του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Τα πράγματα για την Κυβέρνηση - και τη χώρα βέβαια, που δυστυχώς κυβερνά, την Ελλάδα - εξελίσσονται με τρόπο δραματικό. Η ενιαία και αραγής στάση όλων των εμπλεκομένων μερών ανεξαιρέτως -Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΔΝΤ, Κρατών μελών- στο τελευταίο Eurogroup, και αυτά τα εξωφρενικά, που ζητούν, δείχνουν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Προφανώς και έχει δίκαιο ο κ. Τσακαλώτος, ότι η ζητουμένη διαδικασία είναι πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η απαίτηση να νομοθετήσει μια Κυβέρνηση μέτρα, προς δυνητική και ενδεχομένη εφαρμογή στο μέλλον είναι ανήκουστος και δείχνει κάτι εξ ίσου φοβερό: την πλήρη αναξιοπιστία της ελληνικής Κυβέρνησης.
Αυτό είναι που πρέπει, να συνειδητοποιήσουμε όλοι, για να καταλάβουμε, τι πραγματικώς συμβαίνει: κανείς εκ των συνομιλητών και εν γένει συναλλασσομένων με την Κυβέρνηση Τσίπρα δεν της έχει καμμία απολύτως εμπιστοσύνη, ότι θα εφαρμόσει οιεσδήποτε υποσχέσεις της. Δια τούτο και ζητούν την εκ των προτέρων νομοθέτηση.
Εχει δίκαιο λοιπόν ο Υπουργός Οικονομικών. Τέτοιο «ρεζιλίκι» δεν εχει υποστεί ξανά, μετά τους πολέμους, καμμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ο Υπουργός βέβαια δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί, ότι για αυτόν τον ευτελισμό αποκλειστικώς υπεύθυνος είναι ο ίδιος και η Κυβέρνηση που υπηρετεί.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια. Δυο χρόνια πήρε τους δανειστές, για να καταλάβουν, ότι ο Τσίπρας τους εμπαίζει; Πιθανότατα όχι. Χαζοί σίγουρα δεν είναι... Η επικρατούσα όμως μεταξύ τους νοοτροπία είχε δύο συστατικά: Α. αφοί οι Έλληνες τον επέλεξαν είμαστε υποχρεωμένοι, να συνδιαλλαγούμε μαζί του Β. Που ξέρεις, μπορεί, να κάνει και κάτι.
Αναμφισβήτητα η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου άργησε πολύ, να έλθει. Αναμφισβήτητα σε αυτό καθοριστικό ρόλο παίζει και η εκλογική συγκυρία Ολλανδίας, Γαλλίας, Γερμανίας των επομένων μηνών. Πάντως ήρθε. Οι Ευρωπαίοι είναι πλέον βέβαιοι. Με Τσίπρα δουλειά δεν γίνεται.
Εν πάση περιπτώσει το ουσιαστικό ερώτημα είναι: Είναι σωστά αυτά που ζητούν; η ειλικρινής απάντηση είναι πολύπλοκη και είναι η εξής: εάν η Ελλάς είχε μία φυσιολογική ευρωπαϊκή Κυβέρνηση ασφαλώς όχι. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός, ότι εάν οι Έλληνες είχαν επιλέξει το 2015 μία φυσιολογική ευρωπαϊκή Κυβέρνηση, δεν θα υπήρχε 3ο μνημόνιο. Ακόμη και υπό τις σημερινές συνθήκες μία φυσιολογική ευρωπαϊκή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων , μείωσης του δημοσίου τομέα, φιλοεπιχειρηματικού εκσυγχρονισμού της εργατικής, αδειοδοτικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας θα είχε καταστήσει τέτοια μέτρα αχρείαστα. Τα μέτρα λοιπόν, που ζητούνται σήμερα από τους δανειστές, τα προκαλεί η πολιτική της Αριστεράς. Και μόνον!
Και λοιπόν, θα υποχωρήσουν; Θα τα νομοθετήσουν;
Σίγουρα ναι! Η ηγετική ομάδα θα το προσπαθήσει τουλάχιστον. Η άποψη, ότι ο Τσίπρας θέλει να φύγει εγκαίρως, για να μην ευτελισθεί, είναι λάθος. Ισχύει για αστούς, όχι για αριστερούς. Η έννοια της επιτυχίας, ή της πολιτικής επιβίωσης, είναι εντελώς διαφορετική για την Αριστερά. Την κομμουνιστικής προέλευσης ηγετική ομάδα δεν ενδιαφέρει να ηγούνται ενός σοβαρού κόμματος σε ένα αστικό κοινοβούλιο, τους ενδιαφέρει να γράψουν ιστορία, έτσι όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, να υπονομεύσουν και εν τέλει ανατρέψουν το αστικό καθεστώς. Προς τούτο χρειάζονται εξουσία και χρόνο.
Άρα θα τα δώσουν όλα. Θα τα καταφέρουν, να επιβιώσουν;
Εξαρτάται. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και αστικής προέλευσης βουλευτές, που δεν έχουν απωλέσει την αίσθηση της αστικής αξιοπρέπειας. Εξαρτάται λοιπόν πόσοι και πόσο αποφασισμένοι είναι.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος διετέλεσε γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά, υφυπουργός Υγείας και πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής στη ΝΔ Θεσσαλονίκης.