Ένα θέμα που μας απασχολεί συνεχώς, και που το επαναφέρουμε συχνά στην επικαιρότητα, είναι η ασάφεια που διακρίνει ακόμη την αμερικανική εξωτερική πολιτική, σε πολλές κατευθύνσεις, ιδίως στα Βαλκάνια που μας ενδιαφέρουν άμεσα.
Είναι ενδεικτικό, ότι οι διπλωμάτες και το πολιτικό προσωπικό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξακολουθεί να είναι επιρροής Ομπάμα, πλην της Βικτόρια Νούλαντ που αποχώρησε.
Άλλωστε, και στο ίδιο το Υπουργείο στις ΗΠΑ είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των υπηρετούντων που έπρεπε να αντικατασταθεί, όμως η αλλαγή τους προχωρεί με αργούς ρυθμούς, που προκαλεί αρρυθμίες. Δεν είναι τυχαίο ότι λαμβάνονται συχνά αποφάσεις, που ακυρώνονται, ιδίως μεταξύ Προέδρου και Τίλερσον.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πιέζουν τον Άιντα κι αυτός με την σειρά του πιέζει τα ενδιαφερόμενα μέρη να επιτύχουν κάποια συμφωνία στο Κυπριακό, έστω να υπογραφεί Σχέδιο Συμφωνίας, ώστε να προλάβουν και να δεσμεύσουν την αμερικανική κυβέρνηση του Τραμπ, πριν οριστικοποιηθεί η πολιτική των ΗΠΑ σε Αιγαίο και Κύπρο. Η βιασύνη όμως, δεν φέρει αποτελέσματα και η προχειρότητα σύγκλισης διασκέψεων στην Ελβετία από τον Άιντα οδήγησε σε αποτυχία (ευτυχώς).
Φαίνεται όμως, πως η διαμορφωθείσα πολιτική Τραμπ στην Συρία και το Ισραήλ συμπαρασύρει ευνοϊκά και την πολιτική σε θέματα που μας αφορούν. Το ίδιο ευνοϊκή είναι και η αλλαγή των φιλοτουρκικών θέσεων της προεδρίας Ομπάμα -με την συνδρομή της ίδιας της αλαζόνος Τουρκίας- που με την υποστήριξη των αμειβόμενων παχυλά Αμερικανών γερουσιαστών, δεν έφερναν αντιρρήσεις στις παράλογες απαιτήσεις της Άγκυρας.
Την φιλοτουρκική εμμονή των Δημοκρατικών και ιδίως του Ομπάμα και της Χίλαρυ Κλίντον αποδεικνύει μέσω του σχεδίου που -ευτυχώς για την Ελλάδα- έμεινε στα χαρτιά, ο Πρέσβης ε.τ. Περικλής Νεάρχου σε άρθρο του. Ο ίδιος αναφέρει ότι σε περίπτωση νίκης της Κλίντον, η αμερικανική εξωτερική πολιτική στη νοτιοανατολική Μεσόγειο θα ακολουθούσε την φιλοτουρκική πολιτική Ομπάμα.
Ειδικότερα, ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος θεωρούσε τα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας και της Κύπρου, που φαίνεται να είναι πολύ σημαντικά, ως υποκατάστατο μεγάλου μέρους ρωσικών εξαγωγών και ως ένας νέος παράγων για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνε την Ελλάδα να πράξει ανεξάρτητα, υπολογίζοντας στη συμμετοχή των Τούρκων στο ενεργειακό παιχνίδι της Μεσογείου, εις βάρος προφανώς των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.
Είναι δευτερεύον το θέμα -χωρίς να παύσει να είναι σοβαρό- αν η νέα αμερικανική κυβέρνηση είχε κατά νου περιθωριοποίηση της Τουρκίας, ή αν η άφρων πολιτική του Ερντογάν οδήγησε σ’ αυτήν. Σημασία έχει, ότι η μη εκλογή της Κλίντον είναι δώρο για την χώρα μας.
Όσον αφορά το Κυπριακό, η προεδρία Ομπάμα, με εκφραστή την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, προσπάθησε να επιβάλει μια λύση που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για τη συμμετοχή της Άγκυρας στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου και ταυτοχρόνως θα αναβάθμιζε τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση. Όπως αναφέρει ο τέως Πρέσβης το σχέδιο αυτό είχε συνεργό την Βρετανία και την "σιωπηλή αποδοχή" του ΟΗΕ. Aυτό το σχέδιο θα ακολουθούσε με ακόμα μεγαλύτερη πυγμή η Κλίντον, αλλά όπως δείχνουν μέχρι στιγμής τα πράγματα, ευτυχώς ο Τραμπ την κατατρόπωσε στις εκλογές.
Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να μας καθησυχάζουν, επειδή όπως είπα, αφενός κυριαρχούν ακόμη στο αμερικανικό ΥΠΕΞ οι άνθρωποι του Ομπάμα, και αφετέρου βαρύνουσα γνώμη για το Κυπριακό έχει η Βρετανία, της οποίας η φιλοτουρκική στάση δεν χρειάζεται καταβολή μόχθου για να αποδειχθεί.
Παραλλήλως, δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα έπαιξε ρόλο στα γεγονότα της Ουκρανίας, όπως και ο Γι, σύμβουλος του αμερικανικού ΥΠΕΞ, δεν είναι αμέτοχος της απόσχισης του Μαυροβουνίου από την Γιουγκοσλαβία. Πρόσωπα και τα δύο επιρροής Ομπάμα - Κλίντον. Ούτε πρέπει να λησμονηθεί ότι και ο Άιντα από την κυβέρνηση Ομπάμα προωθήθηκε. Όπερ σημαίνει πως η προσοχή μας πρέπει να είναι στραμμένη και προς αυτούς.
Όπως και να έχει, το βέβαιο είναι πως οι ΗΠΑ με κανένα τρόπο δεν θα αφήσουν την Τουρκία παραπονεμένη, επειδή θα υπάρχει και μετά την εποχή Ερντογάν. Η Ελλάδα θα ανακαλύψει πιθανόν ότι έστω με την αμερικανική επιδιαιτητική παρουσία, θα πιεστεί ασφυκτικά για να ικανοποιηθούν κάπως και τα τουρκικά συμφέροντα, τα οποία αφορούν τη νομή του πλούτου της περιοχής.
Ευχής έργο θα ήταν να εξακολουθήσει να κατέχει την θέση του ΥΠΕΞ ο Ν. Κοτζιάς (παρά τις διαφωνίες που έχω σε πολλές κινήσεις του) και να μη καρποφορήσει η επιδίωξη των ιδεοληπτικών σοβιετικών του ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με κάποιους δημοσιογράφους και οικονομικούς παράγοντες (όπως ο ίδιος ο Ν. Κοτζιάς κατήγγειλε εχθές) θέλουν να τον εκδιώξουν για επιβάλουν λύσεις καθόλου συμφέρουσες για την Ελλάδα.