Η υπόθεση είναι πραγματική, τα περιστατικά της συνέβησαν μόλις χθες και δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Το μόνο που πιστοποιούν είναι ότι στην Ελλάδα μας αφενός η καθημερινότητα ανήκει στη δικαιοδοσία της γραφειοκρατίας και αφετέρου ότι οι πολίτες που προσπαθούν να βρουν άκρη ταλαιπωρούνται χωρίς να τα καταφέρουν. Συνηθέστατα συναντούν απέναντι τους αδιαφορία και ανευθυνότητα – όσοι θεωρούν ότι κάτι τέτοιο δεν τους αφορά μπορούν να αισθάνονται οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ένας φίλος που διάβασε χθες το ρεπορτάζ της Voria.gr ότι τα έργα για την αναβάθμιση του διαδρόμου προσγείωσης - απογείωσης στο «Μακεδονία» θα ξεκινήσουν πιθανόν μέσα στην επόμενη εβδομάδα προσπάθησε να μάθει λεπτομέρειες . Έψαξε και βρήκε τα σωστά τηλέφωνα και τηλεφώνησε τόσο στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας όσο και στη Fraport στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Δεν πήρε, δηλαδή, ούτε στο κυλικείο του αεροδρομίου, ούτε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, ούτε στους υπεύθυνους για το check in, ούτε στο γραφείο απολεσθέντων αποσκευών. Έχει σημασία αυτό. Ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε διότι έχει να κάνει ένα δύσκολο και κρίσιμο για τον ίδιο ταξίδι στα τέλη Οκτωβρίου, σε μακρινή απόσταση, με πτήσεις που προβλέπεται να ξεκινήσουν νωρίς το πρωί και να επιστρέψουν στο «Μακεδονία» αργά το βράδυ.
Έχοντας διαβάσει τους προηγούμενους μήνες ότι τα συγκεκριμένα έργα θα μειώσουν για τέσσερις μήνες τη χωρητικότητα του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης, κυρίως λόγω του ελλιπούς φωτισμού στο διάδρομο που στο διάστημα αυτό θα εξυπηρετεί την προσγείωση και την απογείωση των αεροπλάνων, κάτι που θα σημάνει την προσωρινή μεν, δραστική δε μείωση των δρομολογίων, θέλησε να πληροφορηθεί από πότε θα γίνουν αλλαγές, τι αλλαγές πάνω κάτω θα είναι αυτές και αν υπάρχει περίπτωση να αφορούν τις πτήσεις του. Ο καθένας κάνει το κουμάντο του κι όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό για τον ίδιο δεν περιμένει απλώς τις εξελίξεις, ρωτάει για να μάθει. Υπάρχει κάτι περίεργο ή παράλογο σε όλο αυτό; Μάλλον όχι.
Τα περίεργα και τα παράλογα αρχίζουν από τη στιγμή που σηκώνει το ακουστικό για να κάνει τα τηλεφωνήματα, να εξηγήσει το θέμα του και να θέσεις τις απορίες του. Στην προκειμένη περίπτωση αυτοί που απάντησαν από την δημόσια ΥΠΑ και από την ιδιωτική Fraport είτε δεν ήξεραν τι να πουν, είτε δεν επιθυμούσαν να δώσουν απάντηση. Διότι από το ύφος τους ο φίλος δεν κατάφερε να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τις προθέσεις. Η απάντηση «δεν ξέρω» δόθηκε με αμυντικό και διστακτικό τρόπο, που επιτρέπει σε αυτόν που τη δέχεται να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια της. Ακούστηκε σαν «κάτι πήρε το αυτί μου, αλλά επειδή δεν είμαι ο αρμόδιος δεν το λέω»! Οκ… αναρμόδιε! Όσο γι’ αυτούς που δεν μπορούσαν να μιλήσουν –αν και άφηναν υπονοούμενα ότι γνωρίζουν, αλλά… κωλύονται- παρέπεμψαν τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας κάπου αλλού, σε κάποια άλλη πόλη, σε κάποιο γραφείο, σε κάποιον πιο υπεύθυνο, ο οποίος ενδεχομένως να μπορεί να πει κάτι. Ίσως και όχι. Και αυτοί είναι οκ, αφού δεν παρέβησαν τους κανόνες της υπηρεσιακής και ασφαλώς γραφειοκρατικής τους συνείδησης.
Άλλωστε –όπως επισήμαναν παράλληλα στον ενδιαφερόμενο- είναι νωρίς ακόμη. Θα ενημερωθεί αν κάτι αλλάξει από την αεροπορική του εταιρία. Στο επιχείρημα ότι οι πτήσεις είναι σε δέκα μόλις ημέρες κι επομένως δικαιολογημένα αναζητά μια ιδέα για το τι του ξημερώνει, ώστε ακόμη κι αν μιλήσει με την αεροπορική εταιρία να έχει μια εικόνα, ακολούθησε σιωπή. Εάν επρόκειτο για βιντεοκλήση, πιθανόν ο φίλος να έβλεπε το σήκωμα των ώμων, από κάποιους που θεωρούν ότι το θέμα δεν τους αφορά και ήδη από την καλοσύνη τους αφιέρωσαν πολύ χρόνο για να απαντήσουν σε ερωτήσεις.
Είναι πιθανόν ο πρωταγωνιστής της εμπειρίας να ανησυχεί άδικα. Ή μπορεί όντως το σήμερα σε σχέση με την 25η Οκτωβρίου να μπορεί ακόμη να χαρακτηριστεί νωρίς. Αλλά αν ένας άνθρωπος έχει μια δουλειά κάπου μακριά και «καίγεται» να ανταποκριθεί στην υποχρέωση αυτή το ενδιαφέρον του είναι κατανοητό. Αν έχει πάρει στο σωστό νούμερο του αξίζει μια εξυπηρέτηση, έστω και μέσω μιας πρώτης απάντησης κάποιου ανθρώπου που «κάτι πήρε το αφτί του», αφού δεν υπάρχει άλλη κανονιστική πρόβλεψη. Δεν θα υπογράψει κάποιο συμβόλαιο, ούτε θα εκστομίσει βαρύ όρκο. Στο κάτω κάτω είναι ο πολίτης - πελάτης, για το «χατίρι» του οποίου κατασκευάζονται υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί κ.λπ.), υπάρχουν διαχειριστές και χρήστες τους, αλλά και εργαζόμενοι που φέρνουν εις πέρας το έργο. Είναι αυτός που στο τέλος χρεώνεται και πληρώνει για όλα αυτά. Κι αυτό καλό θα είναι να το έχουν υπόψιν τους όλοι οι εμπλεκόμενοι. Κανείς δεν είπε ότι τα αεροπορικά και τα άλλα ταξίδια είναι υποχρεωτικώς ανέφελα. Μόνο όσοι δεν βγαίνουν από το σπίτι τους εκπλήσσονται με τέτοιες αναποδιές στα προγράμματα.
Και κάτι τελευταίο, αν μας ενδιαφέρει η ουσία και όχι μόνο η διαδικασία: μετά βεβαιότητος μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι σε κάποια άλλη οργανωμένη ευρωπαϊκή χώρα το μπάχαλο με τα επίμαχα έργα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», όπου ο ιδιοκτήτης –το ελληνικό δημόσιο- επιμένει ότι χρειάζονται, και ο διαχειριστής –η Fraport- διαβεβαίωνε ότι δεν είναι απαραίτητα, μέχρι τελικά να συμφωνήσει, δεν θα συνέβαινε. Εκεί οι άνθρωποι που «συμβιώνουν» συζητούν τεχνοκρατικά και καταλήγουν εγκαίρως σε αποφάσεις και χρονοδιαγράμματα. Στην Ελλάδα, όμως, της οργανωτικής και συντονιστικής υπανάπτυξης συχνά την παρτίδα σώζουν οι πρωτοβουλίες αυτών που κάτι είδαν, κάτι άκουσαν και κάπως το μετέφεραν στους ενδιαφερόμενους. Δεδομένων των καταστάσεων δεν πρόκειται για κάτι φοβερό, αρκεί να μην αφορά τα μεγάλα μυστικά του κράτους και θεωρηθεί… κατασκοπία! Το άλλο σενάριο, με τον Αναρμόδιο Αναρμοδίου να παραπέμπει σε κάποιον Αρμόδιο Αρμοδίου, ο οποίος ενδεχομένως να δείξει προς κάπου αλλού, είναι αντιπαραγωγικό. Ας το έχουν αυτό υπόψιν τους όσοι συντάσσουν κανονισμούς ή αντιγράφουν διατάξεις, αλλά και όσοι θέλουν να συμπεριφέρονται by the book κατά 100%. Ο πελάτης –εν προκειμένω ο ταξιδιώτης- αν δεν έχει πάντα δίκιο, καλό είναι να μαθαίνει εγκαίρως την τύχη του. Στην ιστορία μας η ουσία κρύβεται στην ασυνεννοησία και την προχειρότητα. Διότι αν όντως τα έργα ξεκινήσουν την επόμενη εβδομάδα όλο το σύστημα των αερομεταφορών στη Θεσσαλονίκη (αεροδρόμιο, εταιρίες, πράκτορες κ.λπ.) θα βρεθεί εκτεθειμένο σε επιβάτες και συνεργάτες, αφού δεν προλαβαίνει να οργανωθεί… αναίμακτα. Φυσικά γι’ αυτό, στο τέλος δεν θα ευθύνεται κανείς!