Λίγες ώρες μετά τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και τις διαστάσεις που πήρε το θέμα με τα πορτρέτα των διατελεσάντων δημάρχων στο δημαρχιακό μέγαρο, ο πρόεδρος του Σώματος Παναγιώτης Αβραμόπουλος ξεκαθαρίζει ότι το θέμα δεν ήταν προσωπική του εισήγηση.
Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου καρφώνει τη διοίκηση του δήμου- μετά το χθεσινό άδειασμα του δημάρχου στον κ. Αβραμόπουλο - λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η εισήγηση δεν ήταν προσωπική. Ήταν της διοίκησης, καθώς είχε συζητηθεί και αποφασισθεί στην Εκτελεστική Επιτροπή του Δήμου και στη Δημοτική Ομάδα της παράταξης».
Ο κ. Αβραμόπουλος κάνει λόγο για μεθοδευμένη (σκόπιμη;) διαστρέβλωση της ουσίας της εισήγησής του. ΔΕΝ εισηγήθηκα αποκαθήλωση πορτρέτων, όπως σκοπίμως ελέχθη και σήμερα αναπαράγεται. Τα επίμαχα πορτρέτα έχουν ήδη «ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ».
Σημειώνει επίσης ότι το άλλο σκέλος της πρότασης, που αφορούσε τη μη ανάρτηση πορτρέτων Δημάρχων που καταδικάζονται με αμετάκλητη απόφαση της δικαιοσύνης «προκάλεσε αδικαιολόγητα στην οξύτητά τους ανακλαστικά σε μέρος του σώματος».
Αναλυτικά η νέα τοποθέτηση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Παναγιώτη Αβραμόπουλου:
Είναι πολύ σοβαρά τα προβλήματα που απασχολούν τους ανθρώπους στις μέρες μας και κρίσιμες οι συνθήκες για την Ελληνική κοινωνία.
Έτσι, δεν θα ασχολούμουν με το θέμα αν δεν διαπίστωνα τη μεθοδευμένη (σκόπιμη;) διαστρέβλωση της ουσίας της εισήγησής μου στη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και την απόδοση, ξένων προς την αντίληψή μου σχετικά με την ιστορία, προθέσεων.
Ξεκαθαρίζω, λοιπόν:
1. Την Άνοιξη του 2014 υπήρξε μια ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ενέργεια εκ μέρους των μελών μιας δημοτικής παράταξης με την αποκαθήλωση των πορτρέτων των Κ. Μερκουρίου και Γ. Σερεμέτη, Δημάρχων της πόλης διορισμένων από τις κατοχικές κυβερνήσεις και τα κατοχικά στρατεύματα. Την αυθαιρεσία της ενέργειας την καταδικάσαμε τότε ΟΛΟΙ. Έκτοτε, στη θέση των πορτρέτων υπάρχουν αναφορές στην κατοχική δράση των Δημάρχων αυτών (βλέπε φωτο). Σημειωτέον ότι, τα πορτρέτα τα «κληρονομήσαμε» από την προηγούμενη δημοτική διοίκηση («κοσμούσαν» την αίθουσα του Δ.Σ. στο παλιό Δημαρχείο).
2. Το πνεύμα και η ουσία της εισήγησής μου αφορούσε την αναγκαιότητα να καθορισθεί ένα κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο οφείλει να θέσει το Δημοτικό Συμβούλιο, ως κυρίαρχο δημοκρατικό όργανο, για την ανάρτηση ή μη πορτρέτων προσώπων που διαχρονικά διετέλεσαν Δήμαρχοι της πόλης -με ισχύ και στο μέλλον. ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΑΠΟΤΡΕΠΟΝΤΑΙ φαινόμενα ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ, ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ και κακώς εννοούμενου «ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΥ», όπως αυτό που σημειώθηκε πέρσι την Άνοιξη.
ΔΕΝ εισηγήθηκα αποκαθήλωση πορτρέτων, όπως σκοπίμως ελέχθη και σήμερα αναπαράγεται. Τα επίμαχα πορτρέτα έχουν ήδη ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ (βλέπε φωτο).
Μετά τη χθεσινή συζήτηση, μετά από όσα ακούστηκαν αλλά μετά κι από τις «σιωπές», δεν μένει παρά να προχωρήσουμε στην επανατοποθέτησή τους. Και επίσης, το πεδίο είναι ελεύθερο, δεδομένου ότι η ανυπαρξία πλαισίου μας καθιστά ανοχύρωτους, να αφαιρεί όποιο πορτρέτο, για δικούς του προσωπικούς ή ιδεολογικούς λόγους, ο καθένας επιθυμεί.
Σήμερα είναι οι κατοχικοί Δήμαρχοι, αύριο οι αριστεροί ή ίσως και οι … «μνημονιακοί», όπως ο Δήμαρχος για τον εαυτό του ανέφερε.
Αυτά μέχρι να … «ωριμάσουν οι συνθήκες»!
Και, εν τω μεταξύ, χωρίς να τολμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση συνείδησης, μπορούμε να «αγωνιούμε» για το φαινόμενο της γιγάντωσης των ακροδεξιών ιδεών.
3. ΤΙΠΟΤΕ δεν είναι ουδέτερο. Τα πάντα κουβαλούν το ΙΣΤΟΡΙΚΟ τους ΦΟΡΤΙΟ. Βεβαίως, η ιστορική ευθύνη αποδίδεται από τους ειδικούς και στη συνείδηση των ανθρώπων τα γεγονότα παίρνουν τη θέση τους όταν παρέλθει ο χρόνος και οι συνθήκες αποφορτιστούν.
Δεν μπορώ, όμως, να φανταστώ ότι το πορτρέτο του Αδόλφου Χίτλερ θα μπορούσε να «κοσμεί» την Καγκελαρία στο όνομα της «…ουδέτερης αποτύπωσης μιας ιστορικής αλληλουχίας». Ούτε ότι θα είχε τη δυνατότητα οποιοσδήποτε να … «αποκαθηλώσει» το πορτρέτο του Βίλλυ Μπραντ διότι, κατά την κρίση του, υπήρξε πολύ ανατρεπτικός για τις αντιλήψεις του ως θεωρητικός της Ostpolitik!
Ή, κατ’ αντιστοιχία, ανάμεσα στα πορτρέτα δημοκρατικώς εκλεγμένων πρωθυπουργών της χώρας (καλών και αποτελεσματικών ή όχι –άσχετο με την ύπαρξή τους) θα υπήρχαν αυτά του Γ. Παπαδόπουλου ή του Δ. Ιωαννίδη. Ή ότι οποιοσδήποτε θα είχε την ευχέρεια να «αποκαθηλώσει» αυθαιρέτως πορτρέτα όσων, για οποιουσδήποτε λόγους, δεν του είναι «αρεστοί».
Είναι, επομένως, ΑΝΑΓΚΑΙΟ και ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ να υπάρχουν κανονιστικά πλαίσια για τη λειτουργία των πραγμάτων και την αποτροπή αυθαιρεσιών και αυτοδικιων. Και στη δική μας περίπτωση το κανονιστικό πλαίσιο ΑΡΜΟΔΙΟ να το ορίσει είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης.
4. Με την ιστορία αναμετριόμαστε όταν έχουμε την πρόθεση να την αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία σε ΟΛΟ της το φάσμα και σε ΟΛΕΣ τις πτυχές της.
Όχι αποσπασματικά και υπό διάφορα πρίσματα αναλόγως με την πολιτική μας τοποθέτηση ή τις εκλεκτικές μας συμπάθειες.
Ούτε με τις αναστολές που δημιουργούν οι «σκελετοί στη ντουλάπα» μας.
Αντιμετωπίσαμε, ως Δημοτικό Συμβούλιο, την ιστορία της πόλης με θάρρος και ευρύτητα. Και προσπαθήσαμε να αποκατασταθεί το νήμα της και να αναδειχθούν πτυχές της, συχνά επώδυνες.
Ας μην είμαστε, όμως, ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. Η εξόντωση δεκάδων χιλιάδων Εβραίων συμπολιτών μας, την οποία είχαμε τη συνείδηση να αναδείξουμε και να τιμήσουμε, συνέβη όταν στην πόλη Δήμαρχοι ήταν άνθρωποι όπως ο Μερκουρίου, ο οποίος , με την περίφημη προκήρυξή του στις 10.04.1941, δήλωνε: «Ο λαός της Θεσσαλονίκης έστω βέβαιος ότι τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός έθνους γενναίου και ευγενούς, ουδέν έχει να φοβηθή. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα είναι πλήρως εξησφαλισμένη. Την μεταβολήν της καταστάσεως δέον να δεχθή μετά ψυχραιμίας, εν τη πεποιθήσει ότι τούτο αποτελεί υπέρτατον καθήκον. Καλούμεν πάντας υμάς όπως επανέλθητε εις τα ειρηνικά σας έργα, επιδεικνύοντες ούτω την εμπιστοσύνη προς τον στρατόν της Γερμανίας, όστις από της πρώτης στιγμής της εισόδου του εις την πόλιν ετήρησε έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν. Έχομεν την πεποίθησιν ότι ουδείς θα παραλείψη το καθήκον τούτον το οποίο επιβάλει ο πατριωτισμός και ότι από της δημοσιεύσεων της παρούσης η ζωή της πόλεως θα επανέλθη εις την κανονικήν αυτής τροχιάν.»
Αυτά το 1941. Το 1943 ακολούθησε η βίαιη εξόντωση του Εβραϊκού πληθυσμού της πόλης…
Τα ιστορικά γεγονότα συνδέονται, δεν κατατεμαχίζονται ούτε η θεώρησή τους γίνεται με επιλεκτικά κριτήρια.
Υ.Γ.1: Στην ίδια συνεδρίαση κατά την οποία αρνηθήκαμε ως σώμα να αποφασίσουμε για τα παραπάνω «κλείνοντας τα μάτια στην ιστορία», ψηφίσαμε ομοφώνως (και ορθώς) τη «διαμόρφωση τμήματος πεζοδρομίου στην οδό Β. Όλγας 3 και Βελισσαρίου 42 από ιδιώτη για την ενσωμάτωση πλακών στη μνήμη Εβραίων μαθητών που έχασαν τη ζωή τους στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος».
Όσα ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ ως σώμα αιρετών τα εκχωρήσαμε ως δικαίωμα σε ιδιώτη…
Αυτό κι αν είναι υποκρισία!
Υ.Γ.2: Το άλλο σκέλος της πρότασης, αυτό που αφορούσε τη μη ανάρτηση πορτρέτων Δημάρχων που καταδικάζονται με οριστική, τελεσίδικη και αμετάκλητη απόφαση της Δικαιοσύνης για ατιμωτικού χαρακτήρα αδικήματα, όπως αυτά ορίζονται από το νόμο και συνεπάγονται την έκπτωσή τους, προκάλεσε αδικαιολόγητα στην οξύτητά τους ανακλαστικά σε μέρος του σώματος. Φαινόμενο λυπηρό.
Υ.Γ.: Η εισήγηση δεν ήταν προσωπική. Ήταν της διοίκησης, καθώς είχε συζητηθεί και αποφασισθεί στην Εκτελεστική Επιτροπή του Δήμου και στη Δημοτική Ομάδα της παράταξης «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη».