του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Όλοι τους, ο καθείς βέβαια από την πλευρά του, λένε ένα κομμάτι της αλήθειας. Κατά τα άλλα λένε υποκρισίες, με αποκλειστικό στόχο τα εσωτερικά τους ακροατήρια, ο καθείς όπως τον βολεύει. Και φυσικά κανείς δεν λέει το υπόλοιπον της αλήθειας. Δια λόγον ένα και μόνον, την διατήρηση της εντύπωσης της μη παρεμβατικότητος στα εσωτερικά τρίτων χωρών.
Το ίδιο έκαναν και επί ημερών μας. Όσον αφορά την μη παρεμβατικότητα εννοώ. Διό και δεν ολοκλήρωσαν την τελευταία αξιολόγηση, εν όψει των - βεβαίων- εκλογών. Οι προτάσεις τους τότε ήσαν πιό ειλικρινείς. Και ολοκληρωμένες. Τότε ήθελαν πραγματικώς, να βοηθήσουν. Τώρα θέλουν να διατηρήσουν απλώς τα προσχήματα. Έχουν προφανώς καταλήξει στην βεβαιότητα του αναπροτρέπτου της καταστροφής.
Το μεν ΔΝΤ έχει προφανώς δίκαιο, όταν διεκτραγωδεί τις συνέπειες της επιτεύξεως και διατήρησεως πλεονασμάτων της τάξεως των 3,5% αποκλειστικώς μέσω της φορολογίας και υπό καθεστώς μηδενικής σχεδόν αναπτύξεως. Αναπόδραστη η επίταση της υφέσεως και η καταστροφή. Η θέση του όμως για το χρέος είναι, εξίσου προφανώς, υποκριτική. Όπως περιτράνως προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup, δεν πρόκειται - διότι δεν είναι και δυνατόν- να υπάρξει οιαδήποτε παρέμβαση στην εξυπηρέτηση του χρέους μέχρις το 2018, δεδομένης της περιόδου χάριτος των δανείων των κρατών και του EFSF, και του «ανεγγίκτου» των δανείων της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των ιδιωτών. Η αναφερθείσα ανταλλαγή (swap) επιτοκίων είναι οριακού οφέλους, μειώνει τις υποχρεώσεις, άρα και τον άμεσο και πραγματικό κίνδυνο χρεωκοπίας λόγω μη αποδόσεως των νέων φόρων, ελαχιστότατα. Η αντικατάσταση βραχυπροθέσμου χρέους από μακροπρόθεσμο μετά το 2018, που έχει πράγματι έννοια, χρειάζεται νέο χρήμα, άρα είναι εφικτή μόνον μέχρις του επιπέδου των υπολοίπων του 3ου Προγράμματος (από το ΤΧΣ, δηλ περί τα 19δις), αλλέως απαιτείται φυσικά νέος δανεισμός, δηλ νέο μνημόνιο. Η παράταση των λήξεων και τα πλαφόν στην εξυπηρέτηση μετά το 2022 είναι αυτονόητα, 24 δις τοκοχρεωλύσια το 2023 δεν προλαβαίνει κανείς, ούτε να τα τυπώσει. Εξίσου υποκριτική και η τόση φασαρία για τον «κόφτη». Η όποια μείωση κρατικών δαπανών επί παρατεταμένης υφέσεως αυξάνει απλώς την περιδίνηση προς την άβυσσο.
Οι δε χώρες - μέλη (λέγε με Γερμανία δηλαδή) έχουν δίκαιο, όταν λένε, ότι απομείωση χρέους είναι ανέφικτος και ότι η μόνη δυνατότης είναι οι διευκολύνσεις ως άνω. Υποκρίνονται ασύστολα, όταν διαφωνούν με το ΔΝΤ όσον αφορά την υφεσιακή συνέπεια των μεγάλων πλεονασμάτων σε συνθήκες λιμνάσεως της οικονομίας.
Αμφότεροι βέβαια αποσιωπούν -ως ένοχοι βαρείας αμελείας μετά βεβαίου δόλου- και δεν απαιτούν όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα, που ζητούσαν -και ορθώς, μετ´ επιμονής- από την Κυβέρνηση Σαμαρά, που είναι απολύτως απαραίτητα για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την ανάπτυξη: απελευθέρωση απολύσεων, ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας για επενδύσεις, ιδίως σε τουριστικά ακίνητα και ενεργειακές μονάδες, άμεσες ιδιωτικοποιήσεις λιμένων ,τραίνων, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ κοκ. Γιατί υπεκφύγουν; Διότι εν έκαστον αυτών θα έριχνε την Κυβέρνηση Τσίπρα εντός ωρών. Η Αριστερά μπορεί να ψηφίζει άπειρους φόρους κατά της μεσαίας τάξεως, τα άλλα όμως...
Δεν είναι μόνον, ότι ο Τσίπρας τους εξυπηρετεί στο προσφυγικό και τα της Τουρκίας. Είναι -και νομίζω κυρίως- η, ορθοτάτη και απολύτως δημοκρατική, άποψή τους, ότι κάθε λαός είναι άξιος της Κυβερνήσεώς του.
Η πραγματικότης αυτή περιγράφεται αυτουσία στο άρθρο του J.Dams στην Welt «μία Κυβέρνηση απρόθυμη και ανίκανη για θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις, που είναι έτοιμη, να υποσχεθεί στους εξίσου απρόθυμους εταίρους της ο,τιδήποτε για να πάρει χρήματα. Μπροστά όμως η χώρα δεν πάει έτσι..». Με άλλα λόγια, ετοιμασθείτε για το πακέτο Σόιμπλε...
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη