Skip to main content

Όχι άλλη γκρίνια για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους τι θέλουμε σ' αυτή την πόλη κι όχι να γκρινιάζουμε επειδή θα αναστατωθεί για δέκα μέρες η καθημερινότητά μας.

Από νωρίς άρχισαν φέτος οι γκρίνιες εν όψει της ανόδου των πολιτικών αρχηγών και των κομματικών επιτελείων στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ. Το πρόβλημα δεν είναι οι κομματικές... φιέστες όμως. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, που δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε.

Θέλουμε η ΔΕΘ να φέρνει τη Θεσσαλονίκη στο προσκήνιο. Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό αν δεν έρθουν όλοι αυτοί, οι οποίοι –να τους το αναγνωρίσουμε- δίνουν σε μεγάλο βαθμό υπόσταση και κύρος στο θεσμό;

Μήπως να γυρίζαμε το χρόνο πίσω ή να κοιτούσαμε παραδίπλα μας να δούμε πόσο αγώνα κάνουν άλλες εκθέσεις για να τις επισκεφτούν ένας δυο υπουργοί ή ένας πρωθυπουργός ή κάποιος επίσημος τέλος πάντων;

Αυτή η μόνιμη γκρίνια που καλλιεργείται διαρκώς για τους πολλούς που πλακώνουν στην πόλη, το... μαρτύριο και την ταλαιπωρία των μόνιμων κατοίκων τις μέρες της ΔΕΘ, το μπάχαλο με τις διαδηλώσεις, τις περσόνες στα μπουζούκια, την ταραχή των καθημερινών ρυθμών της πόλης κτλ. δεν τη θεωρώ τυχαία.

Είναι στο πλαίσιο της κακής νοοτροπίας που επί χρόνια καλλιεργείται στον φτωχό συγγενή των Αθηνών. Έτσι θέλουν να βλέπουν όμως τη Θεσσαλονίκη αυτοί που γκρινιάζουν: φτωχό συγγενή, προβληματικό, πόλη με ειδικές ανάγκες... Και είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν στην πραγματικότητα να ξεφύγει η Θεσσαλονίκη από το περιθώριο και να ανοίξει τα φτερά της. Θέλουν η γκρίνια τους να έχει υπόσταση. Αν δεν ερχόταν κανείς από όλους αυτούς που μας... ταλαιπωρούν, η ΔΕΘ θα ήταν μια τυχάρπαστη εκθεσούλα, οικονομικού ενδιαφέροντος και τίποτα περισσότερο. Εκεί να δεις γκρίνια...

Κάποια στιγμή όμως η πόλη πρέπει να ξεφύγει από τη μιζέρια και όλους όσοι θέλουν να μένει μίζερη για να έχουν οι ίδιοι λόγο και φωνή. Αυτό το λες και γραφικότητα ή επαρχιωτισμό. Και προσοχή σε όσους το παρεξηγήσουν: Είμαι πολύ υπερήφανος που κατάγομαι από την ελληνική επαρχία. Στην οποία ελληνική επαρχία οι άνθρωποι είναι περήφανοι για τις πόλεις τους, που ούτε ονειρεύτηκαν να αποκτήσουν το μέγεθος (όχι σε πληθυσμό) μιας Θεσσαλονίκης.

Δεν είμαι ευτυχής που για δέκα μέρες δεν θα βρίσκω πάρκινγκ, θα νευριάζω μέσα στο αυτοκίνητο ή στο λεωφορείο, θα ακούω και θα βλέπω τον κάθε αχώνευτο, αλλά θα είμαι ευτυχής που η Θεσσαλονίκη θα είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, που έστω και αναγκαστικά κάποια ζητήματά της θα προσεχτούν περισσότερο, που όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα είναι υποχρεωμένοι να μάθουν πέντε πράγματα για την πόλη και που ένας θεσμός συνυφασμένος με τη ζωή της πόλης θα προοδεύει και θα διατηρείται δυνατός στο υποσυνείδητο όλων των Ελλήνων.

Οι εκτός Θεσσαλονίκης φίλοι μου που επικοινωνούν μαζί μου, χωρίς να τους πω το παραμικρό, πάντα θυμούνται ότι πρέπει να με ξεχάσουν για δέκα μέρες λόγω ΔΕΘ. Και πάντα τηλεφωνούν για να σχολιάσουν όσα γίνονται και λέγονται στη ΔΕΘ από πολιτικούς αρχηγούς, κομματικά στελέχη, υπουργούς. Ίσως να φταίει το επάγγελμα και άρα ο κύκλος των γνωστών και φίλων, αλλά όταν σε αυτούς προστίθενται συγγενικά πρόσωπα ή οι παιδικοί φίλοι, τότε αντιλαμβάνεται καθένας πόση σημασία έχει να μην ξεχάσουν τη ΔΕΘ και κατ' επέκταση τη Θεσσαλονίκη όλοι αυτοί οι... ανεπιθύμητοι (για τους γκρινιάρηδες).

Γνωρίζω ότι δεν αρκεί να μας θυμούνται μόνο τις μέρες της Έκθεσης, αλλά σκεφτείτε ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα... Δε μου αρέσουν τα καθρεφτάκια για ιθαγενείς, που γίνονται αγαπημένο αντικείμενο στις εκθεσιακές... πωλήσεις, δε μου αρέσει που κλείνουν οι δρόμοι, δε μου αρέσουν πολλά.

Μου αρέσει όμως η ΔΕΘ και όλο το σκηνικό που στήνεται κάθε χρόνο εντός και πέριξ αυτής σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Ένα σκηνικό που κάνει τη Θεσσαλονίκη πρωταγωνίστρια έστω και σε μια ετήσια παράσταση δέκα ημερών. Κι αυτός ο λόγος είναι αρκετός για να καταπιώ την όποια γκρίνια και αναστάτωση.