Αν κάνει τώρα εκλογές ο Ερντογάν θα πάρει πάνω από 60% των ψήφων, όπου το αξίωμα της "συσπείρωσης γύρω από την σημαία" είναι περισσότερο ισχυρό από ποτέ. Πάντα ο λαός, σε κρίσιμες περιόδους, συσπειρώνεται γύρω από τον ηγέτη του, μη θέλοντας άλλες έκρυθμες καταστάσεις. Και όταν μάλιστα ο ηγέτης είναι "θύμα" των κακών που επιβουλεύτηκαν τη νομιμότητα, τότε ενισχύεται το αξίωμα και με πρόσθετο συναισθηματικό παράγοντα.
Ανεξαρτήτως τούτου, ο από καιρού σχεδιασμός απομάκρυνσης όλων των υπόπτων για "γκιουλενισμό" και ο πλήρης έλεγχος της κρατικής μηχανής από φανατικούς ισλαμιστές, ορκισμένους οπαδούς του Ερντογάν, του προσδίδει επί πλέον ισχύ ώστε να εγκαθιδρύσει την προεδρική δημοκρατία που επιθυμεί, με σημαντικό περιορισμό των αρμοδιοτήτων κυβέρνησης και βουλής.
Επίσης, ο ήδη υπάρχων νόμος περί άρσεως ασυλίας βουλευτών, επιτρέπει στον Ερντογάν την καρατόμηση των βουλευτών κουρδικής καταγωγής και την εξασθένηση της ισχύος του κουρδικού κόμματος.
Πέραν αυτού, η ανεμπόδιστη από την υποκριτική Δύση σφαγή αμάχων και καταστροφή πόλεων στη νοτιοανατολική Ασία, έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους, που διασκορπίσθηκαν στην επικράτεια, παύοντες να αποτελούν συμπαγές σύνολο, και η εγκατάσταση εκεί επιλεγμένων Σύρων προσφύγων, όπως ήδη έχει ανακοινώσει, αποδυναμώνει το κουρδικό κίνημα. Ίσως να αποφύγει και την δημιουργία κουρδικού κράτους στην Συρία, μετά την γονυκλησία προς τον Πούτιν.
Αυτά και πολλά άλλα, είναι υπέρ του. Και για κάποιο διάστημα -αν εν τω μεταξύ δεν συμβεί κάτι απρόβλεπτο- θα του προσδώσουν ισχύ. Μόνον όμως στο εσωτερικό της χώρας του, και με δεδομένο ότι άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για εμφύλιο σπαραγμό. Πέραν του γεγονότος ότι η διεθνής κοινότητα τον έθεσε ήδη στο περιθώριο, έχει δύο σημαντικά προβλήματα να επιλύσει στο εσωτερικό της χώρας του.
Πρώτον, ότι για πρώτη φορά, εδώ και 93 χρόνια από την στιγμή ίδρυσης του τουρκικού κράτους, ο λαός της Τουρκίας παύει να ακολουθεί ενιαία πορεία, όπως επί κεμαλισμού. Η όξυνση των θρησκευτικών αντιθέσεων θα επιφέρει συγκρούσεις (ήδη ισλαμιστές επιτίθενται εναντίον αλεβιτών). Οι ισλαμιστές, τους οποίους ανέδειξε ο Ερντογάν ως κυρίαρχη δύναμη, θα επιδιώξουν με κάθε μέσο -αθέμιτο, κατά κανόνα- να διατηρήσουν τα προνόμιά τους εις βάρος τω υπολοίπων. Οι οποίοι (ντονμέδες, κυρίως), έχουν στα χέρια τους μεγάλο μερίδιο της τουρκικής οικονομίας.
Κι εδώ είναι το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημα. Η απώλεια τουριστικών εσόδων, που δεν θα επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση, επειδή δεν θα σταματήσουν οι τρομοκρατικές ενέργειες, η απίστευτη κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας, που άρχισε πριν από τρία χρόνια περίπου (όπου δύο λίρες ανταλλάσσονταν με ένα δολάριο, ενώ τώρα απαιτούνται τρεις), οι πολυέξοδοι εξοπλισμοί, αλλά και η απώλεια εσόδων από το παράνομο πετρέλαιο των τζιχαντιστών, οδηγεί την τουρκική οικονομία σε μεγάλη ύφεση, παρά τους υψηλούς ρυθμούς που εμφάνιζε προ καιρού.
Ναι μεν, υπηρετούμε τον Αλλάχ, αλλά θέλουμε και ψωμί στο σπίτι.
Το μέλλον του Ερντογάν, θα είναι όπως το μέλλον όλων των τυράννων. Αργεί, αλλά έρχεται.
Υ.Γ. Έγραψα προ τριών ημερών: «Εξ αρχής, να μού επιτραπεί να διαφωνήσω πλήρως με τα όσα υπό μορφήν στερεοτύπων ακούγονται, ιδίως από χείλη πολιτικών, ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος να κυβερνάται η Τουρκία υπό δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο -υποτίθεται- σεβόμενο τα δημοκρατικά ιδεώδη δεν προβαίνει σε βίαιες ενέργειες, όπως προβαίνουν άφρονες στρατιωτικοί δικτάτορες. (…) Δήλωσε προχθές πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και καθηγητής: «Τα στρατιωτικά καθεστώτα στην Τουρκία είναι πιο επιρρεπή σε έκρυθμες καταστάσεις με την Ελλάδα». Απορώ. Είναι τόσο γνωστή και πρόσφατη η ιστορία, ώστε δεν αντιλαμβάνομαι την πλάνη».
Εξήγησα την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν πολλοί, ιδεοληπτικά, σοβαρές καταστάσεις, παραπλανώντας τον λαό. Την αμέσως επομένη, ο Ηλίας Κουσκουβέλης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, πρώην Πρύτανης Πανεπιστημίου "Μακεδονία" και διευθύνων την Έδρα ΓΕΕΘΑ στις Στρατηγικές Σπουδές "Θουκυδίδης", έγραψε:
«Με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία επανήλθε στο προσκήνιο από διάφορες κατηγορίες αναλυτών -πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους- η βασική πλάνη ή αξίωμα στην ανάλυση των τεκταινομένων στην Τουρκία και ιδιαίτερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις: ότι οι στρατιωτικοί-Κεμαλιστές είναι πιο επικίνδυνοι από τον Ερντογάν και το σύστημα εξουσίας του. Σε ενίσχυση του συγκεκριμένου αξιώματος επικαλούνται ότι στην περίοδο Ερντογάν δεν υπήρξε μείζων κρίση όπως το 1996 (Ύμια), το 1987 ή το 1976.
» Τούτο δεν ισχύει. Θα θυμίσω απλά ότι ο Ερντογάν όχι μόνο συνέχισε τα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά τα ενίσχυσε και επιδιώκει και αυτός την απόκτηση πυραυλικών συστημάτων και πυρηνικών όπλων. Θα θυμίσω επίσης ότι δεν υπήρξε καμία πρόοδος στο Κυπριακό, όπως επίσης ότι προκάλεσε την περυσινή προσφυγική κρίση, η οποία είχε διαφορετικό μεν, τεράστιο δε κόστος στην Ελλάδα και στην ΕΕ.
» Η Τουρκία είτε υπό τον Ερντογάν είτε υπό τους στρατιωτικούς είναι πλέον μία ισχυρή δύναμη, με αναθεωρητικές και επεκτατικές επιδιώξεις, όπως απέδειξε η εμπλοκή της στη Συρία και στο Ιράκ. Το αν η επιθετικότητά της δεν εκδηλώθηκε προς τα δυτικά, οφείλεται κυρίως στην εκτίμηση του AKP και του Νταβούτογλου, ότι η Τουρκία δεν πρέπει να χάνει χρόνο με την Ελλάδα και με τους μικρότερους παίκτες της περιοχής, αλλά να συνδιαλέγεται με τις μεγάλες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος».
Μ.