Skip to main content

Το στοίχημα της ηγεσίας που καλείται να κερδίσει ο Τσίπρας

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρόλες τις αντιρρήσεις για τον έναν ή τον άλλον, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: 'Ηταν ηγέτες.

Η αλήθεια είναι πως μετά από όσα συνέβησαν -συμπυκνωμένα- σε ένα εξάμηνο, αποκτήθηκαν πολλές εμπειρίες, σε πολιτικούς και λαό, και ελπίζεται πως κάτι θετικό θα υπάρξει. Για ελπίδα μίλησα, και όχι για βεβαιότητα, επειδή ακούγοντας τους υπουργούς μας να εισηγούνται τα νομοσχέδια, μάλλον το αντίθετο συμπέρασμα βγαίνει.

Εξακολουθούν, δυστυχώς, να μεταχειρίζονται παλαιοκομματικές μεθόδους, με τον ίδιο λαϊκισμό, χωρίς να έχουν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους. «Φταίνε οι κακοί ξένοι» που μας επέβαλαν ένα καταστρεπτικό Μνημόνιο, και δεν φταίμε καθόλου εμείς, που ξεκινήσαμε τις συζητήσεις με την πεποίθηση ότι ερχόμενοι σε σύγκρουση μαζί τους, θα φοβηθούν και θα υποκύψουν. Αυτό ήταν το σχέδιο του κ. Τσίπρα, και είδαμε το αποτέλεσμα.

Το έγραψα και προχθές, το επαναλαμβάνω και σήμερα, είναι αδιάφορο αν τον παραπλάνησε ο κ. Βαρουφάκης, ή τον πίεσε ο κ. Λεουτσάκος. Όταν πίεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τα 16 επίλεκτα στελέχη του (και ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γ. Ράλλης), που ως ομάδα πίστευσαν ότι θα τον κάμψουν, τους πέταξε έξω από την πόρτα πριν καν αρθρώσουν μια λέξη. Και σε λίγο καιρό ξαναγύρισαν κοντά του με το κεφάλι σκυφτό και πλήρως υποταγμένοι.

Τα ίδια επιχείρησαν και κατά του Αντρέα Παπανδρέου στελέχη τύπου Κωνσταντοπούλου ή Λαπαβίτσα. Και εν μια νυκτί διέγραψε 1.500, μεταξύ των οποίων και την Μελίνα, που νόμισε ότι είναι τόσο ισχυρή ώστε να επιβάλει την άποψή της. Μετά από λίγο διάστημα, ακολούθησαν αθρόες διαγραφές στελεχών σε όλη την επικράτεια. Όλοι αυτοί επέστρεψαν, μη τολμώντας να ξαναφέρουν αντιρρήσεις.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρόλες τις αντιρρήσεις που θα υπάρξουν για τον έναν ή τον άλλον, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ήσαν «ηγέτες». Και εκείνο που διακρίνει τον ηγέτη, είναι ότι αυτός ανοίγει δρόμους και οι άλλοι ακολουθούν. Όσοι δεν θέλουν, μπορούν να χρησιμοποιήσουν μονοπάτια. Ο ηγέτης είναι μπροστάρης, δεν σύρεται.

Ούτε παρασύρεται από συναισθηματισμούς. Ο Μακιαβέλι, γράφει στον «Ηγεμόνα», ότι ο ηγέτης επιλέγοντας αν πρέπει να τον φοβούνται ή να τον αγαπούν οι υπήκοοί του, αν δεν μπορούν να συνυπάρξουν και τα δυο, να προτιμήσει το πρώτο επειδή «η αγάπη είναι ένας συναισθηματικός δεσμός που εύκολα κόβεται».

Ο κ. Τσίπρας δεν μας φανέρωσε μέχρι τώρα ύπαρξη ηγετικών ικανοτήτων. Τα παθήματα όμως έγιναν μαθήματα; Βέβαια, ο αρχαίος μύθος αναφέρεται στα παθήματα των άλλων που γίνονται μάθημα σ’ εμάς. Επειδή το δικό μας πάθημα, αν είναι σοβαρό, μπορεί να μη μας δώσει καν την δυνατότητα να «μάθουμε». (Το συμπέρασμα του αρχαίου μύθου μεταφέρθηκε στη νεοελληνική παροιμία «τα παθήματα των πρώτων, γεφύρι των δεύτερων»).

Ευχή και ελπίδα όλων είναι να διδάχθηκε πολλά ο κ. Τσίπρας. Και παρά τα καταστροφικά λάθη του, εξακολουθεί να προηγείται στις προτιμήσεις των πολιτών. Ίσως επειδή έχουν απαξιωθεί τόσο πολύ οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων, ίσως ο λαός θεωρεί ότι επειδή δεν κυβέρνησε είναι αδιάφθορος (αυτό δεν είναι φυσικά προαπαιτούμενο, αλλά πείσθηκε ο λαός ότι έτσι συμβαίνει), ίσως το νεαρό της ηλικίας του να παίζει ρόλο (η συντριπτική πλειονότητα όσων ψήφισαν «όχι» κατά το δημοψήφισμα είναι νέοι), μπορεί ακόμη και να υπάρχει συμπάθεια λόγω θυματοποίησης του κ. Τσίπρα (που τον παρέσυραν Βαρουφάκης και Λαφαζάνης, αλλά ανένηψε την τελευταία στιγμή).

Ό,τι και να συμβαίνει, το γεγονός είναι ότι ο κ. Τσίπρας, ως πρόσωπο, είναι αυτήν τη στιγμή κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αν τον ωρίμασε αυτή η περιπέτεια, τότε θα έχει αντιληφθεί ότι οι ιδεοληψίες που είχε ως μέλος αριστερίστικης Συνιστώσας, δεν έχουν σχέση με τον πραγματικό κόσμο και θα απομακρυνθεί από αυτούς. Ηγούμενος κόμματος, στα όρια της σοσιαλδημοκρατίας, μπορεί να βρίσκεται στην πολιτική επικαιρότητα για πολλά χρόνια. Αν εξακολουθήσει όμως να περιβάλλεται με Παρασκευόπουλους, με Μπαλτάδες, ή Κατρούγκαλους, τότε σύντομα θα χαθεί, αλλά θα συμπαρασύρει στον χαμό και τον λαό.