Στην Ελλάδα, από τη Δευτέρα οι καταστάσεις αλαζονείας, ίσως και ρεβανσισμού δεν μπορεί να αποκλειστούν. Δυστυχώς.
Ένα επιχείρημα όλες αυτές τις ημέρες δεν ακούστηκε ούτε στιγμή ούτε από τον Κώστα Καραμανλή ούτε από τους Νεοδημοκράτες σε ό,τι αφορά την προσέλκυση του πολίτη στην κάλπη. Και κατά την άποψή μου είναι το πιο σοβαρό και βάσιμο: Η ανάγκη τη Δευτέρα η Νέα Δημοκρατία να είναι ισχυρή και δυνατή ώστε να αποτελεί ένα αξιόλογο και σοβαρό αντίβαρο στη νέα διακυβέρνηση και ταυτόχρονα ένας αξιόμαχος μηχανισμός προστασίας για τους δικούς της ανθρώπους,.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι… ζωηρές. Ένας ολόκληρος κομματικός μηχανισμός, με ιδιαίτερα σκληρά χαρακτηριστικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιστρέφει στην εξουσία μετά από περίπου έξι χρόνια. Κανείς δεν ξέρει πόσο η σωφροσύνη θα επικρατήσει ή θα επιβληθεί.
Οι καταστάσεις αλαζονείας, ίσως και ρεβανσισμού δεν μπορεί να αποκλειστούν. Δυστυχώς.
Από την άλλη πλευρά η πολιτική κυριαρχία στην Ελλάδα γεννά γρήγορα φαινόμενα πολιτικού παραγοντισμού. Όσοι επικρατούν σε μία πολιτική διαμάχη καβαλάνε γρήγορα το καλάμι. Και στη συνέχεια οργανώνουν αυλές, απομονώνονται μέσα σε αυτές, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και κυβερνούν λες και τους το χρωστά ο λαός. Το κλίμα απαντάται οριζόντια σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Και το πρώτο ζήτημα και το δεύτερο βρίσκουν αντίβαρο σε μία ισχυρή αντιπολίτευση. Ένα τσαλακωμένο όχι απλώς ηττημένο κόμμα, θα λειτουργήσει επιταχυντικά ως προς τα δύο αρνητικά στοιχεία.
Φυσικά στην Ελλάδα του 2009, κανείς ηγέτης δε θα μπορούσε ποτέ να προτάξει ένα τέτοιο επιχείρημα για να υπερψηφιστεί το κόμμα του. Θα ήταν σα να υποστέλλει τη σημαία του αγώνα. Ίσως από εκεί, από το γεγονός δηλαδή ότι στην Ελλάδα η κομματική επιδίωξη ακυρώνει τη ρεαλιστική προσέγγιση να ξεκινά το πρόβλημα.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι… ζωηρές. Ένας ολόκληρος κομματικός μηχανισμός, με ιδιαίτερα σκληρά χαρακτηριστικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιστρέφει στην εξουσία μετά από περίπου έξι χρόνια. Κανείς δεν ξέρει πόσο η σωφροσύνη θα επικρατήσει ή θα επιβληθεί.
Οι καταστάσεις αλαζονείας, ίσως και ρεβανσισμού δεν μπορεί να αποκλειστούν. Δυστυχώς.
Από την άλλη πλευρά η πολιτική κυριαρχία στην Ελλάδα γεννά γρήγορα φαινόμενα πολιτικού παραγοντισμού. Όσοι επικρατούν σε μία πολιτική διαμάχη καβαλάνε γρήγορα το καλάμι. Και στη συνέχεια οργανώνουν αυλές, απομονώνονται μέσα σε αυτές, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και κυβερνούν λες και τους το χρωστά ο λαός. Το κλίμα απαντάται οριζόντια σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Και το πρώτο ζήτημα και το δεύτερο βρίσκουν αντίβαρο σε μία ισχυρή αντιπολίτευση. Ένα τσαλακωμένο όχι απλώς ηττημένο κόμμα, θα λειτουργήσει επιταχυντικά ως προς τα δύο αρνητικά στοιχεία.
Φυσικά στην Ελλάδα του 2009, κανείς ηγέτης δε θα μπορούσε ποτέ να προτάξει ένα τέτοιο επιχείρημα για να υπερψηφιστεί το κόμμα του. Θα ήταν σα να υποστέλλει τη σημαία του αγώνα. Ίσως από εκεί, από το γεγονός δηλαδή ότι στην Ελλάδα η κομματική επιδίωξη ακυρώνει τη ρεαλιστική προσέγγιση να ξεκινά το πρόβλημα.