του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Είναι αλήθεια, ότι εμείς της Κεντροδεξιάς έχουμε ένα θέμα με τους φόρους. Τους θέλουμε, όσο το δυνατό πιο χαμηλούς, όσους χρειάζεται για χρηματοδοτηθεί ένα μικρό λειτουργικό κράτος. Πιστεύουμε, ότι καλύτεροι είναι οι έμμεσοι, μια χαμηλή κλίμακα για τα βασικά αγαθά και μία υψηλότερη για τα άλλα, που είναι και - σε κάποιο τουλάχιστον βαθμό- επιλογές. Την φορολογία εισοδήματος και περιουσίας την θέλουμε χαμηλή, για να υπάρχουν κίνητρα και η αίσθηση της αμοιβής. Οι σοσιαλδημοκράτες από την άλλη πλευρά πιστεύουν σε ένα σημαντικότερο ρόλο του κράτους στην κοινωνία και των δημοσίων δαπανών στην οικονομία και ως εκ τούτου ευνοούν ένα μεγαλύτερο δημόσιο τομέα και υψηλότερους φόρους, ενώ δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ενίσχυση των συνδικάτων και συνεταιρισμών.
Στην Ευρώπη βέβαια μετά τον Β´ Π. Πόλεμο η κυβερνητική συνύπαρξη σε πολλές περιπτώσεις των χριστιανοδημοκρατικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων οδήγησε σε συγκλίσεις, στην οικοδόμηση ενός μοναδικού και απαράμιλλου στην ανθρώπινη ιστορία κοινωνικού κράτους προστασίας και προνοίας, οι διάφορες στην οικονομική πολιτική είναι πλέον σε επίπεδο τάσεων και οι ιδεολογικές αντιθέσεις εκφράζονται σχεδόν αποκλειστικά στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής, ασφαλείας και προσωπικών ελευθεριών.
Είναι κοινός τόπος λοιπόν πλέον: Το κοινωνικό κράτος είναι κατάκτηση, συντηρείται βέβαια από τους φόρους, που στην Ευρωζώνη είναι ασφαλώς αρκετά υψηλοί.
Μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού ακόμη και οι μετεξελίξεις των κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών του πρώην Σιδηρού Παραπετάσματος πολιτεύονται ως η σοσιαλδημοκρατία παλαιάς κοπής. Δεν νομίζω, ότι υπάρχει άλλη χώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπου ένα αμιγώς Αριστερό Κόμμα και μάλιστα με απόψεις και πρακτικές τόσο ακραίες, χαίρει τέτοιας δημοφιλίας και ασκεί κυβερνητική εξουσία, όπως στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως δεν υπάρχει και καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, η οποία χρεοκόπησε λόγω μιας αλόγιστα επεκτατικής σοσιαλιστικής πολιτικής και η οποία εμπιστεύτηκε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, να αντιμετωπίσει την κρίση υποσχόμενο να εφαρμόσει πολιτικές, ίδιες με αυτές, που προκάλεσαν την κρίση. Το κυριότερο όμως είναι, ότι δεν υπάρχει καμία χώρα της Ευρώπης, όπου παρά την από δεκαετίες ασκούμενη γιγαντιαία δημοσιονομική πολιτική, το κοινωνικό κράτος παρέμεινε νάνος.
Τούτο και μόνον αρκεί για να καταστήσει την προσπάθεια εξυγιάνσεως των δημοσιονομικών δια της αυξήσεως των φόρων καταδικασμένη και άπελπι. Τούτο και μόνο αρκεί, για να αντιληφθεί ο κάθε λογικός καλόπιστος, ότι η προσαρμογή των μεγεθών του ελληνικού προϋπολογισμού στα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι πρωθύστερος και εφικτή μόνον ως συνέπεια άλλων μεταρρυθμίσεων. Ποίων;
Ας δούμε τις πρακτικές διαφορές στους τομείς της παιδείας , υγείας και προνοίας μεταξύ ημών και λοιπών μελών της ευρωζώνης, για να αντιληφθούμε την φύση των πραγμάτων:
Ο Γερμανός, Αυστριακός, Ολλανδός, Φιλανδός κλπ κλπ δεν πληρώνει δεκάρα τσακιστή από την τσέπη του για να μάθουν τα παιδιά του ξένες γλώσσες, ούτε φυσικά για να μπουν στο πανεπιστήμιο. Τα καλύπτει όλα το σχολείο, που πληρώνει με τους φόρους του. Τα παιδιά του δεν συνωστίζονται για να μπουν σε σχολές χωρίς καμία επαγγελματική προοπτική, ή εξασφαλίζουσες μία θέση στο Δημόσιο. Πάνω από τα μισά επιλέγουν την επαγγελματική εκπαίδευση, δηλαδή μία θέση μαθητείας στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Βέλγος, Γάλλος κλπ κλπ πληρώνει με την κάρτα υγείας του, που καλύπτεται πλήρως από τις ασφαλιστικές του εισφορές όλους τους εξωτερικούς , ιδιώτες, γιατρούς, που θα χρειασθεί, όπως και κάθε εξέταση και επέμβαση σε οποιοδήποτε νοσοκομείο κριθεί απαραίτητο. Δεν του κοστίζει τίποτε.
Κάθε μέλος της Ευρωζώνης έχει κοινωνικές υπηρεσίες, που εξασφαλίζουν την διατήρηση της εργασιακής δυνατότητας σε όλους όσοι έχουν, να φροντίσουν ανάπηρα παιδιά ή ενήλικες και ανήμπορους γέροντες. Υπάρχουν δομές για ό,τι και όσο χρειασθεί. Που τις πληρώνει φυσικά το Ταμείο.
Ο κάθε αξιοπρεπής Έλληνας νοικοκύρης είναι αυτονόητα υποχρεωμένος, για όλα τα ως άνω, να ξοδεύει εξ ιδίων απίστευτα ποσά, σε ρευστό φυσικά. Τούτο συνεπάγεται ότι στις καλές εποχές έπρεπε να αποταμιεύει, για να έχει. Στην σημερινή εποχή, τούτο συνεπάγεται απλώς, ότι δεν θα πληρώνει φόρους και εισφορές.
Ηθικόν δίδαγμα: η μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών μεγεθών στην καλυτέρα των περιπτώσεων θα πρέπει να συμβαδίσει με(για να μην πούμε, να ακολουθήσει) την μεταρρύθμιση του τρόπου παροχής των βασικών κρατικών κοινωνικών παροχών.
Άλλως η έννοια της μεταρρύθμισης καταντά σολοικισμός(μπαρούφα επί το απλούστερον).
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος διετέλεσε γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά, υφυπουργός Υγείας και πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής στη ΝΔ Θεσσαλονίκης.