Skip to main content

Οι συνδέσεις με Β. Αιγαίο και Σποράδες συνιστούν άγονες γραμμές

Η Θεσσαλονίκη του ενός και κάτι εκατομμυρίου κατοίκων είναι δύσκολο να ενταχθεί σε δρομολόγιο χαρακτηρισμένο ως «άγονη γραμμή».

Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Θεσσαλονίκης τόσο με τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου -Λήμνο, Χίο, Λέσβο, Σάμο-, όσο και με τις Σποράδες -Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόννησο- βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα, αφού μετά από χρόνια οι γραμμές των συγκεκριμένων δρομολογίων άρχισαν και πάλι να λειτουργούν. Για πόσο; Αυτό θα το δείξει μόνο η ζωή. Προς το παρόν είναι το καλοκαίρι και η τουριστική κίνηση το κίνητρο για τις ακτοπλοϊκές εταιρίες. Ένα κίνητρο που δεν υπάρχει τους επτά – οκτώ μήνες του φθινοπώρου, του χειμώνα και της άνοιξης, κατά τους οποίους ούτε τουριστική κίνηση υπάρχει στα συγκεκριμένα νησιά, ούτε –επομένως- ζήτηση για ακτοπλοϊκές μετακινήσεις τουριστών.   

Μόνο που η θαλάσσια σύνδεση των νησιών με τη Θεσσαλονίκη δεν εξυπηρετεί αποκλειστικά τον τουρισμό. Αυτό τονίζουν προς κάθε κατεύθυνση τις τελευταίες ημέρες τόσο οι δήμαρχοι, όσο και οι επιμελητηριακοί παράγοντες των περιοχών αυτών, που γνωρίζουν καλά την καθημερινότητα. Αυτό επισημαίνει με έμφαση –και με το εκτόπισμά του στη δημοσιότητα- ο Γιάννης Μπουτάρης. Στα νησιά υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, οι οποίοι χρειάζονται προμήθειες κι έχουν κοινωνικές σχέσεις. Υπάρχει, δηλαδή, ζωή και το χειμώνα, που πυροδοτεί έναν οικονομικό κύκλο, τον οποίο τα νησιά μπορούν να εξυπηρετήσουν ευχερέστερα και με καλύτερους οικονομικούς όρους από τη Θεσσαλονίκη, αφού βρίσκονται πιο κοντά σε σχέση με τον Πειραιά και την Αθήνα. Αρκεί να υπάρχουν καράβια. Διότι σήμερα τα οπωροκηπευτικά, τα φρούτα, τα κρέατα, τα είδη πρώτης ανάγκης φτάνουν στις Σποράδες με φορτηγά από την Αθήνα και με πλοία από το Βόλο. Όσο για να νησιά του Β. Αιγαίου εξυπηρετούνται απευθείας από την πρωτεύουσα και σε ορισμένες περιπτώσεις από την Καβάλα. Σε ορισμένα είδη ενδεχομένως από τα κοντινά παράλια της Μικράς Ασίας, αλλά κάτι τέτοιο –αν συμβαίνει- δεν είναι εύκολο να το παραδεχτεί κανείς. Άλλωστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ειδικών οικονομικών σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πολλές περιοχές εκτός Ευρώπης υπάρχουν πολλές δυνατότητες.

Η Θεσσαλονίκη του ενός και κάτι εκατομμυρίου κατοίκων είναι δύσκολο να ενταχθεί σε δρομολόγιο χαρακτηρισμένο ως «άγονη γραμμή». Στην πράξη βέβαια το θέμα δεν είναι η Θεσσαλονίκη –ακόμη κι αν το θέμα την ενδιαφέρει- , αλλά τα νησιά. Δεν είναι απλώς ο τουρισμός –που ασφαλώς ευνοείται-, αλλά οι προμήθειες της αγοράς από το χονδρεμπόριο και τις Κεντρικές Αγορές. Με αυτά τα δεδομένα οι ακτοπλοϊκές γραμμές Θεσσαλονίκη – Β. Αιγαίο και Θεσσαλονίκη – Σποράδες είναι κατά το 75% του έτους άγονες γραμμές. Άρα πρέπει να υπάρχουν έστω με πυκνότητα δύο ή τρία δρομολόγια την εβδομάδα, αφού η καθημερινή σύνδεση στις «άγονες» χρονικές περιόδους συνιστά υπερβολή και σπατάλη πόρων. Ως τέτοιες οφείλει να τις αντιμετωπίσει η πολιτεία και η κυβέρνηση, που αν πάρει την πολιτική απόφαση μπορεί κάλλιστα να νομοθετήσει.