Δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Όμως υπάρχουν ορισμένες σταθερές παράμετροι που επιτρέπουν την αναφορά σε αναμενόμενες εξελίξεις.
Η προεκλογική μάχη Κλίντον - Τραμπ, στην ουσία είναι σύγκρουση, για πρώτη φορά με τόσο έντονο συγκρουσιακό στοιχείο, που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως εμφύλια, μεταξύ των ισχυρότερων οικονομικών παραγόντων της υφηλίου. Δεν είναι φυσικά παράλογο να υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, ούτε επιλογή διαφορετικών μεθόδων και τακτικών για την επίτευξη ακόμη και κοινού στόχου.
Όμως, αυτή την φορά ήμασταν μάρτυρες ενός πολιτικού τσίρκου, με ηθοποιούς ακατάλληλους να επωμιστούν έναν τόσο σοβαρό ρόλο, με αποτέλεσμα σε κάποια δημοσκόπηση να απαντούν οι Νεοϋορκέζοι ότι προτιμούν να κτυπήσει τις ΗΠΑ μετεωρίτης, παρά να ψηφίσουν ένα εκ των δύο. Φυσικά και γνωρίζουν, πως την άσκηση εξουσίας την ασκούν τα όπισθεν των προέδρων ισχυρά κέντρα, αλλά η εκλογή του ενός ή του άλλου υποψηφίου, σημαίνει και την επίδοση της εξουσίας στο συγκεκριμένο κέντρο που τον υποστηρίζει.
Λέγαμε παλαιότερα, πως οι μεν πετρελαιάδες υποστηρίζουν τους Ρεπουμπλικανούς, οι δε ασχολούμενοι με τα εξοπλιστικά τους Δημοκρατικούς. Φαίνεται όμως τα πράγματα έγιναν πολυσύνθετα. Επειδή στις τωρινές εκλογές, υπήρξαν στοιχεία που δείχνουν και την ύπαρξη διαφορετικών σχεδιασμών για την πολιτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ.
Με την φωνή του Τραμπ, οι υποστηρικτές του σχεδιάζουν αν όχι επαναφορά του απομονωτισμού του Μονρόε, αλλά μια αυτοσυγκράτηση του αμερικανικού επεκτατισμού, κι αυτό έχει την εξήγησή του, όπως το περιέγραψε ο ίδιος ο Τζον Κέρι, τον Σεπτέμβριο του 2013 και το σχολιάσει ο αρθρογράφος των Νew York Times, Μπιλ Κέλερ.
Πρόκειται για την φράση του Τζον Κέρι περί «απομονωτισμού της πολυθρόνας», θεωρώντας πως αιτία για την αναβίωση αυτής της τάσης δεν είναι τόσο το Αφγανιστάν και το Ιράκ όσο η οικονομική κρίση και η πολιτική δυσλειτουργία (political dysfunction) που είχαν ως συνέπεια σοβαρή απώλεια αυτοπεποίθησης στους Αμερικανούς. Κατά τον Κέλερ, σημαντικό ρόλο έπαιξαν ακόμα τα υψηλά ποσοστά ξενοφοβίας και ένα γενικότερο πνεύμα καχυποψίας εξαιτίας των αποκαλύψεων περί ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων κ.τ.λ.
Τονίζει, δε, ότι μπορεί ο νέος αυτός απομονωτισμός να βρίσκει υποστηρικτές στους υπερσυντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους, όμως ο ίδιος ο δημοσιογράφος (ο οποίος υποστηρίζει τη γραμμή Ομπάμα) εξηγεί ότι ακόμα και «υποψιασμένοι αναγνώστες των ΝΥΤ», μιας παραδοσιακής εφημερίδας των Δημοκρατικών, έχουν εκφράσει ενστάσεις απέναντι σε μια ενδεχόμενη επέμβαση στη Συρία. «Μου λένε, δεν είναι δικό μας πρόβλημα».
Το δε Stratfor:, μόλις προχθές παρομοίασε με «ναρκοπέδιο» την εξωτερική πολιτική που θα κληθεί να χειριστεί ο/η νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι μάχες για τη Μέση Ανατολή, η εκκρεμότητα με τη Ρωσία και τα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας. Οι δύσκολοι σύμμαχοι και το πλήγμα στην εικόνα των ΗΠΑ.
Όσο και αν ο νέος πρόεδρος θα ήθελε να κρεμάσει μια ταμπέλα «μη ενοχλείτε» έξω από την πόρτα της Αμερικής και να επικεντρωθεί στην διευθέτηση των εγχώριων δυσλειτουργιών, υπάρχουν πολυάριθμες συγκρούσεις πέραν των αμερικανικών συνόρων, οι φλόγες των οποίων απειλούν να κάψουν την πόρτα, αν αγνοηθούν. Όσο επομένως και αν επιχειρήσουν οι ΗΠΑ να αυτοσυγκρατηθούν υπάρχουν πολλά μέτωπα που άνοιξε ο βραβευθείς με Νόμπελ Ειρήνης απερχόμενος πρόεδρος.
Το γεγονός ότι η παγκόσμια εικόνα των ΗΠΑ έχει πληγεί, καθιστά τους διπλωματικούς αγώνες πιο δύσκολους, καθώς σύμμαχοι και αντίπαλοι αμφισβητούν την ικανότητα και την πολιτική βούληση των ΗΠΑ να ηγηθεί όταν ο κόσμος έχει πάρει φωτιά.
Το Stratfor σημειώνει: «Σε αντίθεση με την ατσαλοσύνη που είδαμε κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου, οι ιδρυτές που δημιούργησαν το σύστημα ήταν πολύπειροι άνδρες και αναγνώστες των κλασικών κειμένων, οι οποίοι εξέτασαν την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη προκειμένου να αποφύγουν τις ανοησίες τις δημοκρατίας και να χτίσουν μια δημοκρατία με διάρκεια σε μια περιοχή που γνώριζαν ότι ήταν εξαιρετικά προνομιούχος, λόγω της γεωγραφικής της θέσης και των ιδανικών της.
» Όμως, η «ευλογημένη γη» της Αμερικής και η δημοκρατική ειρήνη, δεν ήταν ποτέ κάτι δεδομένο. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να θυμόμαστε και όχι να θαμπωνόμαστε από το μεγαλείο μας. Η διατήρηση μιας δημοκρατίας είναι μια δύσκολη δουλειά και θα είναι ζωτικής σημασίας για την ικανότητα των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες καταιγίδες που έχουν μπροστά τους».