Γιατί πρέπει να φτάσουμε στον Ιούνιο για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση;
Γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε με «καπέλο» το κόστος αυτής της διαδικασίας, αφού είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να κερδίσουμε (και) από αυτή την άτυπη κόντρα με τους δανειστές;
Γιατί δεν αποδεχόμαστε, επιτέλους, το γεγονός ότι ζούμε με δανεικά, που μπορεί για τους επόμενους πεντέμιση μήνες, να μην τα έχουμε ανάγκη, αλλά μέσα Ιουνίου θα εξαρτώμαστε αποκλειστικά από αυτά;
Γιατί δεν παίρνουμε απόφαση να εφαρμόσουμε μια φορά όσα συμφωνήσαμε, για να μην ξαναχρειαστεί να μπούμε στη βάσανο νέων διαπραγμάτευσεων και νέων μνημονίων;
Γιατί δεν κάνουμε ό,τι έκαναν και άλλα κράτη, που έμπλεξαν σε ανάλογες περιπέτειες, αλλά δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα μνημόνιο για να επιστρέψουν στην κανονικότητα;
Γιατί, απλά, δεν αντιγράφουμε το μοντέλο της Κύπρου, που όταν κατάλαβε με τι «έμπλεξε» το πήρε απόφαση και υλοποίησε τις δεσμεύσεις της, αλλά σήμερα θυμάται την περιπέτεια ως ανάμνηση;
Γιατί δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί όλων των κομμάτων – πλέον – ότι αυτός ο λαός έχει ωριμάσει, είναι έτοιμος να υποβληθεί σε θυσίες – άλλωστε αυτό δεν κάνει τα τελευταία οκτώ χρόνια; - και έχει ανάγκη πραγματικής ελπίδας για την επόμενη μέρα;
Γιατί δεν αντιλαμβάνονται οι κατά καιρούς ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου ότι η κοινή γνώμη ξέρει πλέον πότε ένα success story είναι πράγματι success και όχι «παραμύθι» (όπως επί κυβέρνησης Σαμαρά) ή ότι ένα μικρό βοήθημα στους συνταξιούχους δεν συνιστά 13η σύνταξη ούτε υποκαθιστά τις μεγάλες απώλειες που σημειώθηκαν και θα σημειωθούν (όπως τώρα επί κυβέρνησης Τσίπρα);
Γιατί δεν διδάσκονται από την πρόσφατη ιστορία, στο κάτω- κάτω, που μόνο για καλό τους – και για καλό μας – θα είναι;
Γιατί αγννοούν τα βασικά και κυρίως ότι ο μέσος ψηφοφόρος, όταν αντιληφθεί ότι τον κοροιδεύουν, δεν το έχει σε τίποτα να ψηφίσει τον «απέναντι», αφού κομματικά και πολιτικά τείχη πλέον δεν υπάρχουν;
Είναι τόσο δύσκολο;