Φαίνεται ότι πήραμε πολύ στα σοβαρά το τέχνασμα στις αρχαίες τραγωδίες με τον «από μηχανής θεό», που την τελευταία στιγμή, όταν οι ανθρώπινες δυνάμεις αδυνατούσαν να δώσουν λύση, επενέβαινε για την λύτρωση. Ακόμη κι αν υπήρχαν από μηχανής θεοί, θα είχαν βαρεθεί να επεμβαίνουν προς σωτηρία μας.
Άλλωστε, οι πρόγονοί μας το είχαν πει: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Ίσως παρεξηγήσαμε την σύσταση, και νομίζουμε ότι απλώνοντας την «χείρα» μας, αυτή θα γεμίσει νομίσματα άνευ κόπου. Η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας μάς έχει καταβάλλει, και θεωρούμε ότι αρκεί.
Είναι ντροπιαστικό να βλέπουμε τις άλλες τέσσερις χώρες με τα εξίσου σοβαρά προβλήματα με τα δικά μας, να ορθοποδούν σιγά-σιγά, την ώρα που εμείς οπισθοχωρούμε. Η Ισπανία, τα δύο τελευταία χρόνια παρουσιάζει αναπτυξιακούς ρυθμούς. Την είχαν γονατίσει οι Τράπεζές της με τα δάνεια για δημιουργία ολόκληρων οικισμών προς υποδοχή Σκανδιναβών συνταξιούχων κατά τον χειμώνα και χρειάστηκε μόλις 41 δισ. ευρώ για την διάσωσή τους, όπερ και συνέβη, αποφεύγοντας την κατάρρευση της οικονομίας της.
Η Ιρλανδία, είναι σήμερα η χώρα με την ταχύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, που προβλέπεται να φτάσει εφέτος στο 6,5% Τα δάνεια που πήρε ήσαν 67 δισ. ευρώ. Η δε Πορτογαλία, με 78 δισ. δάνεια διάσωσης περιμένει ανάπτυξη 1,6%, και μπορεί να δανειστεί από την ελεύθερη αγορά με χαμηλό επιτόκιο. Και η Κύπρος, με 10 δισ. ευρώ δάνειο, βρέθηκε στα πρόθυρα της απόλυτης καταστροφής, όμως πιστεύεται ότι το 2016 θα ορθοποδήσει οικονομικά.
Σε αντίθεση με τα ανωτέρω, εμείς περιμένουμε ύφεση κατά 4%, με το Grexit να παραμένει στον ορίζοντα και μια πολιτική σκηνή που θυμίζει Θίασο Σκιών, αν δεν προσβάλλεται ο Καραγκιόζης μ’ αυτό. Το πλέον δυσάρεστο όλων είναι, ότι δεν καταλάβαμε τίποτε. Ενώ δηλαδή, δώσαμε στην κυβέρνηση την έγκρισή μας για μεταρρυθμίσεις, αμφιβάλω αν έγινε αντιληπτό τι θα πει αυτό. Είναι προφανές, ότι ο καθένας πιστεύει πως θα διατηρήσει τα κεκτημένα του, ενώ τις απώλειες θα τις έχουν οι «άλλοι».
Το κύριο βάρος της δραματικής εξέλιξης φέρουν οι πολιτικοί μας. Αφενός οι κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων από το 2010 έως το 2014, όχι μόνον απεδείχθησαν άτολμες, αλλά τα αστικά κόμματα αντί να προτιμήσουν την κοινή πορεία, εμάχοντο το ένα το άλλο. Αποτέλεσμα. Ουδεμία ουσιαστική μεταρρύθμιση έγινε. Επί τέσσερα χρόνια γίνονταν συζητήσεις για απόλυση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων έναντι του 1,5 εκατ. ανέργων του ιδιωτικού τομέα. Και απολύσεις δεν έγιναν. Αντ’ αυτών, έγινε οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων.
Ήταν φυσικό οι δανειστές, με την Γερμανία σε ηγεμονικό ρόλο, να «τραβήξουν το χαλί» στο οποίο στεκόταν ο κ. Σαμαράς -όπως και ο ίδιος δήλωσε- και περιέργως «φούσκωσε» το κόμμα του 4%. Για την Γερμανία δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα με την αναρρίχηση στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σοβιετικές ενοράσεις του κυβερνώντος κόμματος θα επέτρεπαν στον κ. Σόιμπλε να υλοποιήσει το σχέδιό του για Grexit, με την βοήθεια σημαινόντων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που είτε συνειδητά είτε ασύνειδα, βρέθηκαν σύμμαχοί του.
Αποφύγαμε δηλαδή τους τραγικούς αστούς πολιτικούς, και στη θέση τους βάλαμε παντελώς ανίκανους, που ευρισκόμενοι σε πανικό έφεραν την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την αποφύγαμε. Δεν μπορεί να διανοηθεί λογικός νους, ότι η Ελλάδα κυβερνάται από ένα συνονθύλευμα «πολιτικών» αλληλομισουμένων (το γράφουν τα έντυπά τους), χωρίς συγκεκριμένη πολιτική, χωρίς ενδιαφέρον για το γενικό καλό -αλλά αριστεύοντες στο βόλεμα των ημετέρων- με συγκρουόμενες μεταξύ τους τοποθετήσεις, και ένιοι χωρίς πολιτικό ήθος. Πώς θα σωθούμε;
Αλλά, και πώς θα σωθούμε, αν δεν συνειδητοποιήσουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι δεν μπορούμε να έχουμε την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Το φάρμακο των μεταρρυθμίσεων είναι πικρό. Αλλά σού δίνει ελπίδες και προοπτική. Οι αναφερόμενοι ανωτέρω λαοί, το χρησιμοποίησαν και βλέπουν φως. Σε αντίθεση μ’ αυτούς, εμείς ούτε το φάρμακο θέλουμε, αλλ’ ούτε και υπάρχει κάποιος που θα μας δώσει το σωστό. Επειδή το φάρμακο της παρούσας κυβέρνησης, με σοβιετική νοοτροπία, φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.