Άκουσα προσφάτως τον βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Γιώργο Αρβανιτίδη, να κάνει μια παρέμβαση στη Βουλή και να αναφέρεται σε όσα όλοι μαζί (χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του), δεν πετύχαμε τόσα και τόσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. «Η Θεσσαλονίκη των υψηλών στόχων και προσδοκιών είναι η Θεσσαλονίκη των χαμηλών αποτελεσμάτων. Βάλαμε τον πήχη ψηλά και σε όλα τα θέματα περάσαμε από κάτω», είπε και συμφωνώ μαζί του απολύτως.
Και ως προς το αποτέλεσμα, και ως προς τον τρόπο και ως προς τη στοχοθεσία και τελικά ως προς τη λύση. Διότι ο κ. Αρβανιτίδης ως παλιός αυτοδιοικητικός και πρώην δήμαρχος, γνωρίζει πολύ καλά τι φταίει που αποτύχαμε και συνεχίζουμε να αποτυγχάνουμε και τι μπορεί να γίνει.
Η φράση του, που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, αναφέρει ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι καθένας από εμάς να αφήσει πίσω του ένα έργο συγκεκριμένο και μετρήσιμο. Μικρό ή μεγάλο, ένα ή πέντε, δεν έχει σημασία. Να αφήσει κάτι, να βάλει ένα λιθαράκι για να πάει η πόλη λίγο πιο μπροστά. Ένα σπρώξιμο από τον καθένα μας είναι ώθηση... Ρωτήστε συντοπίτες μας που πέρασαν από διάφορους θώκους να σας πουν τα έργα που άφησαν πίσω τους και για τα οποία καμαρώνουν για να διαπιστώσετε τι φύκια πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες...
Πόσα χρόνια ακόμη θα ονειρευόμαστε την πόλη μας πρωτεύουσα των Βαλκανίων, κόμβο της νοτιοανατολικής Ευρώπης κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο; Πόσα χρόνια ακόμη θα μιλάμε για ένα αεροδρόμιο που αντί να προχωράει μένει δεκαετίες πίσω, για ένα λιμάνι που ακόμη δεν έχει έκτο προβλήτα, για το ανέκδοτο του μετρό, τον προαστιακό σιδηρόδρομο, τις θαλάσσιες συνδέσεις, την ανάπλαση της ΔΕΘ; Τα ερωτήματα είναι από την τοποθέτηση του κ. Αρβανιτίδη.
Ακριβώς αυτή την απορία έχω κι εγώ. Κι από όσα μπορώ να καταλάβω είναι προτιμότερο καθένας από όσους τουλάχιστον έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες στα χέρια τους να βάζει έναν υλοποιήσιμο στόχο σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και να τον πετυχαίνει, παρά να λέμε διαρκώς λόγια του αέρα, να βάζουμε ιδέες στον κόσμο και να μην τις κάνουμε ποτέ πράξη.
Κάποτε έκαναν απλώς εξαγγελίες. Τίποτα περισσότερο. Από εκείνη την εποχή κληρονομήσαμε το μετρό, τα αεροδρόμια με τις υπερατλαντικές πτήσεις και τα λιμάνια με τα κοντέινερ να κάνουν ουρές στο Θερμαϊκό. Χωρίς καν χρήματα. Όλα λόγια του αέρα, ανέξοδα, χωρίς όρια...
Και βέβαια το 2014, που κάποτε το είχαμε για έτος σταθμό στη Θεσσαλονίκη ονειρευόμενοι μια πόλη από τις πιο σύγχρονες στον κόσμο, δυστυχώς πέρασε.
Ευτυχώς πριν από λίγα χρόνια, όταν κατέρρευσαν όλες οι εξαγγελίες - φούσκα και πλέον συνειδητοποίησε ο κόσμος τους ρυθμούς υλοποίησης των έργων στην πόλη (προσοχή όχι στην Ελλάδα, στην πόλη...), οι πολιτικοί σε όλα τα επίπεδα διοίκησης άρχισαν να συνετίζονται. Βλέπετε γίνονταν και ρεζίλι σε όλα τα τραπέζια που βρίσκονταν μόλις άνοιγαν το στόμα τους να μιλήσουν. Τους έκραζαν και μάλιστα σε βαθμό χλεύης. Είχα την ατυχία να βρεθώ σε τέτοιες αμήχανες στιγμές. Νομίζω ότι η ντροπή ήταν το καλύτερο μάθημα για τους ίδιους και για τους συναδέλφους τους.
Πλέον οι περισσότεροι ανακοινώνουν έργα με προϋπολογισμούς, εφικτά, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Διότι το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην Ελλάδα. Σκεφτείτε να σας ανακοινώσουν ολοκλήρωση ενός έργου το 2017 και να σας το παραδώσουν το 2018. Ποια καθυστέρηση; Καθυστέρηση είναι αυτή; Κουβέντα δε θα πούμε.
Θεωρώ ότι τουλάχιστον σήμερα το επίπεδο όσων υλοποιούν έργα στη Θεσσαλονίκη έχει ανέβει. Μπορούμε να έχουμε την ελπίδα ότι τα μικρά, τα ουσιαστικά, τα λίγα, είναι υλοποιήσιμα σε εύλογο χρονικό διάστημα. Και δε θα είναι μια ανεδαφική προσδοκία. Θα είναι ουσιαστική προσμονή, που θα φέρει και απτό αποτέλεσμα στην καθημερινότητά μας και στο βιοτικό μας επίπεδο, στην ποιότητα ζωής στην πόλη. Και με μια λογική καθυστέρηση. Δεν πειράζει.
Αυτά να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, σε αυτά να επιμείνουν, δήμαρχοι, περιφερειάρχης, βουλευτές, πολιτευτές, κομματικά στελέχη, επικεφαλής φορέων. Τα έργα τύπου αεροδρόμιο, λιμάνι, μετρό κτλ., είναι εμβληματικές παρεμβάσεις για εμάς στη... συμπρωτεύουσα. Όταν κάναμε δέκα χρόνια να βρούμε λεφτά για να κάνουμε τις στοιχειώδεις συντηρήσεις ασφάλειας στους μεγάλους οδικούς άξονες της περιοχής μας, όταν ακόμη δεν έχουμε λύσει το κυκλοφοριακό και παλεύουμε να φτιάξουμε το παραλιακό μας μέτωπο, ας επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στα επείγοντα και εφικτά. Κι αν τα πετύχουμε ας πάμε και παρακάτω. Εξάλλου, όλα αυτά τα «μεγάλα έργα» γίνονται και κάποτε μπορεί και να τελειώσουν. Όρκο γι' αυτό το τελευταίο δεν παίρνω...
Σας φαίνεται κοντόφθαλμη και επαρχιωτική αυτή η νοοτροπία; Μπορεί. Για μένα είναι ρεαλιστική στόχευση, με συγκεκριμένα αποτελέσματα και μονόδρομος για να καλυφθούν τα μεγάλα κενά στην περιοχή. Είναι και μια απάντηση στην κρίσιμη ερώτηση, που νομοτελειακά έρχεται κάποτε: «Εσύ τι έκανες για την πόλη σου από τη θέση σου;». Το όραμα το είχαν άλλοι πριν από μένα και τους ευχαριστώ που το μοιράστηκαν μαζί μου. Στον ύπνο μου θα φροντίσω να το δω κι εγώ...
Α, και η δική μου μίζερη λογική περιέχει και ευθύνες για όσους αποτυγχάνουν να πετύχουν συγκεκριμένους στόχους σε συγκεκριμένο χρόνο. Αλλά ξέχασα, αυτή η λέξη παραμένει άγνωστη σε πολλούς.