Η Ελλάδα ως πολιτισμένο κράτος του ανεπτυγμένου κόσμου διαθέτει υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο διαχειρίζεται τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Ανάμεσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται προβλήματα όπως το Κυπριακό, το Σκοπιανό, οι ελληνοαλβανικές σχέσεις. Ζητήματα που απασχολούν τη χώρα επί δεκαετίες και με τα οποία ασχολούνται οι αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες. Διπλωμάτες και υπάλληλοι του ΥΠΕΞ. Οποιαδήποτε προσέγγιση των διεθνών θεμάτων της χώρας από άλλη οδό συνιστά απλώς μία ακόμη ψηφίδα στον δημόσιο διάλογο και τίποτε περισσότερο. Ούτε οι λαοσυνάξεις, ούτε τα συλλαλητήρια έχουν αποφασιστικό ρόλο. Άλλωστε κατά το απώτερο, αλλά και κατά το πρόσφατο παρελθόν, αυτού του τύπου οι απόπειρες πίεσης των εξελίξεων δεν έφεραν αποτέλεσμα. Μάλλον δυσκόλεψαν, παρά διευκόλυναν καταστάσεις.
Πριν από το δημοψήφισμα που έγινε το καλοκαίρι του 2015 πολλοί υποστήριζαν ότι επρόκειτο για λανθασμένη διαδικασία. Κάτι που αποδείχθηκε αληθές, αφού η μεν πλειοψηφία των πολιτών ψήφισε ΟΧΙ, η δε κυβέρνηση με συνολική γνώση των πραγμάτων προσπέρασε τη λαϊκή βούληση και εφάρμοσε το ΝΑΙ. Έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στις οργανωμένες χώρες. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να διαχειριστούν με τον τρόπο τους τα ζητήματα μιας χώρας και όχι για να τα «πασάρουν» στους πολίτες, οι οποίοι τις περισσότερες φορές μόνο γενική αντίληψη μπορούν να έχουν. Κυρίως στα λεγόμενα εθνικά θέματα, όπως είναι το Κυπριακό, το Σκοπιανό, αλλά και η οικονομία – μάλλον το πιο εθνικό απ’ όλα, αν κρίνει κανείς τις συνέπειες στην ίδια την υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας.
Το σημερινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα των Σκοπίων είναι λάθος, τουλάχιστον από τακτική άποψη. Ας μη μπούμε στην ουσία, ότι στον 21ο αιώνα το δίκαιο κατοχυρώνεται κυρίως σε άλλα πεδία πέραν του πεζοδρομίου. Εάν μεν, υπάρξει μεγάλη προσέλευση πολιτών, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ θα φανεί ως καθαρή ελληνική ήττα, αφού είναι εντελώς απίθανο να υπάρξει μια κατά 100% αποδοχή των ελληνικών θέσεων. Ακόμη χειρότερα θα είναι τα πράγματα εάν η προσέλευση είναι μικρή –το μόνο μέτρο που μπορεί να υπάρξει είναι το συλλαλητήριο του 1992. Τότε οι αρνητικές εντυπώσεις στη διεθνή κοινή γνώμη θα είναι ακόμη περισσότερες. Εάν η συγκέντρωση είναι μικρότερη κανείς εκεί έξω στον πλανήτη Γη δεν θα ασχοληθεί να δώσει οποιαδήποτε άλλη εξήγηση πέραν του ότι 25 χρόνια μετά λιγότεροι Έλληνες ενδιαφέρονται πολύ λιγότερο για την τύχη του ονόματος της Μακεδονίας.
Η Ελλάδα έχει πληρώσει το θυμικό της πλειοψηφίας του λαού πολλές φορές. Εάν –για παράδειγμα- δεν είχε αλλάξει η πολιτική κατάσταση στη χώρα εν μέσω πολέμου, ίσως η κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας σε καταστροφή να ήταν άλλη. Μόνο που ούτε με τα ίσως, ούτε με τα εάν πορεύεται η ζωή και η ιστορία.
Επίσης, η Ελλάδα έχει πληρώσει πανάκριβα τους φανατισμένους με ένα θέμα πολιτικούς. Στην πλάτη της υπόθεσης των Σκοπίων αρκετοί έκαναν καριέρα. Το ίδιο και στην πλάτη της πάντα αδικημένης (!) από την Αθήνα και το συγκεντρωτικό κράτος Θεσσαλονίκης. Το ίδιο ισχύει –πολύ πρόσφατα- και στην περίπτωση της Βόρειας Χαλκιδικής, καθώς τα τελευταία χρόνια στην περιοχή οι συζητήσεις για την κεντρική πολιτική σκηνή και την αυτοδιοίκηση ξεκινούν και ολοκληρώνονται που αφορούν την επένδυση στα Μεταλλεία. Λες και οι πολίτες στην Ιερισσό και τα Μαδεμοχώρια δεν έχουν άλλα προβλήματα (ανεργία, υπερφορολόγηση, υγεία, παιδεία κλπ.).
Ανεξαρτήτως, λοιπόν, τεχνικής επιτυχία ή αποτυχίας, συμμετοχών ή αποχών, δηλώσεων ή αντιδηλώσεων, το σημερινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη συνιστά τακτικό λάθος. Εάν σε κάτι η χώρα μας υστερεί από την ανεπτυγμένη Ευρώπη είναι ότι το θυμικό συχνά υπερισχύει της λογικής. Η Μακεδονία υπήρξε και θα είναι για πάντα ελληνικός χώρος. Ο Μέγας Αλέξανδρος μιλούσε ελληνικά. Οι Σλάβοι έφτασαν στα Νότια Βαλκάνια τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η Πέλλα, η Βεργίνα, η Αμφίπολη βρίσκονται στην Ελλάδα. Η Θεσσαλονίκη ήταν αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτά δεν αλλάζουν, ούτε μοιράζονται, ούτε παραχωρούνται. Ένα συλλαλητήριο εν έτι 2018 πόσο θα βοηθήσει μια εθνική υπόθεση; Καθόλου. Την πολιτική επιβίωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Ένωσης Κεντρώων μπορεί. Την επίλυση του Σκοπιανού, ουδόλως.