του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Τα συνταρακτικά γεγονότα των επανειλημμένων τρομοκρατικών επιθέσεων καλά οργανωμένων ή μονήρων και αυθορμήτων- ιδίως των τελευταίων - δείχνουν το τέλος της Θεωρίας της πολυπολιτισμικότητας και το ατελέσφορο της συνέχισης της πολιτικής των ανοικτών θυρών και ενσωματώσεως των μεταναστών και προσφύγων. Και λέω της θεωρίας, διότι στην πράξη η συνύπαρξη κοσμοθεωριών, που δεν άρχονται από παρόμοιες προσεγγίσεις στη θεμελιώδη αρχή, που - πρέπει να- διέπει το ανθρώπινο, απλώς δεν είναι δυνατή. Η θεμελιώδης αυτή αρχή, άμεσα προκύπτουσα από τον φυσικό νόμο, είναι το απολύτως όμοιον κάθε μορφής του Homo sapiens. Το ότι δεν επιτρέπεται δηλαδή, να διακρίνεται το ανθρώπινο όν βάσει οιουδήποτε σωματικού χαρακτηριστικού, βλ χρώματος, καταγωγής, φύλου.
Η θεμελιώδης αυτή αρχή δεν γίνεται αποδεκτή από ευρέα τμήματα του Ισλάμ, μάλιστα πολύ ευρύτερα των φανατικών σαλαφιστών. Η θέση της γυναίκας εκεί είναι αυτή ενός όντος κατώτερου, που ανήκει τον πατέρα ή σύζυγό της, που πρέπει, να προστατεύεται καλυπτομένη από βλέμματα ταυτιζόμενα με βέβηλες επιθυμίες και από συναναστροφές, που στερείται εκπαιδευτικών και εργασιακών προοπτικών. Το ότι υφίστανται εξ ίσου ευρέα στρώματα μουσουλμάνων, που δεν ασπάζονται και εφαρμόζουν τα ως άνω, απλώς υπογραμμίζει την αδήριτο αλήθεια της ύπαρξης των σκοταδιστών.
Η ενσωμάτωση μιάς οικογενείας αυτών των δοξασιών σε μία σύγχρονη κοινωνία είναι απολύτως αδύνατη. Ακόμη και μετά από δεκαετίες παραμονής στις μεγαλουπόλεις της Δύσης, εφ´ όσον το κορίτσι βγαίνει καλυπτόμενο , με το τσεμπέρι ή και χειρότερα και απαραίτητα συνοδευόμενο, εάν δεν εκπαιδεύεται, πέρα από τα στοιχειώδη, εάν δεν δουλεύει, πέραν πιθανώς από αυστηρά ομοεθνικά περιβάλλοντα, η ενσωμάτωση είναι χίμαιρα. Ναι, δέν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι αρκετοί. Και είναι απολύτως σαφές, ότι ούτε τα άρρενα νεαρά μέλη δεν πρόκειται ποτέ, να ομογενοποιηθούν με τους δυτικούς ή, καλύτερα, με οιουσδήποτε άλλους συνομηλίκους τους, που σκέπτονται και ζούν αλλιώς. Αυτό δημιουργεί εξωτερικά και εσωτερικά χάσματα και αντιφάσεις, μειώνει στο ελάχιστο τις προοπτικές, αυξάνει τις ανισότητες και την μισαλλοδοξία, "ριζοσπαστικοποιεί" είτε φέρνει στην επιφάνεια υφέρπουσες ψυχοπαθολογίες.
Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι αποκλειστικώς χώρες μεταναστών και χωνευτήρι λαών, η Ευρώπη μεγαλούργησε οικονομικά χάρη στους ξένους εργάτες. Οι κοινωνίες αυτές εξελίχθησαν σεβόμενες το βασικό νόμο. Δεν έχει σημασία αν εκκλησία, τζαμί ή ινδουϊστικός ναός, σημασία έχει, να πηγαίνουν τα παιδιά μαζί σχολείο, να αισθάνονται ίδια, να μη διαφέρουν εμφανώς πουθενά, να τιμούν την καταγωγή και τις ιδιαίτερες συνήθειες των παλιών και των προγόνων, αλλά να αισθάνονται ότι μπορούν να ζούν, εργάζονται και κάνουν οικογένειες μαζί και αδιάκριτα.
Η αυστηρή πολιτική του Κεμάλ Ατατούρκ παλαιότερα και η σημερινή γαλλική νομοθεσία απαγόρευσης της μαντίλας σε θεσμικούς χώρους είναι ορθές πολιτικές. Η επέκταση και αυστηρά εφαρμογή τους είναι μονόδρομος. Έλεγχοι εφαρμογής της εκπαιδευτικής πολιτικής κάθε χώρας είναι απαραίτητοι. Όποιοι δεν αρέσκονται δεν έρχονται ή δεν μένουν. Όποιοι δυσφορούν, επιστρέφουν οίκαδε.
Θα λυθεί το πρόβλημα έτσι; Όχι βέβαια! Θα μειωθούν απλώς κατά τι οι αφορμές. Το ζήτημα, που δημιούργησε η ηγεσία της Δύσης αντικαθιστώντας, από υπολογισμό ή ανικανότητα, αυταρχικά στρατοκρατικά καθεστώτα με σκοταδιστικά μουσουλμανικά, θα το κρίνει η ιστορία. Προφανώς ως έγκλημα. Και θα λυθεί με ένα και μόνο τρόπο. Δια της φυσικής εξαλείψεως των καθεστώτων αυτών.
Όπως ακριβώς έγινε και με τους προηγούμενους...
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη