Skip to main content

Αυτοί που έβαψαν το κτήριο της ΕΒΕΘ ζουν σε εικονική πραγματικότητα

Εάν το βάψιμο του κτηρίου του ΕΒΕΘ σημαίνει για κάποιους ένα συμβολισμό με ταξικό πρόσημο, τότε αυτοί που σκέπτονται έτσι έχουν βαθύτατα μεσάνυχτα...

Οι βανδαλισμοί απ’ όσου κι αν προέρχονται και προς οπουδήποτε κι αν κατευθύνονται δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί. Στο κάτω κάτω είναι θέμα πολιτισμού. Πολύ περισσότερο όταν «θύματα» είναι εμβληματικά κτήρια, που συμβολίζουν κάτι πολύ περισσότερο από τον… εαυτό τους. Όλοι λίγο πολύ στον ανεπτυγμένο κόσμο καταγγέλλουν τους φανατικούς τζιχαντιστές, οι οποίοι στα εδάφη που κατά καιρούς καταλαμβάνουν φροντίζουν να καταστρέψουν με εμφατικό τρόπο τις αρχαιότητες, καθώς πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο διαγράφουν το παρελθόν και πολιτισμούς που –όπως πιστεύουν- δεν είναι δικοί τους. Στη δεκαετία του 1940 τα ίδια επιδίωξαν και οι Ναζί κλέβοντας έργα τέχνης από τις χώρες που κατακτούσαν, με την προσδοκία να διαγράψουν το παρελθόν, άρα και την ιστορική και πολιτσμική συνείδηση!

Βανδαλισμοί, όμως, γίνονται και σε τοπικό επίπεδο, στη Θεσσαλονίκη. Φυσικά είναι το ίδιο κατακριτέοι. Ίσως και περισσότερο, αφού δράστες δεν είναι κάποιοι κατακτητές ή κάποιοι φανατικοί αλλόθρησκοι, αλλά άνθρωποι που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Επομένως οι υποθέσεις αυτές έχουν τα απαράδεκτα στοιχεία ενός εμφυλίου. Πριν από λίγα χρόνια οπαδοί ομάδας της πόλης για να διαμαρτυρηθούν για τον υποβιβασμό της είχαν γράψει συνθήματα στο Λευκό Πύργο, τα οποία με υπομονή και ιδρώτα κάτω από το λιοπύρι έσβησαν οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιώντας οδοντόβουρτσες! 

Χθες, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή τη γενική απεργία, κάποιοι αντεξουσιαστές έριξαν κόκκινες μπογιές στην είσοδο του κτηρίου του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, στην οδό Τσιμισκή. Ως αποτέλεσμα ένα από τα πλέον εμβληματικά κτήρια του κέντρου της πόλης, το οποίο κοσμεί την περιοχή με την αρχιτεκτονική του, απέκτησε θλιβερή όψη, η αποκατάσταση της οποίας απαιτεί χρόνο και χρήμα. Το μήνυμα που οι δράστες προσπαθούν να περάσουν με τέτοιες ενέργειες διεκφεύγει της απλής λογικής. Είναι ακατανόητο. Διότι εάν στόχος είναι η καταγγελία των Μνημονίων και των κυβερνήσεων που τα συμφωνούν και τα ψηφίζουν το ΕΒΕΘ είναι εντελώς ακατάλληλος στόχος. Εάν πάλι το βάψιμο του συγκεκριμένου κτιρίου σημαίνει για κάποιους ένα συμβολισμό με ταξικό πρόσημο τότε αυτοί που σκέπτονται έτσι έχουν βαθύτατα μεσάνυχτα. Ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα, που καμία σχέση δεν έχει με την κανονική πραγματικότητα αυτού του κόσμου, αυτής της εποχής, αυτής της κοινωνίας και αυτής της πόλης. Αναζητούν αντιπάλους, σπέρνουν μίσος και επιδιώκουν διχασμό με μια συγκυρία που η κοινωνία χρειάζεται ενότητα και αλληλεγγύη.     

Πέραν, όμως, αυτών των… μεταφυσικών προσεγγίσεων πρόκειται για βίαιη πράξη. Άρα δεν συνάδει με τον πολιτισμό. Συνιστά απλώς την εκτόνωση κάποιων ενστίκτων. Δεν παρέχει επαναστατικά γαλόνια στους δράστες, το αντίθετο. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται και καμιά συνείδηση δεν αφυπνίζεται με αυτό τον τρόπο. Εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς είναι βέβαιο πως εδώ και αιώνες η γη θα είχε γίνει… κατακόκκινη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το κτίήριο του ΕΒΕΘ θα επανέλθει στην κανονική του κατάσταση –άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που στοχοποιείται. Ακόμη και με κόκκινη, μπογιατισμένη πρόσοψη εξακολουθεί να συμβολίζει την ιστορία και το παρόν της επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη. Αλλά και να σηματοδοτεί το μέλλον μιας επιχειρηματικότητας που ασκείται επί αιώνες –συχνά σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες- από πολύ μικρές, μικρές, μεσαίες και λίγες μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν συμβάλλει στην ανάπτυξη και στη δημιουργία κοινωνικού πλούτου. Όλα τα υπόλοιπα καταλήγουν υποσημειώσεις και γραφικότητες σε μια καθημερινότητα, που αν και οι καιροί είναι δύσκολοι, επιμένει να πηγαίνει μπροστά.