Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τότε που υπενθύμισα το τσιτάτο που χρησιμοποίησε ο Α. Τσίπρας, πως μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο διάστημα, λίγους επί πολύ χρόνο, αλλά όχι τους πολλούς συνεχώς. Δυστυχώς, δεν το συνειδητοποίησε κι εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως ηγέτης ενός περιθωριακού κόμματος, που εξακολουθεί να υπόσχεται τα πάντα, αδιαφορώντας αν τα υλοποιήσει.
Ίσως ο ίδιος και ο συγκυβερνήτης Ν. Παππάς, να θεωρούν ότι έχει απόλυτη αξία η διαπίστωση πως «ο λαός έχει κοντή μνήμη» και αυτή θα είναι πάντα «κοντή», ή να εφαρμόζουν την παλιά συμβουλή των πολιτικών «Αν θέλετε να σας ακούσουν, να λέτε το αδύνατο, αν θέλετε να σας πιστέψουν υποσχεθείτε το».
Αυτά που συνέβησαν με την υπόθεση της Cosco αμφιβάλλω αν έχουν προηγούμενο, όχι μόνον σε σοβαρή χώρα, αλλά και στην «μαυρογυαλούρικη» πολιτική σκηνή της χώρας μας. Δεν πρόκειται μόνο για προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, που θα έλεγε κάποιος πως είναι πια συνηθισμένο φαινόμενο, αλλά για προσπάθεια εξαπάτησης μιας μεγάλης χώρας, από τις τρεις-τέσσερις περιφερειακές δυνάμεις που έχει η υφήλιος, και που πολλά προσμένει η Ελλάδα από αυτήν, όπως και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.
Κι ενώ, είναι αναμφισβήτητο και ομολογημένο από την κυβέρνηση, ότι η οριστικοποίηση της συμφωνίας με τους Κινέζους αποτελεί ένα ισχυρό διαπίστευμα στα χέρια μας για προσέλκυση ξένων επενδυτών, άνευ των οποίων είναι αδύνατη και κάθε σκέψη ακόμη για ανάπτυξη, ένας υπουργός, ο κ. Θ. Δρίτσας, αμφισβητουμένου πολιτικού εκτοπίσματος, επιχειρεί μια ενέργεια που δεν έρχεται σε αντίθεση μόνον με τα πολιτικά ήθη, αλλά και με την ίδια την υπερηφάνεια του λαού, για τον οποίον υποτίθεται ότι κόπτεται.
Το ιστορικό της προσπάθειας εξαπάτησης του ελληνικού κοινοβουλίου και των Κινέζων είναι γνωστό. Όχι μόνον εντός συνόρων, αλλά αποτελεί θέμα στον διεθνή Τύπο, όπως θέμα αποτελεί και όταν «βήχει» κάποιο τμήμα της κινεζικής οικονομίας. Και τι κάνει ο κ. Θ. Δρίτσας; τον ευτελισμό που έχουμε υποστεί από τις δήθεν διαπραγματεύσεις Βαρουφάκη και Τσίπρα-Παππά, τον πολλαπλασιάζει παρουσιάζοντας τους Έλληνες ως κακομοίρηδες μπαγαπόντηδες, όπως ο ήρωας του Θεάτρου Σκιών, που επιβιώνουν με μικροκομπίνες, αναξιοπρεπείς και αναξιόπιστοι.
Ποιο είναι το πολιτικό βάρος του Θ. Δρίτσα, και ποιος του έδωσε το δικαίωμα να προσβάλλει έναν ολόκληρο λαό, για ταπεινά πολιτικά κίνητρα υπηρετώντας τους ψηφοφόρους του; Ποιος θετικός ή ηθικός νόμος του δίνει το δικαίωμα να πολιτεύεται εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων; Είναι προφανές ότι δεν συναισθάνεται τι έχει πράξει. Δεν μιλάμε για ένα ρουσφετάκι, αλλά για την αποστροφή που θα νιώσει το διεθνές κοινό και φυσικά οι υποψήφιοι επενδυτές, οι οποίοι θα αναρωτηθούν με ποιου επιπέδου πολιτικούς θα συνεννοηθούν!
Με εντυπωσιάζει επίσης η αδιαφορία των πάσης φύσεως Αριστερών, που επί δεκαετίες προβάλλουν δι’ εαυτούς ένα ανύπαρκτο και παντελώς αυθαίρετο «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο, αφού νομίζουν πως έχουν, θα έπρεπε αφενός να μας πείσουν γι’ αυτό, τώρα που τους δόθηκε η ευκαιρία, αφετέρου να το διατηρήσουν, ώστε να εκτιμηθεί από τον λαό. Και πράττουν το εντελώς αντίθετο. Δεν τους ενδιαφέρει που εκτίθενται και δικαιολογούν τα πολλά σκάνδαλα -απίστευτα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα-, ενώ θα έπρεπε οι ίδιοι να είναι σημαιοφόροι της κάθαρσης.
Τι να υποθέσει κανείς; Ότι είναι τόσο ξελογιάστρα η εξουσία ώστε αποβάλλει ταχέως το… «ηθικό πλεονέκτημα», ή μήπως ήσαν ήδη προετοιμασμένοι να απολαύσουν τα αγαθά της εξουσίας με κάθε μέσον;
Μπορεί κάποιοι να θεωρήσουν πως η ενέργεια του κ. Θ. Δρίτσα είναι απλώς ένα παράπτωμα προστιθέμενο κοντά στα άλλα. Προσωπικώς δεν το θεωρώ έτσι. Μας οδήγησαν στην φτώχεια, δεν θέλω να μου προσθέσουν και το προσβλητικό επίθετο του αναξιοπρεπούς.