Όλοι αναρωτιόμασταν από πού αντλεί την βεβαιότητα ο κ. Τσίπρας, ότι θα επιτύχει η εκβιαστική τακτική προς την Ευρώπη, η οποία θα υποχωρήσει στα αιτήματά μας, λόγω του ότι θα υποστεί μεγάλη ζημία. Και όχι μόνον η Ευρώπη, αλλά και οι ΗΠΑ μαζί με την παγκόσμια οικονομία.
Εχθές, μιλήσαμε για την «θεωρία των παιγνίων» του κ. Βαρουφάκη (δείτε εδώ), ότι υποχωρεί ο πιο φοβισμένος. Εμείς δηλαδή, οι «άφοβοι», θα επικρατήσουμε. Ο κ. Καμμένος, που δεν είναι καθηγητής σε αμερικανικό πανεπιστήμιο ούτε πρώην συνεργάτης του κ. Σόρος, το διετύπωσε πιο δραματικά: «Θα γίνουμε Κούγκι», είπε, όπερ σημαίνει ότι θα χαθούμε κι εμείς, αλλά θα πάρουμε και τους άλλους μαζί. Ο κ. Καμμένος, συνειδητοποίησε πάντως, σε αντίθεση με τον κύριο καθηγητή Βαρουφάκη, ότι ούτε εμείς θα γλυτώσουμε.
Η πράξη έδειξε ότι δεν γίναμε Κούγκι, αλλά Ζάλογγο και Αραπίτσα. Εμείς πέφτουμε στον γκρεμό, ενώ οι άλλοι παραμένουν αλώβητοι, ή έστω με λίγες γρατζουνιές. Μιλώντας ενώπιον της Ολομέλειας της γερμανικής Βουλής, η κ. Μέρκελ ξεκαθάρισε πως η Ευρώπη είναι «θωρακισμένη». Ειδικότερα, έκανε μια σύγκριση με το 2010 επισημαίνοντας ότι «είμαστε πιο ισχυροί σε σχέση με πριν από πέντε χρόνια. Δεν φοβόμαστε οικονομική καταστροφή. Έχουμε λάβει τις προφυλάξεις μας».
Αυτό ακριβώς υποστήριξε πάμπολλες φορές η στήλη, ότι δηλαδή άλλαξαν τα δεδομένα. Το 2010 οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν από το παιχνίδι που έπαιξαν εις βάρος μας -και των άλλων λαών- οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, και τότε μπορεί η θεωρία των παιγνίων ή το Κούγκι, να είχε πιθανότητες εφαρμογής. Είχαν όμως πέντε χρόνια για να προετοιμασθούν, όπως και έπραξαν.
Το δε μήνυμα του κ. Ομπάμα προς την Αθήνα είναι ότι η ελληνική κρίση δεν επηρεάζει τις ΗΠΑ και το τραπεζικό της σύστημα, όπως υποστήριξε. Εδώ θέλω να μείνουμε, επειδή έως προχθές, όλες οι ανακοινώσεις του Λευκού Οίκου και του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, μιλούσαν, το τελευταίο ιδιαιτέρως διάστημα, για διάχυση που θα μπορούσε να επηρεάσει ισχυρά την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Μάλιστα δε, ο κ. Ομπάμα και ο κ. Λιου, έστελναν μηνύματα περί συνεννοήσεως Ελλάδας και δανειστών, ώστε να μη συμβεί το ανωτέρω ενδεχόμενο.
Αυτά τα μηνύματα, τα εκλαμβάναμε στην Ελλάδα ως πίεση προς τους Ευρωπαίους να προβούν σε υποχωρήσεις, προς σωτηρία δική τους και της παγκόσμιας οικονομίας. Μάλλον, δεν ήταν έτσι. Τα μηνύματα φαίνεται να μη ήταν προς την Ευρώπη, αλλά προς εμάς. Όχι για να ενδιαφερθούμε για την παγκόσμια οικονομία -εδώ δεν ενδιαφερόμαστε για την τύχη που θα έχουν αύριο τα παιδιά μας- αλλά για να μας ενθαρρύνουν να είμαστε περισσότερο απαιτητικοί και λιγότερο διαλλακτικοί, ώστε να καταφέρουμε κάποια πλήγματα στην γερμανική ηγεμονία της Ευρώπης, και ίσως κάποια ρήγματα στην κυριαρχία της κυρίας Μέρκελ.
Αυτό μοιάζει με παγίδα, όπου μας χρησιμοποίησαν αφενός παραπλανώντας μας, αφετέρου με κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ -πάντα οι ισχυροί έχουν τους ανθρώπους τους, παντού- και δημιουργήθηκε ένα κλίμα υπεροχής της κυβέρνησης έναντι των δανειστών. Οι προεκλογικές ύβρεις κατά της κας Μέρκελ από την ίδιο τον κ. Τσίπρα, αλλά κατά του υπασπιστή της κ. Ολάντ (τον οποίο ο κ. Τσίπρας αποκάλεσε μέσα στην Γαλλία «Ολαντρέου», υπονοώντας ότι είναι πολιτικώς ελάχιστος ως ο κ. Γ. Παπανδρέου) είναι ενδεικτικά στοιχεία ότι ο κ. Τσίπρας πίστευε όντως ότι θα συντρίψει τους «αντιπάλους».
Αν προστεθεί και η μαρξιστική αντίληψη ότι ο καπιταλισμός είναι «χάρτινη τίγρης» όπως έλεγε ο Μάο και ενστερνίζονται κάποιοι από τις Συνιστώσες, ο κ. πρωθυπουργός ένιωθε ήδη νικητής πριν από την μάχη. Όπως ο Δον Κιχώτης, όταν κατατρόπωνε τους ανεμόμυλους. Με όσα συνέβησαν, ομού με τους Αμερικανούς επιχαίρει και ο κ Σόιμπλε με τους δικούς του υπασπιστές - υπουργούς άλλων χωρών. Είναι φανερό ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ανήκει στην ίδια «Λέσχη» με την κυρία Μέρκελ. Από το 2010, κάνει ό,τι μπορεί για να επιτύχουν οι καθοδηγητές του την πλήρη κυριαρχία επί της Ελλάδας. Και ο κ. Τσίπρας, ως «έξυπνο πουλί» πιάστηκε από την μύτη και έπαιξε το παιχνίδι του.