Δεν το είπα εγώ. Είναι Κρητική παροιμία. Και αν αναφέρομαι συχνά στο άτοπο της αντίληψης των υποστηρικτών της "ελληνοτουρκικής φιλίας", δεν έχω καμιά πρόθεση να αρνηθώ την ύπαρξη καλών σχέσεων, με όλες τους γείτονες, παρά τις επιβουλές τους εναντίον μας, που δεν διστάζουν να εκφράσουν δημόσια. Απεναντίας, οφείλει η ελληνική πολιτική να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ώστε οι σχέσεις να στηρίζονται στην καλή γειτονία.
Όμως, ταυτοχρόνως πρέπει να υπάρχει επιφυλακτικότητα. Και δεν μας το λέει μόνον η Κρητική παροιμία. Έγραψε ο Αμερικανός φιλόσοφος Ραλφ Έμερσον: «Αγάπα τον γείτονά σου, αλλά μη γκρεμίζεις και τον φράκτη»! Και αν δεν ενδιαφέρουν τα λόγια του Έμερσον, σίγουρα θα προσεχθούν τα λόγια του Αριστερού, Τζων Κένεντυ: «Συγχώρα τους εχθρούς σου, αλλά να μη ξεχνάς τα ονόματά τους». Και θέλετε κάτι ακόμη πιο δραστικό; Από το Σύνταγμα του Ρήγα Φερραίου, αποσπώ το άρθρο 121: «Δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον».
Αυτός λοιπόν ο γείτονας, ενώπιον του οποίου ο Γιώργος Παπανδρέου χόρευε ως οδαλίσκη κάποιον αυτοσχέδιο χορό, που υποτίθεται πως ήταν ζεϊμπέκικος, και αυτός ο γείτονας με τον οποίο γίναμε και κουμπάροι διά του Κώστα Καραμανλή, διαβάστε πως εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση της Ελλάδας κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπου ως φίλα προσκείμενος στους Ναζί, βρήκε ευκαιρία ανενόχλητος να καταδιώξει τους Έλληνες που είχαν παραμείνει στην Τουρκία.
Το 1942, αφού δημεύθηκαν τα μοναστηριακά κτήματα των Ιερών Μονών του Αγ. Όρους, Μεγίστης Λαύρας και Κουτλουμουσίου, στην Ίμβρο, και εφαρμόστηκε στο εξής η γνωστή τακτική του σαλαμιού, μέχρι να καταπατηθεί όλο το νησί, εφαρμόστηκε και ο "Νόμος για την εφάπαξ φορολογία της περιουσίας".
Επιτροπές, με πρόεδρο το νομάρχη της κάθε περιοχής, καθόριζαν το ύψος του ποσού που όφειλε να καταβάλει έκαστος φορολογούμενος, εντός 15 ημερών! Καμιά ένδικη προσφυγή δεν θα μπορούσε να μετατρέψει το ύψος του καταβλητέου φόρου που θα επέβαλε (με φυλετικά - θρησκευτικά και μόνο κριτήρια) η επιτροπή.
Αυτοί που δεν θα μπορούσαν να καταβάλουν το ποσό που τους αναλογούσε, θα στέλνονταν στο Άσκαλε της Ανατολίας, όπου παρέχοντας βαριά εργασία θα εξοφλούσαν έτσι το οφειλόμενο ποσό. Ως συνυπεύθυνοι με τον οφειλέτη χαρακτηρίστηκαν όλοι οι συγκατοικούντες μ' αυτόν συγγενείς, ανιόντες και κατιόντες.
Οι φορολογικοί κατάλογοι δημοσιεύτηκαν την παραμονή των Χριστουγέννων (κατά τη γνωστή ψυχοπαθολογική ανωμαλία των Τούρκων, όπου και τώρα κατά κανόνα, παραμονές Χριστουγέννων, ή εν μέσω των εορτών, κάτι θα σκεφθούν για δημιουργία καταστάσεων).
Σύμφωνα με τους πίνακες, οι μουσουλμάνοι πλήρωναν συμβολικά ποσά, ενώ οι μειονοτικοί και κυρίως οι ομογενείς καλούνταν να πληρώσουν υπερδεκαπλάσια ποσά από αυτά που τους αναλογούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές περιουσίες να δημευτούν και 1.869 μειονοτικοί να οδηγηθούν για καταναγκαστικά έργα στην Ανατολία (εκβραχισμούς, εκχιονισμούς, οδοποιία κ.λπ.), όπου 21 από αυτούς δεν είχαν την τύχη να μπορέσουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Οι 11 ανήκαν στην Ελληνική ομογένεια.
Στο τέλος Δεκεμβρίου του 1943 οι μη καταβληθέντες φόροι παραγράφηκαν, και οι "κατάδικοι" αφέθηκαν ελεύθεροι. Η Ελληνική ομογένεια, αν και αποτελούσε το 0,5% του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας (100.000 περίπου άτομα) με τον απάνθρωπο αυτό τρόπο, κλήθηκε να πληρώσει το 20% του συνολικού ποσού του φόρου (80.000.000 τουρκικές λίρες επί συνόλου 435.000.000).
Αυτό το δείγμα συμπεριφοράς, ας συνυπολογισθεί μαζί με όσα είχα γράψει προχθές για τις παραβιάσεις των Τούρκων της Συνθήκης της Λωζάνης, αρχής γενομένης λίγες μόνον ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης. Για να αντιληφθούν επί τέλους οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες μας, με ποιους συνδιαλέγονται, ώστε να μη πέφτουν οι Έλληνες συνεχώς στην παγίδα της δήθεν "ελληνοτουρκικής φιλίας".