Προξενεί εντύπωση το γεγονός, ότι ενώ η αναφορά των κυβερνώντων στην ενότητα, κατά τις ομιλίες και δηλώσεις επί τη εθνική επετείω, ήταν εν αφθονία, στην άσκηση της πολιτικής προτιμητέα είναι η διχαστική τακτική, είτε λόγω "ρεβανσισμού", είτε για λόγους μικροπολιτικής.
Και βεβαίως, ουδόλως τους απασχόλησε η διαπίστωση, και συνάμα προειδοποίηση, του Διονυσίου Σολωμού στον "Ύμνο στην Ελευθερία", «Εάν μισούνται ανάμεσό τους / Δεν τους πρέπει ελευθεριά», γι’ αυτό και σκοπίμως και προκλητικώς εορτάσθηκε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με... αντάρτικα τραγούδια από την ορχήστρα του Στρατού Ξηράς στην εορτή του ΥΕΘΑ, στην Λέσχη Αξιωματικών της Αθήνας. Η μπάντα παιάνιζε το «Ήρωες, άπαρτα βουνά», τον κομμουνιστικό "ύμνο" του Πέτρου Πανδή, ενώπιον των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ ο διοργανωτής υπουργός, Βίτσας, χαμογελούσε πονηρά.
Βεβαίως, ο κ. Βίτσας γνωρίζει πως το αντάρτικο του ΕΑΜ άρχισε να διοργανώνεται το καλοκαίρι του 1941, και η ένοπλη φάση του εκκίνησε τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους, λόγω της συμμαχίας ναζιστών και κομμουνιστών, του Χίτλερ με τον Στάλιν. Και μόνον όταν ο Χίτλερ επετέθη στη "μάνα" των απανταχού κομμουνιστών, την Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΕ θυμήθηκε το αντάρτικο.
Τον Οκτώβριο του 1940, δεν υπήρχε αντάρτικο, ούτε ΕΑΜ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε όμως η ΕΟΝ, άκρως δυσφημισθείσα, για να υποτιμηθεί και να προβληθεί η κομμουνιστική νεολαία. Αυτό το ομολογεί ένας νεολαίος της ΕΟΝ, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος αποθεώνει τον Ιωάννη Μεταξά. Εξηγεί σε βίντεο που κυκλοφορεί στο youtube, ότι κανείς δεν τον υποχρέωσε να εγγραφεί στην ΕΟΝ, όπου διαπαιδαγωγήθηκε σε "υγιή εθνικισμό". Και δημοσίευσε ποίημά του στο περιοδικό Νεολαία της 4ης Αυγούστου, με το όνομα Μιχαήλ Θεοδωράκης, για τα τέσσερα χρόνια του καθεστώτος: «Τέσσερα άστρα γύρω-γύρω / Κι είναι στη μέση ήλιος λαμπρός / Τέσσερα χρόνια όλο μύρο / Κι ο ήλιος ο Αρχηγός».
Ο κ. Βίτσας, και οι σύντροφοί του, διαστρεβλώνοντας σκοπίμως τα γεγονότα, ίσως και λόγω υποκρυπτόμενης ενοχής για την συμμαχία των κομμουνιστών με τους ναζί εις βάρος της Ελλάδος, επαναφέρουν την αγνοηθείσα από τους σημερινούς νέους και υιοθετούν την διχαστική πολιτική, επενδύοντας στον διχασμό ως επιτυχημένη τακτική, αρχικώς για την κατάληψη και εν συνεχεία διατήρηση της εξουσίας.
Επιτυγχάνουν δι’ αυτού του τρόπου δύο τινά: Αφ’ ενός την συσπείρωση των οπαδών τους, "πουλώντας" αριστεροσύνη, προς κάλυψη της πλήρους υποταγής στα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα των δανειστών, αφετέρου εκφοβίζουν τους αστούς, όχι μόνον με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και στοχοποιήσεις, αλλά και εμπράκτως με αναξιοκρατικούς διορισμούς και ευνοϊκές τοποθετήσεις των "ημετέρων".
Το μήνυμα είναι σαφές: Όποιος δεν είναι μ’ εμάς, είναι εναντίον μας. Το ξαναείδαμε κι αυτό με τους "πρασινοφρουρούς" κατά την δεκαετία του ’80. Άλλωστε, το είπε και ο Λένιν, ότι και οι "ουδέτεροι" είναι αντίπαλοι.
Με την διχαστική πολιτική, απευθυνόμενοι στα πιο πρωτόγονα ανακλαστικά του ατόμου και της κοινωνίας διαλύουν ό,τι είχε οικοδομηθεί με χρόνο και με κόπο. Η απελευθέρωση του μίσους και των παθών, καθώς και η πρόκληση φόβου στους πολιτικώς αντιθέτους στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, λες και αποτελεί μίμηση -σε ηπιότερη βεβαίως μορφή- της πολιτικής που ακολουθεί ο Ερντογάν στην Τουρκία, αλλά και όλοι οι ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων.
Επέλεξαν, δυστυχώς, οι κυβερνητικοί, τον λαϊκισμό. Ο ταξικός, κοινωνικός, ιδεολογικός και κάθε άλλος διχασμός αποτελεί εργαλείο για την εδραίωση και την πολιτική επιβίωσή τους. Ακόμη και τα εμφύλια πάθη, που έτειναν να λησμονηθούν, τα αναμόχλευσαν, για να θεωρήσουν ότι αποτελούν συνέχεια των ανδρών που ηττήθηκαν από τον ελληνικό στρατό. Τα ρήγματα που ανοίγονται στην κοινωνία, θα περάσουν δεκαετίες για να κλείσουν, αν κλείσουν.
Η θεραπεία, βρίσκεται στα χέρια του αστικού κόσμου, της συντριπτικής πλειονότητας του λαού, που όμως σιωπά, ίσως επειδή δεν έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της καταστάσεως.