Ως μια «βόμβα» στα θεμέλια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος περιγράφεται απ' όσους έχουν γνώση του θέματος, σε βάθος, η πιθανότητα αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά, στην περίπτωση που οι σημερινές αξίες μειωθούν στα επίπεδα των εμπορικών, που σε ορισμένες περιοχές ξεπερνάει το 40-50%, τα πιστωτικά ιδρύματα θα υποστούν απώλειες, καθώς θα πρέπει να προχωρήσουν σε αντίστοιχη αύξηση των εγγυήσεων.
Αυτή τη στιγμή, το ύψος των στεγαστικών δανείων ανέρχεται σε 64,8 δισ. ευρώ, εκ των οποίων το 42% ή 27,2 δισ. ευρώ είναι σε καθυστέρηση και τα υπόλοιπα 37,6 δισ. ευρώ εξυπηρετούνται κανονικά. Τα στεγαστικά δάνεια είναι ενυπόθηκα, δηλαδή για το ποσό του δανείου που χορηγεί η τράπεζα, υποθηκεύεται το ακίνητο ως εγγύηση για την τράπεζα.
Έτσι μια μείωση των αξιών, οδηγεί σε μείωση της αξίας των εγγυήσεων, με αποτέλεσμα οι τράπεζες να βρεθούν υπό την πίεση αναπλήρωσης των απωλειών. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες θα πρέπει να καλύψουν με πρόσθετες εγγυήσεις τη μείωση που θα προκαλέσει η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών. Στελέχη τραπεζών, ωστόσο, καθησυχάζουν, επισημαίνοντας ότι ήδη ο τρόπος αποτίμησης λαμβάνει υπόψη την εμπορική αξία και όχι την αντικειμενική και κατά συνέπεια οι αλλαγές των αντικειμενικών δεν επηρεάζουν τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών.
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν εστιάζεται στα νέα δάνεια, που όντως λαμβάνουν ως επί το πλείστον υπόψη τις εμπορικές αξίες, αλλά τα παλιά, που λάμβαναν υπόψη τις αντικειμενικές. Κι εκεί το ζήτημα είναι μεγάλο...