Πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα στην Ευρώπη, όχι μόνον από την οικονομική κρίση, ούτε από το πολεμικό κλίμα στα πρώην σοβιετικά κράτη, αλλ’ ούτε και από την αποκάλυψη σκανδάλων, απόρροια του αμερικανο-γερμανικού ανταγωνισμού, αλλά κυρίως από τις αποσχιστικές τάσεις περιοχών των ευρωπαϊκών κρατών, που δεν κρύβονται πλέον.
Το ζήτημα αυτό, που αποφεύγουν να το συζητήσουν και αναλύσουν δημοσίως, πολλές φορές απασχόλησε την στήλη μας. Και τούτο επειδή, όταν ανάψει η φλόγα δεν θα μείνουμε εμείς άκαυτοι. Φοβάμαι, πως ούτε καν κρυφίως το συζητά ο πολιτικός μας κόσμος, ιδίως όταν αφενός δεν έχει κατανοηθεί τι σημαίνει η παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» στους Σλάβους των Σκοπίων, αφού ακόμη στην Ελλάδα συζητούν το ζήτημα με βάση την ιστορική και συναισθηματική διάσταση, και όχι με την απόπειρα που ξεκίνησε από τον κ. Σόρος για ίδρυση της «Αιγαιακής Μακεδονίας».
Αφετέρου, επίσης δεν έχει κατανοηθεί τι σημαίνει η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (της «Πεδιάδας των κοτσυφιών», δηλαδή, για να μη το λησμονούμε), παρόλο που πολλοί εκφράζουμε τον φόβο μας για «κοσοβοποίηση της Θράκης», αν αναγνωρίσουμε το δικαίωμα στην πλειοψηφία μιας περιοχής να ανεξαρτητοποιείται.
Σε δυο τέτοιες περιπτώσεις βρέθηκε η Ευρώπη σε δυο χρόνια. Το δημοψήφισμα για την απόσχιση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, που για λίγες ψήφους δεν ήταν θετικό, και την πρόσφατη εκλογική νίκη των αυτονομιστικών κομμάτων στις τοπικές εκλογές της Καταλονίας.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί ίσως αρχίσουν να αντιλαμβάνονται την παγίδα που στήθηκε με την αναδιοργάνωση των κρατών σε Περιφέρειες, με ταυτόχρονη εξασθένηση της κεντρικής εξουσίας, αφού οι Περιφέρειες μπορούν σε ορισμένα θέματα να απευθύνονται απευθείας στις Βρυξέλλες, παρακάμπτοντας την κυβέρνηση. Η ολονέν και μεγαλύτερη παραχώρηση αρμοδιοτήτων στις Περιφέρειες, πρέπει να προβληματίσει.
Η Ευρώπη έσπευσε να καταδικάσει τις αποσχιστικές τάσεις Καταλονίας και Σκωτίας, ενημερώνοντας -απειλώντας, δηλαδή- ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν και την Ενωμένη Ευρώπη, η Καταλονία και το ευρώ. Στην Καταλονία όμως, δεν θα επιφέρει ζημία, η αλλαγή νομίσματος. Η πλούσια γη της Καταλονίας αποτελεί κινητήριο δύναμη για την οικονομία των Ισπανών.
Χωρίς την Καταλονία, η Ισπανία θα χάσει το 16% του πληθυσμού της, το 25% των εξαγωγών της και το 19% του ΑΕΠ της. Η Βαρκελώνη αποτελεί μακράν τον πρώτο τουριστικό προορισμό σε ολόκληρη τη χώρα και έναν από τους κορυφαίους σε όλο τον κόσμο, με τα έσοδα καθαρά από την άφιξη και διαμονή τουριστών να φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη. Παράλληλα, τόσο στον εμπορικό όσο και στον βιομηχανικό τομέα, η Βαρκελώνη αποτελεί ίσως τον βασικότερο πυλώνα της ισπανικής οικονομίας.
Αλλά, μπορεί τα βλέμματα όλων να είναι στραμμένα στις δύο αυτές περιπτώσεις, όμως ο κίνδυνος αποσχίσεων ελλοχεύει παντού. Ήδη, εκτός του Κοσσυφοπεδίου που αποτελεί «νομικό πλάσμα κράτους», υπάρχει η Υπερδνειστερία που αποσχίστηκε από την Μολδαβία, με μόνη την Ρωσία να την αναγνωρίζει, και μάλιστα να έχει και στρατεύματα εκεί (στην «κοιλιά» της Ουκρανίας). Η Ρωσία επίσης μόνη, αναγνωρίζει ως κρατικές οντότητες τις αποσχισθείσες περιοχές από την Γεωργία, Αμπχαζία και Νότια Οσετία (η Βόρεια Οσετία ήδη βρίσκεται εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας).
Αυτήν στιγμή, η ουγγρική μειονότητα στην Ρουμανία προωθεί την αυτονομία της Τρανσυλβανίας. Ο αρχηγός της Δημοκρατικής Ένωσης των Ούγγρων στη Ρουμανία, κ. Χούνορ Κάλεμεν, παρουσίασε σχέδιο ενός κανόνα που θα δώσει «αποτελεσματικές εγγυήσεις για τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας όλων των Ούγγρων», επιδιώκοντας να αποτελέσει αντίγραφο της κατάστασης που υπάρχει από το ιταλικό νότιο Τιρόλο που έχει στενούς δεσμούς με την Αυστρία.
Έχει βέβαια την υποστήριξη του πρωθυπουργού της Ουγγαριας κ. Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος ζητά «την αυτονομία των Ούγγρων που ζουν πέρα από τα σύνορά της, στην Κεντρική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας». Δεν τα είπε όλα ο κ. Όρμπαν, επειδή διεκδικεί και αυτονομία στην Βοϊβοντίνα από την Σερβία, όπου το 33% των κατοίκων της είναι Ούγγροι.
Στις περισσότερες σχεδόν ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κινήματα που διεκδικούν αυτονομία (ακόμη και στη Νορβηγία ζήτησαν ανεξαρτητοποίηση οι μουσουλμάνοι, σκεφθείτε τι θα συμβεί με τον ερχομό εκατομμυρίων μουσουλμάνων στο άμεσο μέλλον), και είναι άφρονες όσοι νομίζουν πως στην Ελλάδα δεν θα υπάρξουν μελλοντικώς παρόμοιες καταστάσεις.
Ο Μακεδών