Η προσοχή πολλών είναι στραμμένη στο Δεκέμβριο και στην αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όταν η εκτίμηση των πραγμάτων γίνεται στη βάση των επιφαινόμενων και του πλαισίου που διαμορφώνεται με δεδομένες της επίσημες δηλώσεις όλων των πλευρών, τότε ένα είναι το απόλυτο συμπέρασμα. Οι εκτιμήσεις στην περίπτωση αυτή ή θα απέχουν από την πραγματικότητα ή θα εξυπηρετούν μία ή περισσότερες πλευρές. Συνήθως συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα.
Η προσοχή πολλών είναι στραμμένη στο Δεκέμβριο και στην αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν δοθεί βάση στην εικόνα που σχηματίζεται με όλα αυτά που κυκλοφορούν στη λεγόμενη κοινή γνώμη, ειδικά σε ένα ζήτημα που εδώ και δεκαετίες εξελίσσεται σχεδόν κατά κανόνα σε έναν άξονα εντυπώσεων και θεαθήναι, το αποτέλεσμα είναι να χαθεί η ουσία, κυρίως για την κοινή γνώμη.
Εάν δει κανείς τα πράγματα διαχρονικά από πλευράς Άγκυρας στο θέμα των σχέσεών της με την ΕΕ, παρατηρεί την οφθαλμοφανή τάση, να επιδίδεται η τουρκική πλευρά σε μία μάχη και φιλολογία ελιγμών και διπλωματίας. Είτε πρόκειται για το περίφημο πρωτόκολλο με το οποίο η Τουρκία θα πρέπει να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στην Κυπριακή Δημοκρατία, είτε για το θέμα της λαθρομετανάστευσης, αλλά και για το σύνολο της ατζέντας των ευρωτουρκικών σχέσεων, η τουρκική πλευρά ασκεί διπλωματία και μόνο. Επί της ουσίας, επί θεμάτων δηλαδή που σχετίζονται με την πορεία ένταξης, με αυτά που καλείται να υιοθετήσει η Τουρκία με πρώτη την όποια πολιτική, κοινωνική και οικονομική φιλοσοφία της ΕΕ, η Άγκυρα δεν κάνει σχεδόν τίποτα.
Τα συμφέροντα της Τουρκίας είναι αυτά που υπαγορεύουν την άσκηση της πολιτικής αυτής. Αντίστοιχη θεώρηση μπορεί να γίνει και για λογαριασμό της ΕΕ. Αυτή με τη σειρά της αποφεύγει να ξεγράψει την Τουρκία εδώ και χρόνια και ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που η συγκυρία ορίζει νέους ρόλους στην περιοχή για τη χώρα αυτή. Η Άγκυρα, χαράσσει την τακτική της, γνωρίζοντας την «αξία» που έχει στα μάτια της ΕΕ.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουν εκλείψουν οι συνθήκες κατά τις οποίες θα έπρεπε να γίνεται, αν μη τι άλλο παράλληλα, και η συζήτηση για το αν πράγματι η Τουρκία επιθυμεί την ένταξη, ή επιδιώκει την αξιοποίηση της θέσης και των διεθνών της ρόλων για να συνεχίσει να έχει σχέσεις «υψηλού επιπέδου» με την ΕΕ.
Η προσοχή πολλών είναι στραμμένη στο Δεκέμβριο και στην αξιολόγηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν δοθεί βάση στην εικόνα που σχηματίζεται με όλα αυτά που κυκλοφορούν στη λεγόμενη κοινή γνώμη, ειδικά σε ένα ζήτημα που εδώ και δεκαετίες εξελίσσεται σχεδόν κατά κανόνα σε έναν άξονα εντυπώσεων και θεαθήναι, το αποτέλεσμα είναι να χαθεί η ουσία, κυρίως για την κοινή γνώμη.
Εάν δει κανείς τα πράγματα διαχρονικά από πλευράς Άγκυρας στο θέμα των σχέσεών της με την ΕΕ, παρατηρεί την οφθαλμοφανή τάση, να επιδίδεται η τουρκική πλευρά σε μία μάχη και φιλολογία ελιγμών και διπλωματίας. Είτε πρόκειται για το περίφημο πρωτόκολλο με το οποίο η Τουρκία θα πρέπει να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στην Κυπριακή Δημοκρατία, είτε για το θέμα της λαθρομετανάστευσης, αλλά και για το σύνολο της ατζέντας των ευρωτουρκικών σχέσεων, η τουρκική πλευρά ασκεί διπλωματία και μόνο. Επί της ουσίας, επί θεμάτων δηλαδή που σχετίζονται με την πορεία ένταξης, με αυτά που καλείται να υιοθετήσει η Τουρκία με πρώτη την όποια πολιτική, κοινωνική και οικονομική φιλοσοφία της ΕΕ, η Άγκυρα δεν κάνει σχεδόν τίποτα.
Τα συμφέροντα της Τουρκίας είναι αυτά που υπαγορεύουν την άσκηση της πολιτικής αυτής. Αντίστοιχη θεώρηση μπορεί να γίνει και για λογαριασμό της ΕΕ. Αυτή με τη σειρά της αποφεύγει να ξεγράψει την Τουρκία εδώ και χρόνια και ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που η συγκυρία ορίζει νέους ρόλους στην περιοχή για τη χώρα αυτή. Η Άγκυρα, χαράσσει την τακτική της, γνωρίζοντας την «αξία» που έχει στα μάτια της ΕΕ.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουν εκλείψουν οι συνθήκες κατά τις οποίες θα έπρεπε να γίνεται, αν μη τι άλλο παράλληλα, και η συζήτηση για το αν πράγματι η Τουρκία επιθυμεί την ένταξη, ή επιδιώκει την αξιοποίηση της θέσης και των διεθνών της ρόλων για να συνεχίσει να έχει σχέσεις «υψηλού επιπέδου» με την ΕΕ.