Skip to main content

Γιατί η εκλογή Τραμπ μπορεί να αποδειχθεί θετική για Ελλάδα και Κύπρο

Υπάρχουν παράμετροι που η πολιτική των ΗΠΑ, μεταβαλλόμενη σε γειτονικές ή μακρινές περιοχές, μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις Ελλάδα και Κύπρο.

Στην ερώτηση τι περιμένουν Ελλάδα και Κύπρος από τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και την εκλογή Τραμπ, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει με μια φράση «τίποτε διαφορετικό από ό,τι μέχρι τώρα». Και τούτο επειδή ήδη έχουν δρομολογηθεί εξελίξεις, που θέλουν χρόνο για να μεταβληθούν.

Όμως, υπάρχουν παράμετροι που η πολιτική των ΗΠΑ μεταβαλλόμενη σε γειτονικές ή μακρινές περιοχές θα έχει επιπτώσεις στην πορεία τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με την προϋπόθεση πάντα πως τα ισχυρά παλαιά μπλοκ συμφερόντων που κατήγαγαν νίκη επί του νέου μπλοκ, θα μπορέσουν να την διαχειριστούν.

Στο χθεσινό σημείωμα, πριν από την ανακοίνωση του αποτελέσματος, έχω αναφέρει: «Η προεκλογική μάχη Κλίντον - Τραμπ, στην ουσία είναι σύγκρουση, για πρώτη φορά με τόσο έντονο συγκρουσιακό στοιχείο, που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως εμφύλια, μεταξύ των ισχυρότερων οικονομικών παραγόντων της υφηλίου. Δεν είναι φυσικά παράλογο να υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, ούτε επιλογή διαφορετικών μεθόδων και τακτικών για την επίτευξη ακόμη και κοινού στόχου».

Και επίσης: «Στις τωρινές εκλογές, υπήρξαν στοιχεία που δείχνουν και την ύπαρξη διαφορετικών σχεδιασμών για την πολιτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ».

Με την φωνή του Τραμπ, οι υποστηρικτές του σχεδιάζουν αν όχι επαναφορά του απομονωτισμού του Μονρόε, αλλά μια αυτοσυγκράτηση του αμερικανικού επεκτατισμού».

Ο Τραμπ έκανε λόγο για νοικοκύρεμα και συμμάζεμα της αμερικανικής οικονομίας, που δεν βρίσκεται στα καλύτερά της. Μίλησε και για περιορισμό των εξοπλιστικών δαπανών. Αυτές οι δύο τοποθετήσεις, συν την δήλωση ότι πρέπει να συνεργαστούν με την Ρωσία και όχι να αντιπαρατεθούν, φέρνουν τις ΗΠΑ να περιορίζουν τις δραστηριότητές τους εκτός της αμερικανικής επικράτειας.

Αν τελικά εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, αυτό σημαίνει πως η αμερικανική επιθετικότητα στην Μεσόγειο θα μετριαστεί, και ομού με την εκδηλούμενη αντιπάθεια του Τραμπ στον ισλαμικό φανατισμό, τα πράγματα στη Μ. Ανατολή μπορεί να τα διαχειριστεί η Ρωσία, με όφελος για την Ελλάδα τον περιορισμό των Ασιατών μεταναστών (χωρίς να λύσουμε βεβαίως το πρόβλημα, αφού η Τουρκία μας στέλνει Βορειοαφρικανούς τώρα).

Εκείνο όμως που είναι σημαντικό, διακρίνεται στην διαφοροποίηση σχετικώς με το Ισραήλ. Ο Ομπάμα, υποστηριζόμενος από τον Ροκφέλερ, είχε ταχθεί αντιμέτωπος της πολιτικής Νετανιάχου, όχι μόνον ως προς το ζήτημα του Ιράν, ενώ ο Τραμπ δήλωσε υποστηρικτής της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ. Είναι ενδεικτικό, ότι ο Τραμπ δεν δέχθηκε να συναντηθεί τον Σεπτέμβριο, στην έδρα του ΟΗΕ, με τον Ερντογάν, ενώ προτίμησε να συναντήσει τον πρωθυπουργό του Ισραήλ και τον πρόεδρο της Αιγύπτου, στον οποίο φαίνεται να είπε ότι θα βασίσει την πολιτική του αναφορικά με την Μεσόγειο στο Κάιρο και τα Ιεροσόλυμα. 

(Μάλιστα, από πλευράς Αιγυπτίων ανακοινώθηκε με ιδιαίτερη ικανοποίηση, ότι μεταξύ Τραμπ και αλ Σίσι διεξήχθη η πρώτη επικοινωνία του Αμερικανού προέδρου με ξένο ηγέτη).

Είναι προφανές πως αυτό ευνοεί την Ελλάδα, αφενός λόγω των κακών σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου, αφετέρου λόγω των στρατηγικών συμμαχιών σε επί μέρους τομείς μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου. Στον ενεργειακό τομέα, που αποφάσισαν να συνεργαστούν οι τέσσερις χώρες, θα συμβάλλουν και οι παρεμβάσεις του συμβούλου του Τραμπ, Τζόρτζ Παπαδόπουλου, ειδικευμένου στα ενεργειακά, ο οποίος έχει πάντα σταθερές απόψεις, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την στρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας. (Όπως το ίδιο αναμένεται και από άλλους Έλληνες συμβούλους του Τραμπ, με προεξάρχοντα τον αφανή ηγέτη του επιτελείου του Τραμπ, Reinhold Richard Priebus, ελληνικής καταγωγής, με μητέρα από την Μυτιλήνη και πατέρα Γερμανό).

Ως προς το ελληνικό χρέος, μάλλον δεν θα συνεχιστεί το βλαβερό έως ανούσιο παιχνίδι που έπαιξε ο Ομπάμα, που όχι μόνον δεν μετέβαλε επί τα βελτίω την ελληνική θέση, αλλά την χειροτέρευσε, επειδή οι Τσίπρας-Παππάς τον πίστεψαν ότι θα καταρρεύσουν οι αγορές και θα πιάσει ο εκβιασμός τους εις βέρος των Γερμανών. Αν θέλουν οι Αμερικανοί να βοηθήσουν, το ΔΝΤ δικό τους είναι. Ο Τραμπ, αν υλοποιηθεί η πολιτική των περιορισμών των αμερικανικών επεμβάσεων, μάλλον δεν θα ασχοληθεί.

Θα πρέπει όμως να συνεχίσουμε και με νέο σημείωμα.