Δεν ξέρω τι είναι πιο κουραστικό: η διέλευση καθημερινά από την οδό Δωδεκανήσου ή ακόμη μια αναφορά σ' αυτόν τον κεντρικό «δρόμο» της Θεσσαλονίκης, όπου μπροστά στα μάτια εκατοντάδων αστυνομικών συντελείται καθημερινά πάρτι ανομίας.
Είναι τόσες πολλές οι δημοσιεύσεις του τοπικού τύπου στην κατάσταση της συγκεκριμένης οδού, είναι τόσες πολλές οι διαμαρτυρίες διερχομένων, είναι τόσες πολλές οι αναφορές συμπολιτών μου και οι εκκλήσεις τους για να γίνει κάτι, μαζί με την οργή τους για την αδιαφορία όλων των αρμόδιων, που δεν γνωρίζω αν μπορεί ακόμη ένα κείμενο να προσφέρει κάτι. Γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια σε ένα τέτοιο πρόβλημα και πολύ περισσότερο ότι δεν επιτρέπεται να κλείνουν τα μάτια τους οι συναρμόδιοι φορείς. Εξυπηρετεί κάποιον αυτή η κατάσταση; Αν ήμουν καχύποπτος θα κατονόμαζα αρκετούς. Ευτυχώς δεν είμαι...
Ξέρουμε όλοι τι προκαλεί την οργή των πολιτών. Η Δωδεκανήσου δεν είναι ένας οποιοσδήποτε κεντρικός δρόμος. Στην αρχή της υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα, παλαιότερα και πιο γνωστά αστυνομικά τμήματα, αυτό της Πλατείας Δημοκρατίας. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί καθημερινά, οι διερχόμενοι οδηγοί το πρώτο που σκέφτονται είναι ότι αν γίνεται όλο αυτό το χάος μπροστά στα μάτια και με την ανοχή της Αστυνομίας, τότε δεν υπάρχει Αστυνομία.
Εγώ είμαι πιο ήπιος. Δεν είμαι μηδενιστής, παρότι θεωρώ ντροπιαστικό το γεγονός να συντελείται μια μαζική παρανομία μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα και να μην υπάρχει αντίδραση. Η στάση αυτή προκαλεί αλγεινή εντύπωση και είναι διαχρονική.
Η μετατροπή ενός δρόμου με ποδηλατόδρομο και στις δυο πλευρές του, με τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας, μονής κατεύθυνσης (ήταν κάποτε διπλής και λειτουργούσε καλύτερα ακόμη...), που εξυπηρετεί τη μισή κίνηση από τη δυτική Θεσσαλονίκη και ένα σημαντικό μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος (που χρησιμοποιεί την κάθοδο από το Διοικητήριο και την πλατεία Αντιγονιδών) προς το κέντρο της πόλης, σε ένα στενάκι με μια λωρίδα κυκλοφορίας, με κατειλημμένο τον ποδηλατόδρομο, με διπλοπαρκαρισμένα οχήματα σε όλο το μήκος του και στις δυο πλευρές είναι εξωφρενική. Είναι ίσως το μοναδικό παράδειγμα τέτοιου δρόμου (με ή χωρίς αστυνομικό τμήμα) στη Θεσσαλονίκη, όπου συμβαίνει καθημερινά αυτό το χάος. Το όριο του δρόμου είναι ο ποδηλατόδρομος. Όπως ακριβώς συνέβαινε επί χρόνια, όταν δεν υπήρχε λωρίδα αποκλειστικής κίνησης των ποδηλάτων, με τα οχήματα να παρκάρουν κατά μήκος των πεζοδρομίων, συμβαίνει και τώρα με τα οχήματα να σταθμεύουν στο όριο του ποδηλατόδρομου, όταν πρόκειται για «ευγενικούς» οδηγούς ή να κλείνουν και τον ποδηλατόδρομο, όταν δεν λογαριάζουν κανέναν και τίποτα. Οι φορτοεκφορτώσεις γίνονται με διπλοπαρκάρισμα, όπως άλλωστε και τα ψώνια των πελατών των καταστημάτων και στις δυο πλευρές του δρόμου, ο οποίος αρχίζει από το ύψος του αστυνομικού τμήματος πλατείας Δημοκρατίας με δυο λωρίδες κυκλοφορίας, μετατρέπεται σε μία, μέχρι να φτάσει κάποιος στο φανάρι της Τσιμισκή, όπου και πάλι οι λωρίδες προς τη Σαλαμίνος να ξαναγίνουν δύο, για λίγο κι εκεί, καθώς τουλάχιστον μέχρι το όριο του πάρκινγκ πριν το φανάρι της Κουντουριώτη οι εναλλαγές μεταξύ μιας και δυο διαθέσιμων λωρίδων κίνησης μοιάζουν με σλάλομ.
Είμαι ήπιος και δεν είμαι μηδενιστής, επειδή μένω απλώς στην καθημερινή εικόνα του συγκεκριμένου δρόμου. Δεν βάζω στο μυαλό μου όλες τις εικασίες (που δυστυχώς είναι αδύνατον να τεκμηριώσουν οι πολίτες που τις καταγγέλλουν και τις πιστεύουν) περί παρανόμως ολοήμερων σταθμεύσεων των αυτοκινήτων των αστυνομικών, που τα έκαναν «πλακάκια» με τους καταστηματάρχες, οι οποίοι καταλαμβάνουν κι εκείνοι τις άλλες παράνομες θέσεις στάθμευσης. Θέλω –αθώα ίσως- να πιστεύω πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ούτε επίσης διανοούμαι ότι γίνονται τα στραβά μάτια στις φορτοεκφορτώσεις ή στις σταθμεύσεις για αγορές, επειδή αυτές εξυπηρετούν κάποιους...
Όσο κι αν δε συμμερίζομαι αυτή τη συνωμοσιολογία, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και δεν μπαίνει μια τάξη σε αυτή την κατάσταση. Διότι και εξόφθαλμη είναι και διαχρονική και τα όργανα της τάξης και του νόμου δεν τιμά.
Θυμάμαι ότι έχουν ξαναγίνει τέτοιες αναφορές για τη Δωδεκανήσου και πολλοί καθημερινοί... πελάτες του δρόμου είχαμε διαπιστώσει σημαντική βελτίωση στις συνθήκες μετακίνησης. Γρήγορα όμως επιστρέψαμε στα ίδια. Δεν ενοχλούν καθόλου τα οχήματα της Αστυνομίας που παρκάρουν μπροστά από το αστυνομικό κτήριο, στο πλαίσιο του αστυνομικού έργου. Ενοχλεί όμως η αδιαφορία των αρμόδιων (κάποιοι θα υπάρχουν) λες και δεν περνούν ποτέ από αυτό το δρόμο, ο οποίος μάλιστα εξυπηρετεί και οχήματα με προορισμό το λιμάνι.
Η μόνη βελτίωση τα τελευταία χρόνια στο θέμα της στάθμευσης και στο κυκλοφοριακό της Θεσσαλονίκης είναι το σύστημα της ελεγχόμενης στάθμευσης, που επειδή αστυνομεύεται αποδίδει. Το κλειδί και για τη Δωδεκανήσου είναι η αστυνόμευση. Διαπίστωση για παιδιά του Δημοτικού. Όταν όμως έχεις το αστυνομικό τμήμα μπροστά σου και τα διπλοπαρκαρισμένα δίπλα σου, φαίνεται ότι μάλλον φτάνεις σε λανθασμένο συμπέρασμα, φαίνεται η εξίσωση αδύνατο να λυθεί...