Μνήμες από τα σχολικά μου χρόνια μού έφεραν στον νου πολλές στιγμές από το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που στο 2ο Δημοτικό Σχολείο -το Πέτρινο- της Νεάπολης παίζαμε στην αυλή το «Πόλεμος κι Ειρήνη» και οι δύο αντίπαλες ομάδες προσπαθούσαν να εγκλωβίσουν στην οριζόντια διάταξή τους κάποιον από τους επιτιθέμενους κάθε φορά. Το άλλο που θυμήθηκα είναι ένα αστειάκι που λέγαμε στα ζόρια μας τα χρόνια του 22ου Λυκείου, επίσης στη Νεάπολη: «Δεν μας φτάνουν τα προβλήματα των άλλων, έχουμε και τα… δικά μας». Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Μα γιατί η αρένα στο Τάε Κβο Ντο, όπου έτρεξε για τέσσερις μέρες το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θύμιζε σχολικές κόντρες της πλάκας, που όταν χτυπούσε το κουδούνι, τις ξεχνούσαμε όλοι κι ικανοποιημένοι λέγαμε κι από ένα «γεια». Η κοινωνία έχει σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει κι αυτά στο συνέδριο πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Είχαν τα δικά τους…
Η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολο να προδιαγραφεί. Ούτε καν με ορίζοντα τετραμήνου, οπότε και θα στηθούν οι κάλπες για τις Ευρωεκλογές. Για τις άλλες, τις εθνικές, έχουμε δρόμο ακόμη μακρύ. Πάντως τώρα το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αχαρτογράφητο.
Για όλους εμάς που παρακολουθήσαμε, κατά το δυνατόν, τις τετραήμερες εργασίες οι οποίες χτες το μεσημέρι έριξαν αυλαία, αλλά πολύ περισσότερο για όσους από εμάς έχουμε παρακολουθήσει συνέδρια και άλλων κομμάτων, αυτό το σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο. Πάντοτε στα συνέδρια υπάρχουν εντάσεις, μπαίνουν βαριά θέματα στην ατζέντα και μέσα από θέσεις, αντιθέσεις, κόντρες, επιδοκιμασίες, αποδοκιμασίες, αλλά και χειροκροτήματα, βγαίνει κι ένα συμπέρασμα. Κάποιος τέλος πάντων, βρε αδερφέ, βγαίνει κερδισμένος – ενισχυμένος και κάποιος χαμένος. Εδώ είδαμε άλλα και σίγουρα πρωτοφανή.
Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είδαμε τον νυν πρόεδρο, τον πρώην πρόεδρο και μια υποψήφια εξ αντανακλάσεως πρόεδρο μερικών ωρών να ρίχνουν και να σηκώνουν… γάντια και τελικά το σώμα να ασπάζεται μια τρίτη πρόταση και κανείς εκ των πρωταγωνιστών να μην αναλαμβάνει το κόστος του συμβιβασμού, να μην πάνε για την εκλογή νέου πρόεδρου. Πολύς λόγος για τη… μάχη των μαχών, με τρέιλερ του τύπου θα γίνει… Κούγκι, θα χυθεί πολύ αίμα και στο τέλος να μην πέφτει σταγόνα. Τέτοιο συνέδριο, ομολογώ, δεν έχω ξαναδεί. Πέρασε μια μεσοβέζικη φόρμουλα για να μην στηθούν κάλπες, χτίστηκε όμως μια κατάσταση δημιουργικής ασάφειας κι εκεί που οι σύνεδροι επικροτούσαν με βοή την προσφυγή στις κάλπες για νέο πρόεδρο, μετά επικροτούσαν την πρόταση να μην πάνε για νέο πρόεδρο. Άρα, ο ενδιάμεσος χώρος έπαιξε τον ρόλο του ρυθμιστή. Προκρίθηκε εν ολίγοις μια διέξοδος διαφυγής αντί μιας μετωπικής σύγκρουσης. Τώρα πώς γίνεται μέσα σε όλο αυτό το τοξικό κλίμα στο τέλος, με τη λήξη του συνεδρίου -τις επόμενες ώρες τα ξεμαλλιάσματα στα social media συνεχίστηκαν- να βγαίνουν όλοι νικητές, είναι αδύνατο να εξηγηθεί. Θυμηθείτε πως οι ABBA μάς τραγουδούσαν κάποτε «The Winner takes it all», τουτέστιν ο… νικητής τα παίρνει όλα, αλλά εδώ ποιος είναι ο νικητής; Εκτιμώ πως ο χαμένος θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κι ότι αυτό θα καταγραφεί με σαφήνεια στα ποσοστά των ευρωεκλογών, μιας κι ο ίδιος δεν έχει ορίσει καν τον πήχη.
Υπάρχουν πολλοί που καταγράφουν στα συμπεράσματά τους πως στο 4ο Συνέδριο υπήρξε μια απο-τσιπροποίηση του κόμματος. Άλλοι ψελλίζουν για ενδυνάμωση Κασσελάκη κι άλλοι τόσοι για αποδυνάμωση του νυν πρόεδρου. Θεωρώ πως δεν πέρασε η γραμμή κανενός. Απλά και ξάστερα. Και θα φανεί στο χειροκρότημα του Ιουνίου, όταν θα μετρηθούν οι ψήφοι των ευρωεκλογών.
Το ταμείο του συνεδρίου σίγουρα δείχνει μια Βαβέλ. Δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα. Κι αυτό φαίνεται, περνάει στον κόσμο. Το λυπηρό όμως είναι πως μιλάμε για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον πέμπτο πυλώνα δηλ. στη λειτουργία της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Δεν μιλάμε για τους διαχειριστές της πολυκατοικίας και τους τσακωμούς για το ποιος δεν πλήρωσε τα κοινόχρηστα. Εδώ μιλάμε για το αντίβαρο στην ισορροπία που ζητά ένα δημοκρατικό πολίτευμα απέναντι στην κυβερνητική πλειοψηφία κι η ευθύνη είναι μεγάλη. Δεν μιλάμε για κανένα CEO ή τον πρόεδρο του… Αστέρα Κάτω Ραχούλας και τα πράγματα είναι σοβαρά. Ίσως ο αξέχαστος Φώσκολος σε ένα σύγχρονο ριμέικ της ταινίας του να κυκλοφορούσε το… «Σοβαρότης Μηδέν».