του Βαγγέλη Μωυσή*
Την Κυριακή, οι Νεοδημοκράτες και όσοι ελπίζουν στην ανάγκη ανασυγκρότησης μιας ισχυρής, αξιόπιστης κεντροδεξιάς παράταξης (ακόμα κι αν δεν την πίστεψαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις), δεν επιλέγουν απλώς αρχηγό της Ν.Δ.
Επιλέγουν εκείνον που κατά τη γνώμη τους πείθει ότι μπορεί να ενώσει ιδεολογικά την κατακερματισμένη κεντροδεξιά και στη συνέχεια να εμπνεύσει περισσότερους σκεπτόμενους πολίτες, ότι μπορεί να ηγηθεί μιας στιβαρής και αποτελεσματικής κυβέρνησης ως πρωθυπουργός, με κύρος εντός και εκτός Ελλάδος.
Το κύρος ενός πρωθυπουργού, δεν μπορεί να οφείλεται κυρίως στον τίτλο του. Πρέπει και ο ίδιος, με την προσωπικότητά του να προσθέτει στο κύρος του τίτλου.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει αποδείξει πως είναι τέτοια προσωπικότητα, με τον πολιτικό του λόγο και την πολιτική πρακτική του. Και εξηγούμαι:
Γίνεται χειμαρρώδης όταν χρειάζεται, αλλά τιθασεύει τον «χείμαρρο» όταν απαιτείται διπλωματία.
Βάζει τη ενότητα παράταξης και λαού ευρύτερα, πέρα και πάνω από την φυσική ανθρώπινη διάθεση απάντησης σε ύβρεις, προσβολές, αλαζονικές επιθέσεις.
Έχει συγκροτημένη ιδεολογική ταυτότητα και ουσιαστικό πολιτικό λόγο, τον οποίο δεν διστάζει να εκλαϊκεύσει όταν οι συνθήκες το απαιτούν, ακόμα και «μάγκικα». Δεν είναι μειονέκτημα αυτό. Προτέρημα είναι στις καρδιές των ανθρώπων.
Έχει την εμπειρία μιας μακράς πορείας, αλλά και τη νεανική οξυδέρκεια να επενδύει στην οπτική νέων ανθρώπων.
Έχει πείρα από πολλά «στραβά» ακόμα και μέσα στη ΝΔ, τα οποία έχει επικρίνει, ή αντικρούσει εντός των θεσμοθετημένων οργάνων, πάντα όμως χωρίς να διχάζει, χωρίς να τροφοδοτεί εσωστρέφεια, με σεβασμό στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και της ηγεσίας.
Δεν επικαλείται απλώς τις ιδεολογικές αρχές της Ν.Δ. Τις βιώνει, πείθει πως τις πιστεύει και ξέρει να αναδεικνύει τη διαχρονικότητά τους, χωρίς να ακυρώνει με μονοκοντυλιές την ιστορία μιας παράταξης που δικαιώθηκε για όλες τις στρατηγικές επιλογές της.
Είναι συμπαθής και εκτός των ορίων της παράταξης, τόσο προς το μετριοπαθές μεταρρυθμιστικό κέντρο, όσο και προς την λαϊκή δεξιά.
Αντιπολιτεύεται σκληρά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας όμως πρώτα την Ελλάδα, όπως οφείλει να κάνει η Ν.Δ. χωρίς μικροκομματική στείρα σύγκρουση (για τη σύγκρουση) στα πάντα.
Είναι καθ`όλα, αυτόφωτος. Χωρίς κανείς να μπορεί να του προσάψει πως «χτίστηκε» λόγω ονόματος.
Ενστερνίζεται απόλυτα την βασική σύγχρονη μορφή του κοινωνικού φιλελευθερισμού που όρισε ο ιδρυτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Καραμανλής: Μικρό και ευέλικτο Δημόσιο, που θα στηρίζει χωρίς να απομυζά τον Ιδιωτικό Τομέα, ώστε αυτός με την παραγωγή πλούτου, να προσφέρει τη δυνατότητα άντλησης πόρων, για μακρόπνοη κοινωνική πολιτική.
Τέλος, ο εν δυνάμει πρωθυπουργός αρχηγός της Ν.Δ., τη μάχη της διεύρυνσης της παράταξης θα τη δώσει και στην κοινωνία. Αλλά οι μάχες κόντρα στην αποδόμηση της Ελλάδας που μεθοδεύουν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ, δίνονται μέσα στη Βουλή. Εκεί που κατατίθενται και ψηφίζονται οι πράξεις της αποδόμησης.
Θα ήταν μέγα ρίσκο, η Ν.Δ. να έχει αρχηγό που θα περιορίζεται σε δηλώσεις αφήνοντας τις «μάχες» σε έναν αρχηγό κοινοβουλευτικής ομάδας, που δεν θα έχει εκλεγεί από τη βάση, σε μια de facto διαρχία με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για το κύρος της ίδιας της ηγεσίας.
Η Ν.Δ. χρειάζεται αρχηγό ενωτικό, αυτεξούσιο και ισχυρό.
Χρειάζεται, το Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
*Ο Βαγγέλης Μωυσής είναι δημοσιογράφος, υπεύθυνος τύπου της Διοικούσας Επιτροπής Ν.Δ. Ν.Θεσσαλονίκης. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»