τι του απαντούν με ανακοινώσεις και αναρτήσεις όσοι αισθάνονται θιγμένοι από αυτά που είπε, στη Θεσσαλονίκη ισχύει συχνά αυτό που ευφυώς λέει ένα τραγούδι:
«Αν λέγαμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους / θα γέμιζε φαντάσματα το νόημά τους».