Η Θεσσαλονίκη, αν και φραπεδούπολη, αλλά και φοιτητούπολη, δηλαδή ένα απέραντο «καφενείο» ζυμώσεων, αναζητά εδώ και χρόνια τη διέξοδο στα αναπτυξιακά της προβλήματα στον ορθολογισμό και στις καλές πρακτικές. Θεμιτή επιλογή, η οποία όμως δεν έχει παράγει μέχρι σήμερα τα θετικά αποτελέσματα που προσδοκούν οι παράγοντες της πόλης. Για την ακρίβεια, μέχρι σήμερα οι πετυχημένες πρωτοβουλίες είναι εξαιρετικά περιορισμένες, ενώ συχνά το λογικό αποδεικνύεται ανέφικτο και το ρεαλιστικό τελείως απλησίαστο. Στη Θεσσαλονίκη –όπως έχει αποδειχθεί- «οι ωραίες ιδέες, άσχημα καίγονται», ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που τα πλεονεκτήματα καταλήγουν μειονεκτήματα. Υποτίθεται ότι η πόλη βρίσκεται σε στρατηγικό γεωγραφικό σημείο, που ευνοεί τη διακίνηση φορτίων και τις συνδυασμένες μεταφορές, αλλά αυτό θα γίνει –αν γίνει- πράξη μόνον στο μέλλον, υπό την προϋπόθεση ότι τόσο η πρόσφατη ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, όσο και οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για ολοκλήρωση βασικών υποδομών, θα αποδειχθούν παραγωγικές κινήσεις.
Επίσης, η πόλη θέλει να εξελιχθεί σε «πόλο καινοτομίας», αλλά μέχρι στιγμής μόνο η μεμονωμένη δραστηριότητα κάποιων επιχειρήσεων αποτελεί σημάδι για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κι άλλες τέτοιες στοχεύσεις, που περιγράφονται θεωρητικά, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στην πράξη. Και πότε θα συμβεί. Και υπό ποιες προϋποθέσεις θα συμβεί. Καλό θα ήταν αλλά δε συμβαίνει: η ανάπτυξη και η πρόοδος ξεκινούν από τις ιδέες, αλλά δεν λαμβάνουν υπόσταση όσες εξαγγελίες κι αν γίνουν και όσα δημοσιογραφικά κείμενα κι αν γραφτούν.
Σε αυτό το περιβάλλον το 2ο αντισυνέδριο που διοργανώνει στις 6 Ιουνίου -από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5.30 το απόγευμα στις εγκαταστάσεις του στην περιοχή του Ποσειδωνίου- η προθερμοκοιτίδα του δήμου Θεσσαλονίκης ΟΚ! Thess ενδέχεται να είναι μια κάποια λύση. Εάν όχι ακριβώς λύση, σίγουρα μια διέξοδος για ατίθασα μυαλά και λοξές σκέψεις, που ενίοτε κατοικοεδρεύουν στο κεφάλι ανθρώπων καθόλα κοντολαρισμένων, οι οποίοι κινούνται εντός της πολιτικής ορθότητας, αλλά με όρους ταλέντου. Καθηγητές, ερευνητές, επιχειρηματίες και άλλοι που προοδεύουν στη ζωή τους με βάση τα καθιερωμένα, αλλά από καιρού εις καιρόν έχουν έντονη την αίσθηση ότι τα πράγματα –έστω ορισμένα πράγματα- μπορούν να γίνουν και κάπως αλλιώς. Συνήθως πρόκειται για σκέψεις που λειτουργούν ως αντίβαρο για την ξεκούραση του μυαλού που δουλεύει όλη την ημέρα, χειμώνα – καλοκαίρι, και ως εκ της φύσεως τους δεν δημοσιοποιούνται, δεν ολοκληρώνονται, δε φτάνουν μέχρι το τέλος. Όταν αυτό συμβεί, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινοτομική σκέψη που ενδεχομένως θα προκύψει.
Το «αντισυνέδριο», λοιπόν, του ΟΚ! Thess, θέλει να προλάβει τις εξελίξεις και γι’ αυτό επιλέγει την οδό του… χάους, ώστε ενδεχομένως να προκύψει μια νέα αρμονία και ισορροπία. Δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους κατά τεκμήριο πετυχημένους, αλλά όχι απαραίτητα, να εκφραστούν ελεύθερα. Να πουν ακόμη και όσα δε λέγονται. Να ολοκληρώσουν ενώπιον κοινού, αυτοσχεδιάζοντας σε μια διαλεκτική με τον εαυτό τους, σκέψεις που βρίσκονται εν σπέρματι στο μυαλό τους και πιθανόν να πήγαιναν χαμένες. Γι’ αυτό κατά τη διαδικασία ο μόνος κανόνας είναι η απουσία κανόνων. Όχι ακριβώς, αφού «απαγορεύεται» η δημιουργία περιβάλλοντος συνεδρίου. Το αντισυνέδριο δεν έχει ούτε θέμα, ούτε στόχο, ούτε πρόγραμμα. Δεν δίνονται πιστοποιητικά παρακολούθησης. Δεν καταγράφονται οι συνεδρίες. Δεν δημοσιεύονται πρακτικά. Απαγορεύονται το διάβασμα. Οι παρουσιάσεις powepoint και η προώθηση οποιουδήποτε προϊόντος ή υπηρεσίας.
Στο αντισυνέδριο, οι συμμέτοχοι καλούνται να σκέφτονται αντισυμβατικά, δηλαδή «έξω από το κουτί». Η απουσία καταγραφής και δημοσιεύσεων επιτρέπει να εκφράζονται καινοτόμες ιδέες χωρίς τον φόβο να αποδειχθούν βλακείες. Ή με στόχο να αποδειχθούν βλακείες, αφού υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν ότι από τις πολλές βλακείες προκύπτουν τα λίγα μαργαριτάρια που δημιουργούν την πρόοδο. Το μοναδικό όφελος αυτών που συμμετέχουν είναι η ανταλλαγή απόψεων και στον ερεθισμό της σκέψης.
Αν και στις παρουσιάσεις του αντισυνεδρίου δεν υπάρχει θεματολογία, το ίδιο το αντισυνέδριο έχει ένα γενικό θέμα. Στο πρώτο «αντισυνέδριο» προσκλήθηκαν άτομα που ήταν σε θέση να εκφραστούν και να συνεισφέρουν για θέματα που σχετίζονται με την ενέργεια, το κλίμα και την αλλαγή του, χωρίς αυτό να τους περιορίζει στην συμβολή που επιλέγουν. Στο φετινό «αντισυνέδριο» έχουν προκληθεί άτομα που μπορούν να προκαλέσουν συζητήσεις σχετικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις ανάγκες για νέες δεξιότητες τις επόμενες δεκαετίες, ή να συμβάλλουν σε αυτές. Ο κάθε ομιλητής αποφασίζει τον τρόπο που θα προσεγγίσει αυτό το γενικό θέμα. Τι θα πει και πως θα το πει. Για την ακρίβεια μπορεί να μην θέλει να μιλήσει καθόλου αλλά να εκφράσει μια απορία με την ελπίδα πως οι μετέχοντες θα του την απαντήσουν. Ή να θέσει ένα θέμα για γενική συζήτηση. Για τους διοργανωτές είναι προτιμότερες οι ομιλίες που προκαλούν συζήτηση από αυτές που «διδάσκουν». Όλοι όσοι προσκαλούνται είναι, δυνάμει, ομιλητές – αρκεί να υπάρχουν μετέχοντες που να θέλουν να ακούσουν τι έχει να πει, τι έχει να ρωτήσει, ή ποιο θέμα θέλει να συζητήσει μαζί τους. Στην ουσία δεν πρόκειται για ομιλητές, αλλά για συνεδριάρχες. Βέβαια, όταν οι προσκεκλημένοι βρίσκονται σε συγγενικούς περίπου γνωστικούς, επαγγελματικούς ή άλλους χώρους ένα θέμα αναδεικνύεται από τα κοινά ενδιαφέροντα των συνέδρων, χωρίς αυτό να επιβάλλεται σε κανέναν σύνεδρο. Η κάθε συνεδρία διαρκεί έως 40 λεπτά και οι συνεδρίες ξεκινάνε επάνω στην ώρα. Η κατανομή του χρόνου μέσα στο 40λεπτο είναι απόφαση του συνεδριάρχη αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί μια ομιλία ή εισήγηση να ξεπεράσει τα 20 λεπτά – αφήνοντας τουλάχιστον 20 λεπτά για συζήτηση. Υπάρχουν τέσσερις αίθουσες στις οποίες διενεργούνται επτά συνεδρίες κατά την διάρκεια της ημέρας. Υπάρχουν κατά συνέπεια 28 χωριστές συνεδρίες. Τα 20 λεπτά ανάμεσα στις συνεδρίες είναι για κουβέντες μεταξύ των συνέδρων, αλλαγή αίθουσας κ.λπ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την πρόσκληση για συμμετοχή στο «αντισυνέδριο» υπογράφουν γνωστά ονόματα της ακαδημαϊκής κοινότητας και της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα η κυρία Φώφη Σαλτιέλ και οι κύριοι Νικόλαος Μουσιόπουλος, Σίμος Μπενσασσών και Δημήτριος Τζοβάρας.