Έχουν περάσει τόσοι Μάρτηδες, τόσες γιορτές αφιερωμένες στη Γυναίκα και κάθε φορά που πλησιάζει η μέρα αυτή κάνω ένα βήμα πίσω και στέκομαι να δω τι άλλαξε.
Τι άλλαξε;
Άλλαξαν πολλά αλλά τελικά μήπως άλλαξαν τόσο λίγα; Με θλίβει και με θυμώνει ακόμα αυτή η μέρα. Με θλίβει και με θυμώνει γιατί μου θυμίζει πως δεν είμαι ίση με εσένα. Δεν είμαι ίση με εσένα.
Βαλθήκαμε να βάζουμε θηλυκές καταλήξεις στις λέξεις (το λέω εγώ που πασχίζω για τη μη αρσενικοποίηση της γλώσσας) αλλά γιατί; Για να θυμάμαι πάλι πως δεν είμαι ίση με σένα.
Τις ημέρες αυτές πασχίζουμε να βγάλουμε τα «καλά παραδείγματα», τις γυναίκες που τα κατάφεραν. «Κατάφεραν τι;», θα πει κανείς; Να είναι καλές στη δουλειά τους; Να έχουν δουλειά; Να έχουν μία θέση στο τραπέζι; Να γίνονται δήμαρχοι, πολιτικοί, βουλεύτριες, Πρόεδροι της Δημοκρατίας; Το 2024, στις δυτικές κοινωνίες, λέμε μπράβο για αυτό; Λέμε ίσως, γιατί θυμόμαστε πού βρισκόμασταν πριν λίγα χρόνια. Ίσως πάλι επειδή συγκρίνουμε με άλλες κοινωνίες που ντροπιάζουν το ανθρώπινο είδος. Αλλά ο δρόμος και για εμάς είναι ακόμα μακρύς.
Σήμερα θα μας φέρουν λουλούδια για να μας πουν «χρόνια πολλά». Γιατί; Θέλουμε, άραγε, ευχές; Θέλουμε λουλούδια; Θέλουμε να μας λένε «μπράβο που κέρδισες μία θέση στο ΔΣ μίας μεγάλης εταιρείας»; Θέλουμε να μας εξιδανικεύουν; Να μας «προσέχουν»; Άραγε, δεν μειώνεις κάτι όταν το εξιδανικεύεις; Δεν μοιάζει σαν να του κάνεις τη χάρη; Τι «ωραίο φύλο»; Ακόμα είμαστε το δεύτερο φύλο. Πόσο δίκιο έχεις ακόμα, καλή μου Σιμόν.
Τη γυναίκα πρέπει να τη βλέπουμε ως άνθρωπο, όχι ως ρόλο. Ναι, η κοινωνία μάς έκανε πολυμίξερ. Μα η καθεμία κουβαλάει τον σταυρό της και παλεύει με τους δικούς της δαίμονες.
Αυτή η μέρα θα έχει μεγαλύτερη αξία όταν θα μείνουν μόνο τα λουλούδια, όταν θα τη γιορτάζουμε για το εθιμοτυπικό της υπόθεσης, για να θυμόμαστε τους αγώνες και τις κατακτήσεις ετών. Και αυτό θα το πετύχουμε μαζί. Όλοι οι άνθρωποι. Όλα τα άτομα που περπατούν σε αυτήν τη Γη πρέπει να το απαιτούν. Τον φεμινισμό δεν τον διδάσκεσαι μόνο στα έδρανα των μεγάλων πανεπιστημίων. Την αξία του φεμινισμού τη νιώθεις μέσα σου, κυλά στις φλέβες σου. Δεν είσαι δαχτυλοδειχτούμενος αν δηλώνεις φεμινιστής, αγαπητέ μου. Είσαι άνθρωπος.
Και δεν ξεχνάμε πως το φύλο πάει χέρι χέρι με την καταγωγή, με την οικονομική κατάσταση, με όλα.
Μία φίλη μου όταν έκανα την ερώτηση «τι άλλαξε;» απάντησε «Πολλές λιγότερες». Πόσες ακόμα;
Πόσο ακόμα;
Και η απάντηση: Μέχρι και η τελευταία από εμάς να γυρνά σπίτι χωρίς να φοβάται, να μην τρέμει να πει στον σύντροφό της να χωρίσουν, να μην ερωτάται γιατί δεν παντρεύεται, γιατί δεν κάνει παιδιά, γιατί, γιατί, γιατί.
Μέχρι τότε δεν είμαι ίση με σένα...