Από την δραματική υπόθεση του δυστυχήματος των Τεμπών, μέχρι την διαρροή των e-mails των αποδήμων από παράγοντες του υπουργείου Εσωτερικών, οι αποδείξεις ότι η Ελλάδα είναι κράτος της πλάκας είναι συνεχείς. Καθημερινές. Οι μόνοι που δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται είναι οι ίδιοι οι… Έλληνες πολίτες. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Διότι όταν γίνει κάποια… στραβή οι πάντες καταγγέλλουν τους πολιτικούς, οι οποίοι προφανώς έχουν ευθύνες, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Το ελληνικό κράτος -για όσους δεν καταλαβαίνουν- είμαστε όλοι εμείς. Όσοι ψηφίζουμε, όσοι δουλεύουμε στο δημόσιο -σχεδόν κάθε ελληνικό σπίτι έχει κάποιον που έχει επαγγελματική σχέση με το δημόσιο-, όσοι διαλεγόμαστε, όσοι συνδιαλεγόμαστε και όσοι συναλλασσόμαστε με το δημόσιο. Και όσοι συχνά πυκνά επιδοτούμαστε από το δημόσιο, το οποίο ακόμη και σήμερα ελέγχει περί το 50% της οικονομίας. Επίσης πολλοί ανάμεσά μας διά της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και της φοροκλοπής βάζουμε χέρι στο δημόσιο ταμείο, κάτι που δημοσίως είτε δεν το παραδεχόμαστε, είτε το δικαιολογούμε. Κατά τα λοιπά ζητάμε τα ρέστα από το… δημόσιο. Στην ουσία από τον εαυτό μας. Και καλά κάνουμε αφού η Ελλάδα -δηλαδή η ελληνική κοινωνία και όσοι την αποτελούμε- ανήκει στην κατηγορία που κωδικοποίησε ποιητικά και αριστοτεχνικά ο αξέχαστος Μανώλης Ρασούλης ως εξής: «Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι / κι από μόνη σου αγαπιέσαι».
Αιφνιδιαστική παραίτηση
Παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού Φαρμακοποιών Θεσσαλονίκης Σπύρος Νικολαΐδης, σε μια κίνηση που προκάλεσε εντύπωση και συζητήσεις ανάμεσα στους φαρμακοποιούς και τους εν γένει εμπλεκόμενους στον κλάδο του φαρμάκου στην πόλη. Στην επιστολή παραίτησής του ο κ. Νικολαΐδης σημειώνει ότι στον τελευταίο ενάμιση χρόνο που βρέθηκε στην προεδρία του συνεταιρισμού δεν κατάφερε να συνθέσει επαρκώς τις απόψεις των μελών, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, την ευθύνη. Τονίζει, βέβαια, πως παραδίδει τον ΣΥΦΑ στο «καλύτερο σημεία του μετά από 15 χρόνια πορείας με ρεκόρ σε όλα τα επίπεδα», επιτείνοντας έτσι τα ερωτήματα για την απόφασή του.
Τη θέση του κατέλαβε κατόπιν εκλογών ο Διονύσης Ευγενίδης, ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Αντιπρόεδρος εξελέγη ο Γεώργιος – Κωνσταντίνος Κιοσσές, ενώ στη θέση του Γραμματέα παραμένει ο Παναγιώτης Ναούμ και ταμίας ο Σιδέρης Γρηγοριάδης. Τα υπόλοιπα μέση του Δ.Σ. είναι η Αλεξάνδρα Μαρτσικαλή, ο Σπυρίδων Νικολαΐδης, ο Χαράλαμπος Σαρδέλης, ο Λάζαρος Φαρσάκης και ο Νικόλαος Βαφειάδης, ως εκπρόσωπος του προσωπικού.
Με 2 ευρώ στην Τσιμισκή!
Χέρι με χέρι πήγαιναν παλιά οι ανταλλαγές των ρούχων που είχαν φορεθεί από άλλους. Φίλοι και -κυρίως- συγγενείς έδιναν ρούχα ο ένας στον άλλον, όταν κάτι τους μίκρυνε ή άλλαζε γρηγορότερα η μόδα. Κυρίως όμως αυτές οι ανταλλαγές γινόταν εντός της οικογενείας, όταν ο μεγάλος αδελφός… μεγάλωνε, οπότε το παλιό ρούχο ταξίδευε με τον νέο ιδιοκτήτη, τον μικρό αδελφό που καμάρωνε, μέχρι να δώσει κι αυτός την σκυτάλη σε κάποιον τρίτο. Αργότερα, στις εποχές τις καλές, αυτές με τα… λεφτά, όταν άρχισαν και στην Ελλάδα να δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, αυτή η συνήθεια μπήκε στο… ψυγείο. Δεν περπατούσε και πολύ μιας και τα καινούργια έμπαιναν πιο εύκολα σχεδόν σε όλα τα σπιτικά. Στα μνημόνια είδαμε πολλά μαγαζιά να πουλάνε μεταχειρισμένα ρούχα, ακόμη και με το… κιλό. Κάποιοι έλεγαν πως δεν θα κρατήσει πολύ. Κι όμως συνεχώς ανοίγουν κι άλλα τέτοια καταστήματα. Και με κράχτες τις τιμές στο 1,99 ευρώ ή ό,τι πάρεις με 2 ευρώ και πάει λέγοντας. Το «κόλπο» εξάλλου υπήρχε χρόνια πριν και στο ebay, όταν έβαζες στην αναζήτηση… Pre-owned κι έπεφταν κατεβατά με προϊόντα. Αυτονόητα, θα σκεφτεί κανείς ότι για να ανοίγουν στις μέρες μας τέτοια καταστήματα, μάλλον δουλεύουν. Έχουν την πελατεία τους. Το εντυπωσιακό όμως της τελευταίας διετίας είναι όπως τέτοιου είδους επιχειρήσεις με second hand ρούχα φυτρώνουν συνεχώς ακόμη και στην… Τσιμισκή. Στον κεντρικότερο δρόμο της Θεσσαλονίκης κι έναν από τους εμπορικότερους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Ένα πραγματικό ελ ντοράντο του λιανικού εμπορίου. Σχεδόν ασύλληπτο, μιας και οι παλαιότεροι θυμούνται πως από την Τσιμισκή δεν αγόραζες παλαιότερα ούτε… άδεια σακούλα. Βέβαια, αυτό είναι σινιάλο και για όλους όσους δραστηριοποιούνται στην ένδυση. Το ρητό «ό,τι δίνεις παίρνεις», αν και σε σημαντικό βαθμό ισχύει ακόμη, έχει, πλέον, και τις… διασκευές του. Όπως για παράδειγμα «δίνεις όσα μπορείς κι ας είναι κι από δεύτερο χέρι». Άλλωστε -ας μη ξεχνάμε- ότι τα τελευταία δέκα χρόνια μπήκε στη ζωή της Θεσσαλονίκης, εκεί απέναντι από τα Δικαστήρια, μια κανονική Chinatown, τα Κινέζικα, όπου οι τιμές είναι χαμηλές και πολύς κόσμος βολεύεται.
Το σχολείο που πληγώνουμε
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης στο Ντεπώ, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου, θα κλείσει σε λίγο έναν αιώνα ζωής. Κι αν δεν πέρασαν μαθητές και δάσκαλοι από τις αίθουσες και τα θρανία του. Κι αν δεν ακούστηκαν παιδικές φωνές στον αυλόγυρο! Το σχολείο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1930. Την εποχή εκείνη ονομαζόταν «16ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Ελευθερίου», καθώς η κατασκευή του σχετίζεται χρονολογικά με την κατασκευή του γειτονικού ναού. Τότε, τα μοναδικά μεγάλα κτήρια της περιοχής ήταν το σχολείο, η Ναυτική Διοίκηση, η Νομαρχία και η Βίλλα Αλλατίνη. Στις αρχές του πολέμου, το 1940, το σχολείο χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο για ελαφρά περιστατικά και τραυματισμούς, λειτουργώντας συμπληρωματικά ως προς το 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην περιοχή των πανεπιστημίων και στα κεραμίδια του έφερε το σήμα του Ερυθρού Σταυρού για να μην το βομβαρδίζει ο εχθρός.
Σήμερα, το 1ο Δημοτικό Σχολείο είναι ένα από τα πολλά της Θεσσαλονίκης και φιλοξενεί σχεδόν 300 μαθητές στο παλιό και στο νέο διδακτήριο. Πριν από δύο χρόνια έγινε μια μεγάλη ανακαίνιση στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά η εικόνα των κτηρίων του δεν έχει καθόλου την αίγλη του παρελθόντος, καθώς στους τοίχους τους ξεσπούν συνεχώς την καλλιτεχνική τους... έμπνευση (ή καλύτερα μανία) λογής λογής άτομα που νομίζουν πως κάνουν τέχνη - αδιάψευτος μάρτυρας η φωτογραφία. Μέχρι και σύνθημα κατά του εμβολιασμού για τον κορωνοϊό εμφανίστηκε με το ξέσπασμα της πανδημίας και είναι ακόμα εκεί, αριστερά της κεντρικής εισόδου. Ο σεβασμός στη δημόσια περιουσία -και τον δημόσιο χώρο ευρύτερα- παραμένει για πολλούς έννοια άγνωστη... δυστυχώς!
Η ομορφιά της συνύπαρξης
Στις μέρες και στην εποχή που κυριαρχούν η ένταση και η βία, η Θεσσαλονίκη μπόρεσε έστω και για ένα 24ωρο να δείξει ένα ήρεμο πρόσωπο. Πιστοί στο έθιμο της Καθαράς Δευτέρας, εκατοντάδες Θεσσαλονικείς πέταξαν τον χαρταετό τους και πέρασαν όμορφο και ποιοτικό χρόνο με τις οικογένειες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Πολλοί από αυτούς επέλεξαν κοινά σχέδια σε χαρταετούς. Άλλοι πήγαν σε πιο εξεζητημένες επιλογές, ενώ αρκετοί διάλεξαν χαρταετούς που έφεραν το σήμα της αγαπημένης τους ομάδας. Έτσι, χαρταετοί με τα εμβλήματα του ΠΑΟΚ, του Άρη και του Ηρακλή, γέμισαν τον ουρανό της Θεσσαλονίκης σε διάφορα σημεία της πόλης. Και ουδείς δεν παραπονέθηκε σε κανέναν και καμία ένταση δεν προκλήθηκε για αυτό.
«Συμβαίνει κάθε χρόνο», θα μου πείτε. Αλλά στην εποχή που ζούμε, ίσως έχει σημασία να παρατηρούμε και να επικροτούμε ακόμη και το αυτονόητο. Για να μην ξεχάσουμε πώς είναι η κανονικότητα που τα τελευταία χρόνια συχνά έχουμε χάσει, αυτή της συνύπαρξης...
