Το 2ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ήταν χορταστικό και σίγουρα αποτέλεσε οργανωτικό κατόρθωμα. Τέσσερις ημέρες, 230 ομιλητές, 40 ενότητες, χιλιάδες πηγαδάκια, άπειρες επαφές. Συγχαρητήρια στους υπευθύνους –τον Σ. Τσομώκο και την ομάδα του-, που αξιοποίησαν δημιουργικά ένα διεθνές brand name, χωρίς να πτοηθούν από τις ελλιπείς υποδομές μιας μικρής κοινότητας. Οι Δελφοί, ένα γραφικό χωριό σαν εκατοντάδες που υπάρχουν στη χώρα μας, έχουν ορισμένα ξενοδοχεία που παραπέμπουν ευθέως στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, φιλοξένησαν σε ένα τετραήμερο 1500 ανθρώπους, κάτι καθόλου απλό. Η Ελλάδα απέκτησε ήδη το δικό της «μικρό Νταβός» και μάλιστα στα δύσκολα χρόνια της κρίσης και της ύφεσης, όταν η ανάγκη για ανταλλαγή απόψεων και ιδεών είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Αυτό που γίνεται στους Δελφούς τα τελευταία δύο χρόνια είναι ανάλογο με αυτό που κάποιοι πριν από χρόνια ονειρεύονταν για τη Θεσσαλονίκη, αλλά έμειναν στα λόγια. Ούτε καν στα σχέδια επί χάρτου. Καθόλου πρωτότυπο για μια περιοχή που έχει βαλθεί να πείσει τους πάντες ότι η φημολογία περί χαλαρότητας που την διακατέχει αποτελεί πραγματικότητα. Όχι μόνο στην καθημερινότητα (ουζάκι, φραπεδάκι), αλλά και στα σοβαρά ζητήματα της ανάπτυξης για την κοινωνία και την οικονομία.
Η Θεσσαλονίκη λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και των ιστορικών δεδομένων είναι στενά συνδεδεμένη με τα Βαλκάνια και την υπόλοιπη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ακόμη κι όταν η ευρύτερη περιοχή συνιστούσε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων και εστία αναταραχής παγκόσμιου ενδιαφέροντος η Θεσσαλονίκη αποτελούσε επίκεντρο. Αν όχι για τους θεσμούς –δεν κατάφερε ποτέ να γίνει οικονομικό, επιχειρηματικό ή εκπαιδευτικό κέντρο- σίγουρα για τους ανθρώπους των γειτονικών χωρών. Οι Βαλκάνιοι, οι Τούρκοι, οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι πολίτες των παρευξείνιων χωρών βλέπουν τη Θεσσαλονίκη ως πύλη προς τις «ζεστές θάλασσες». Γι’ αυτό την επισκέπτονται μαζικά, παρά την σαφή οικονομική διαφορά, που κάνει τη ζωή στην Ελλάδα να φαίνεται σε αυτούς τους ανθρώπους αρκετά ακριβή.
Αυτή τη σχέση με την ευρύτερη Νοτιοανατολική Ευρώπη η Θεσσαλονίκη δεν μπόρεσε να την αξιοποιήσει στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, όταν τα σύνορα χαμήλωσαν και η παγκόσμια ιστορία γύρισε σελίδα. Ευτυχώς που υπήρξαν Έλληνες -κυρίως βορειοελλαδίτες- επιχειρηματίες που είτε μετανάστευσαν, είτε μετακόμισαν, είτε επένδυσαν σε αυτές τις χώρες. Είναι μάλλον οι μόνοι κερδισμένοι. Διότι η ίδια η πόλη έμεινε απλώς να παρακολουθεί και να φιλοξενεί τουρίστες. Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε, η διπλωματία παρέμεινε αδρανής και οι ευκαιρίες χάθηκαν. Από τις λίγες πρωτοβουλίες του Δημοσίου μόνο το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος προχώρησε προσελκύοντας σπουδαστές από την περιοχή. Η ιδέα για τη δημιουργία ενός φόρουμ υλοποιήθηκε από τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος στη δεκαετία του 1990, είχε απήχηση τα πρώτα χρόνια, μετά ατόνησε μέχρι εξαφανίσεως και τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια να αναγεννηθεί. Ενδιάμεσα κι άλλοι φορείς κυρίως του Δημοσίου –για παράδειγμα η ΔΕΘ – Helexpo- έχουν ανακοινώσει ότι μελετούν το ζήτημα, μόνο που οι συνθήκες… Τα γνωστά της Θεσσαλονίκης, όπου σχεδόν ποτέ ο χρόνος δεν είναι κατάλληλος. Δεδομένου, μάλιστα, ότι οι φορείς του ιδιωτικού τομέα σε πολλά πεδία είναι σχετικά μικροί και περιορισμένων δυνατοτήτων, ο πραγματικός κλήρος για τέτοια μεγάλα θέματα πέφτει στο κράτος. Με τα γνωστά αποτελέσματα…
Το μίνι Νταβός της Ελλάδας θα γίνεται και τα επόμενα χρόνια στους Δελφούς. Και καλώς, διότι η προσπάθεια δικαιώνεται από την πραγματικότητα. Η Θεσσαλονίκη, που υποτίθεται ότι αποτελεί λόγω θέσης, μεγέθους και αγοράς, ιδανική πόλη για την ανάπτυξη των υπηρεσιών συνεδριακού τουρισμού θα στέλνει στους Δελφούς της Φωκίδας και των 850 κατοίκων τους εκπροσώπους της, αν και όχι πολλούς σε αριθμό.