Η επιστολή που ανατινάχτηκε στα χέρια του κ. Λουκά Παπαδήμου έφτασε στη Βουλή; Και αν έφτασε ποιος την παρέλαβε; Ελέγχθηκε από τα ειδικά μηχανήματα που υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό στο κοινοβούλιο; Και αν όντως «πέρασε» από το μηχάνημα γιατί δεν εντοπίστηκε ο εμπρηστικός μηχανισμός; Ή μήπως έφτασε, αλλά δεν ελέγχθηκε; Είναι το μηχάνημα εντάξει ή μήπως η τεχνολογία που χρησιμοποίησαν οι τρομοκράτες ήταν τόσο εξελιγμένη, ώστε ο μηχανισμός να παραμείνει «αόρατος» από τυις ακτίνες Χ ή όπως αλλιώς λέγονται;
Όλα αυτά τα επιμέρους ερωτήματα που προκύπτουν –μαζί με δεκάδες άλλα- από την επίθεση κατά της ζωής του κ. Λουκά Παπαδήμου ενδέχεται κάποια στιγμή να απαντηθούν. Αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο, αφού στη χώρα μας η αλήθεια που αφορά τον τρόπο λειτουργίας του κράτους παραμένει συχνά ομιχλώδης. Το μόνο βέβαιον είναι ότι οι αρμόδιοι γύρω από το θέμα –εν προκειμένω η αστυνομία και η φρουρά της Βουλής- δείχνουν να ενδιαφέρονται λιγότερο για το τι πραγματικά συνέβη και περισσότερο για την μετάθεση ευθυνών από τον έναν στον άλλο. Μακάρι να μην είναι έτσι, αλλά τι διαφορετικό μπορεί να συμπεράνει κανείς από την «διαρροή» εκ μέρους της φρουράς της Βουλής ότι ο υπεύθυνος ασφαλείας του κ. Παπαδήμου καταγράφεται να φτάνει στο χώρο τον οποίο ελέγχεται η αλληλογραφία των υψηλών προσώπων της χώρας, αλλά πουθενά στις κάμερες δε φαίνεται να παραδίδει το συγκεκριμένο πακέτο. Πιθανόν η επίσκεψη του ανθρώπου αυτού στη Βουλή να ήταν κοινωνική! Ενδεχομένως από τα τέσσερα γράμματα και δέματα να παρέδωσε προς έλεγχο τα τρία και να κράτησε το τέταρτο εκτός ελέγχου με δική του ευθύνη! Παραλογισμός! Ένας χαρακτηρισμός που εκφράζει μια κατάσταση κατά την οποία η αλληλογραφία ελέγχεται, αλλά κανείς δεν βάζει μία σφραγίδα, ώστε αυτό να πιστοποιείται στον παραλήπτη. Το ελληνικό δημόσιο της τρελής γραφειοκρατίας για το παραμικρό δεν… καταδέχεται να πιστοποιήσει ότι ένα αντικείμενο πέρασε από τον έλεγχο επικινδυνότητας στη Βουλή! Αυτό που γίνεται με το τελευταίο σακίδιο κάθε ταξιδιώτη στα αεροδρόμια, δε συμβαίνει με την αλληλογραφία των υψηλών προσώπων!
Πέρα από τη δυσάρεστη συγκυρία μιας δολοφονικής απόπειρας στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτό το μπάχαλο δεν (πρέπει να) ξαφνιάζει κανέναν από τους πολίτες αυτής της χώρας. Ούτε ο συντονισμός των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους, ούτε η ανάληψη ευθυνών των στελεχών του όταν κάτι πάει εντελώς στραβά ανήκουν στις συνήθειες της χώρας. Αν κανείς στην Ελλάδα αναζητήσει διαχρονικά την παραίτηση ενός πολιτικού προσώπου για λόγους ευθιξίας ή το απλό «συγγνώμη, κάναμε λάθος» ενός διευθυντή, τμηματάρχη, προϊσταμένου ή υπαλλήλου της δημόσιας διοίκησης θα είναι σα να ψάχνει ψύλλους στ’ άχυρα. Σ’ αυτή τη χώρα σχεδόν ποτέ το δημόσιο και οι άνθρωποι του δεν κάνουν λάθος. Ακόμη και όταν κάτι τέτοιο είναι αυταπόδεικτο –όπως στην περίπτωση Παπαδήμου- πάντα φταίει κάποιος άλλος ή κάτι άλλο, που ποτέ δεν κατονομάζεται.
Αν προβάλει κανείς αυτήν τη νοοτροπία στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας και των επιχειρήσεων αντιλαμβάνεται τους λόγους για τους οποίους η πραγματοποίηση επενδύσεων στη χώρα μας θεωρείται κάτι μεταξύ ηρωισμού και ηράκλειου άθλου. Αδειοδοτήσεις που βγαίνουν μετά από χρόνια. Δικαστικές εμπλοκές που ξεκαθαρίζουν μετά από δεκαετίες. Συναρμοδιότητες υπηρεσιών της κεντρικής διοίκησης και της αυτοδιοίκησης που όχι μόνο έχουν διαφορετικούς κανόνες, αλλά κινούνται και με άλλους ρυθμούς, άλλος αργά και άλλος ακόμη πιο αργά. Ένα απέραντο αλαλούμ, το οποίο έχει γίνει επαχθέστερο με τη χρήση των νέων τεχνολογιών, οι οποίες μόνο στην Ελλάδα αύξησαν –και δε μείωσαν!- τη γραφειοκρατία, που μετράει την «αξία» της μόνο με τα μεροκάματα που προκύπτουν από τον τρόπο της και όχι από τα αποτελέσματα των διαδικασιών που επιβάλλει.
ΥΓ1. Αυτά που συμβαίνουν με αρχαιολογίες, δασαρχεία, περιβαλλοντολόγους, οικολόγους κ.λπ. σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ όπως το πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού στην Αττική και Ο Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική συνιστούν σοβαρές περιπτώσεις λόγω μεγέθους, αλλά αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Το τι γίνεται πιο κάτω –ακόμη και στο πιο απλό- είναι συχνά για γέλια και για κλάματα ταυτοχρόνως.
ΥΓ2. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια επίσημη ενημέρωση της γερμανική κυβέρνησης σε ξένους δημοσιογράφους στο Βερολίνο για θέματα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, κάποιος ρώτησε πόσα υπουργεία εμπλέκονται στο θέμα (άδειες, έλεγχοι κ.λπ.). Η απάντηση του υπεύθυνου ήταν μονολεκτική. «Επτά». Στην επόμενη ερώτηση «και πόσος χρόνος απαιτείται για να συνεννοηθούν μεταξύ τους τα επτά υπουργεία εάν υπάρξει κάποια εμπλοκή;» η απάντηση είχε δύο λέξεις. «45 λεπτά». Τρίτη ερώτηση για «το ποιος ευθύνεται αν κάτι αποδειχθεί λάθος;» δεν υπήρξε. Διότι στον κόσμο της απλής λογικής λάθη πάντα γίνονται και υπεύθυνοι γι’ αυτά πάντα υπάρχουν.
ΥΓ3. Επίσης, πριν από μερικά χρόνια στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης υπήρξε σύγκρουση ανάμεσα σε ένα μεγάλο και ένα μικρότερο σκάφος με δραματική κατάληξη το θάνατο ενός μέλους του πληρώματος του μικρού πλοιαρίου. Προς έκπληξη των διοικούντων για το θέμα ενδιαφέρθηκε ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, ο οποίος τηλεφώνησε στον επικεφαλής της ΟΛΘ ΑΕ για να ρωτήσει στα πεταχτά ένα και μόνο πράγμα. «Μετά το ατύχημα έγιναν όλα όσα προβλέπουν οι κανονισμοί;». Είχε το άγχος του ο άνθρωπος! Φανταστείτε να μην είχαν γίνει ΜΕΤΑ το δυστύχημα όλα τα προβλεπόμενα!