του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Ο κ Τσίπρας είναι συνεπής Αριστερός. Για πολλούς από μας, παλιούς Δεξιούς, που αντιμετωπίζαμε στα τέλη της δεκαετίας του '70 στα φοιτητικά αμφιθέατρα την Αριστερά, η εξοικείωση με τα βασικά θεωρητικά τους κείμενα ήταν σχεδόν υποχρεωτική. Σε ενα από αυτά, το «Κράτος και Επανάσταση», αναπτύσσει ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ, γνωστός ως «Λένιν», την χρησιμότητα του κρατικού μηχανισμού, που από εργαλείο εκμετάλλευσης, μπορεί να γίνει όργανο στα χέρια του προλεταριάτου για την καταπίεση των καταπιεστών και την επιβολή της επανάστασης. Υπό το πρίσμα αυτό η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ αποκτά έννοια.
Ο κ Τσίπρας γνωρίζει, ότι υπάρχει και κινείται σε ένα εξαιρετικά εχθρικό γι αυτόν διεθνές περιβάλλον. Δεν τρέφει καμμία αυταπάτη, ότι η όποια ανοχή, που προκύπτει από την όποια συγκυρία ή αδυναμία των ευρωπαϊκών εταίρων, μειώνει στο ελάχιστο την δυσανεξία, που αισθάνεται το ευρωπαϊκό ιερατείο γι αυτόν και τους ομοίους του. Τα γεγονότα του 2015 και η ταπείνωσή του υπήρξαν προφανώς επαρκώς διδακτικά. Τούτο, μαζί με την πρακτική, πιεστική εξάρτηση της διατροφής του ελληνικού κράτους από τους κρουνούς των δανειστών, προσδιορίζει απολύτως την στρατηγική του: κάνει ό,τι δυνατόν, δέχεται και ψηφίζει κυριολεκτικώς τα πάντα, προσπαθών λυσσαλέως, να κερδίσει χρόνο και χώρο, ώστε να προωθήσει, όσον και όπως μπορεί, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Ειναι πλέον, ακόμη και για αδαείς, ηλίου φαεινότερον, ότι ευρίσκεται εν εξελίξει μία συνεπής προσπάθεια αλώσεως του κράτους από την Αριστερά. Μα, θα αντιλέξει κανείς, αυτό δεν εγένετο εσαεί; Βεβαίως ναί! Με την διαφορά, ότι εγένετο για την προώθηση των συμφερόντων αστικών κομμάτων, ενώ τώρα γίνεται με σκοπό την σύνθλιψη και διάλυση της μεσαίας τάξεως.
Ο σκοπός αυτός επιδιώκεται ως εξής:
Στην Παιδεία: η εμφανής δαιμονοποίηση της αριστείας και οι προγραμματιζόμενες αλλαγές στην ανωτάτη εκπαίδευση θα επιδιώξουν την διεύρυνση της πρόσβασης αδιαφορώντας για την αναπόφευκτο καταρράκωση της ποιότητας. Η γνώση θα είναι ελεύθερη για τον λαό, αλλά άχρηστη για την παραγωγή και την οικονομία.
Στην Πρόνοια: η σχεδόν ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας και προνοίας και αντίστοιχες παροχές, χωρίς συντεταγμένα κριτήρια, προσφέρουν ελάχιστα σε πολλούς, αντί πολλά σε αυτούς , που πράγματι τα χρειάζονται (όπως διδάσκει από δεκαετιών η εμπειρία των ευρωπαϊκών κοινωνικών υπηρεσιών, βλ πχ εφαρμογή του «ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος»).
Στην Υγεία: η επιβολή σοβιετικών δομών («ιατρείο γειτονιάς»!!) και η δαιμονοποίηση του ιδιωτικού τομέως στοχεύει την δημιουργία αισθήσεως γενικής υγειονομικής καλύψεως του πληθυσμού άνευ κόστους, προσφέροντας φυσικά στοιχειώδεις και πολύ κακές υπηρεσίες ανάξιες μιάς ευρωπαϊκής χώρας.
Στην κοινωνική ασφάλιση και την φορολογία: όπου η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται στην προστασία εισοδημάτων μέχρις 1000€.
Επιτυγχάνοντας όλα αυτά ο κ Τσίπρας εξασφαλίσει την αέναο υποστήριξη του 20-25%, πλέον φτωχού και λιγώτερο μορφωμένου τμήματος, του πληθυσμού και διαμορφώνει συνθήκες παραμονής του στην εξουσία, ή, τουλάχιστον, διατηρήσεώς του ως ισχυρού πολιτικού πόλου.
Θα τα καταφέρει; Φυσικά όχι. Ουδαμού και ουδέποτε επέτυχαν οι απόψεις της Αριστεράς δια τον απλούστατο λόγο, ότι αυτά, που πρεσβεύει, αντιβαίνουν στην φύση του ανθρώπινου. Εφαρμογή τους ωδήγησε πάντοτε νομοτελειακώς στην καταστροφή. Το αυτό θα συμβεί και στα καθ´ ημάς.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη