του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Όταν ένας Δεξιός, της δικής μου κοπής, αισθάνεται την ανάγκη, να γράψει άρθρο με αυτόν τον τίτλο, σημαίνει, ότι το πράγμα έφθασε στο απροχώρητο. Η ανωριμότης της ελληνικής πολιτικής ζωής καθιστά επιτακτική την διευκρίνηση του βάθους και πλάτους ακόμη και των πλέον κλασσικών εννοιών.
Από το 1975, που πρωτοκατέβηκα στα αμφιθέατρα με την ΝΔΦΚ, μέχρι και τις εβδομαδιαίες συνεντεύξεις της Διοικούσας το 2010/11 η αδυσώπητη κριτική και απόρριψη του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτονόητος. Φυσικά και ήταν σωστή μέχρις ιώτα, αυτονοήτως δεν μετανοώ. Τούτο όμως δεν αίρει το βασικό γεγονός, ότι η ελληνική πατρίς έχει ανάγκη μία σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά κραταιά, που να εκφράζει σημαντικό κομμάτι του ενεργού λαού.
Ομολογώ, ότι το κίνητρο μου το έδωσε η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Στ. Θεοδωράκη. Ομολογώ, ότι με ενόχλησε η συγχυτική χρήση των λέξεων: Σκόπιμα το έκανε, για το καλό του εννοείται. Είναι για το καλό της συνολικής τους προσπάθειάς τους όμως;
"Ανοιχτό κέντρο και ανένδοτο αγώνα για μια δίκαιη πατρίδα" ζήτησε. Για τον αγώνα, έστω και ανένδοτο, αντίρρηση καμμία! Το "Κέντρο" ως μονήρη, αυτοτελή έννοια, που το βρήκε;
Το ελληνικό "Κέντρο" ήταν η συνέχεια των φιλελευθέρων του Βενιζέλου, αντιμοναρχικό, φιλοδυτικό, αντικομμουνιστικό. Μετά την εμφάνιση του Ανδρέα και την είσοδο του δημοκρατικού Σοσιαλισμού στο προσκήνιο έπαψε ουσιαστικώς, να υπάρχει ως αυτοτελής έννοια. Το τέλος του επισφραγίσθηκε οριστικώς με την προσχώρηση του Κ. Μητσοτάκη στην ΝΔ, αποτελώντας πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της. Στην Ευρώπη ήδη από πολλού ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός είχε αποκρυσταλλωθεί ως ο ακρογωνιαίος λίθος της λαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας.
Κάτι άλλο εννοεί και αναζητεί εν προκειμένω ο κ. Θεοδωράκης. Εννοεί τους αστούς εκείνους, που χωρίς σταθερή ιδεολογική αναφορά κινούνται κατά περίσταση και εντύπωση προς τον δεξιό ή αριστερό πόλο.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι και να δικαιολογούν το πρώτο συνθετικό της Κεντροαριστεράς αλλά κατ´ ουσίαν έλκονται και αναζητούν σοσιαλδημοκρατικές ιδέες και πρακτικές.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι όλοι οι επίδοξοι αρχηγοί θα επικεντρωθούν και θα τονίσουν το πραγματικό ζητούμενο, τον αριστερό, καθαρά σοσιαλιστικό, χαρακτήρα της προσπάθειάς τους.
Και για μη μπερδευόμαστε με αφηρημένες έννοιες. Να προτείνουν Μιτεράν, Βίλλι Μπράντ, Σούλτς, Ματέο Ρέντσι και όχι Κάστρο, Μαδούρο και Τσίπρα.
Η σοσιαλδημοκρατία είναι η λογική και υγιής προσαρμογή των σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων στην ιστορία εν πολλοίς και στην φύση του ανθρώπου εν ολίγοις. Μπορεί να διαφωνεί κανείς, όσο θέλει (και καλά κάνει ασφαλώς), αλλά καλύπτει ενστικτώδεις ανάγκες μυρίων ψυχών και έχει λόγο ύπαρξης. Κάτι φυσικά που δεν ισχύει ούτε για τον σαλεμένο αντιεξουσιαστικό αναρχισμό, ούτε και για τον λενινισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Η σοσιαλδημοκρατία είναι άποψη. Λανθασμένη κατά την άποψή μου, αλλά απολύτως σεβαστή. Είναι η Αριστερά, που μπορεί να συμβάλει.
Οι άλλοι εκφράζουν μία φαντασίωση, που όταν έγινε πράξη απεδείχθη αποτρόπαιη. Που έπαψε προ πολλού να διεκδικεί οιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα. Που είναι απόρριμμα της Ιστορίας. Αντίδραση, που ευδοκιμεί μόνο σε καταστροφές.
ΥΓ. Στην Κυβέρνηση Σαμαρά συνεργαστήκαμε παραγωγικά. Εκλεγόμενος στην επομένη Βουλή δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το επαναλάβω. Ο Μεγάλος Συνασπισμός είναι όμως λύση ανάγκης. Αυστηρά προσωρινή. Αλλοιώς αλλοιώνει τις έννοιες, κάνει ζημιά σε όλους. Πρόοδος υπάρχει μόνον όπου το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα κάνει κουμάντο, μόνο του, και η Σοσιαλδημοκρατία ελέγχει ως αξιωματική Αντιπολίτευση.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης