Παραμένει ο υπ' αριθμόν ένας άλυτος γρίφος αναφορικά με το μέλλον της ελληνικής οικονομίας: η διαχείριση του ελληνικού χρέους. Αν δεν βρεθεί λύση αναφορικά με αυτό το ζήτημα, τότε κάθε θυσία που γίνεται αυτή τη στιγμή, από ελληνικής πλευράς, μακροπρόθεσμα, καθίσταται ανώφελη.
Γι' αυτό και όλοι όσοι έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με το ελληνικό ζήτημα, ασκούν πίεση στο Βερολίνο να απομακρυνθεί από τη σκληρή γραμμή του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος λέει «όχι» σε συζήτηση για το χρέος πριν από την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, αλλά στην πραγματικότητα εννοεί πριν από τις γερμανικές εκλογές.
Προς αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση υπολογίζει και στον αμερικανικό παράγοντα και προφανώς θα θέσει το θέμα στον Αμερικανό πρόεδρο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, τον επόμενο μήνα. Οι ΗΠΑ στηρίζουν το ελληνικό αίτημα, υπό τον όρο όμως ότι και η Αθήνα θα υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα και θα το αποδείξει αυτό εμπράκτως.
Η κυβέρνηση πάντως δείχνει να έχει και κάτι άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού της. Συγκεκριμένα, ελπίζει ότι, εάν η Γερμανία επιμείνει και δεν αποφασιστούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους (που θα επιτρέψουν και τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα), τότε η ΕΚΤ θα το αξιολογήσει ως βιώσιμο από μόνη της και θα ανοίξει την πόρτα του QE, μόνο με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα.
Βεβαίως, αυτό είναι το σενάριο που τη συμφέρει. Ωστόσο αποτελεί κοινή παραδοσχή πως χωρίς το QE δεν βγαίνει το σενάριο για την ανάπτυξη και η χώρα κινδυνεύει να μπει σε περιπέτειες, καθώς, εάν δεν μπορέσει να βγει στις αγορές, θα χρειαστεί νέο πακέτο βοήθειας. Και στην Ευρωζώνη δεν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι για ένα τέταρτο πρόγραμμα.