Την ερχόμενη Δευτέρα, 15 Μαΐου, στις 5 το απόγευμα, σε γραφείου συμβολαιογράφου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αναμένεται να παιχτεί η επόμενη πράξη που αφορά το μέλλον της ΕΛΒΟ.
Η προθεσμία που έδωσε ο Ειδικός Εκκαθαριστής στους ενδιαφερόμενους επενδυτές να καταθέσουν προσφορά για την εξαγορά της εταιρίας λήγει εκείνη την ημέρα και ώρα, οπότε και θα αποκαλυφθεί πόσοι και ποιοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν μια βιομηχανία που ανήκει –μέχρι σήμερα- κατ’ ουσίαν στον αμυντικό κλάδο. Ίσως οι δυνατότητες της ΕΛΒΟ να είναι περισσότερες –για παράδειγμα αρκετά από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ που κυκλοφορούν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης έχουν κατασκευαστεί στο εργοστάσιο της ΕΛΒΟ στο Βιομηχανική Περιοχή Σίνδου-, αλλά όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι όσοι επιθυμούν να επενδύσουν στην εταιρία έχουν κατά νου τις στρατιωτικές προμήθειες.
Στην πραγματικότητα η τύχη της ΕΛΒΟ κρίνεται αυτές τις ημέρες, υπό την έννοια ότι οι προσφορές που θα κατατεθούν τη Δευτέρα προετοιμάζονται αυτές τις ώρες. Χθες, μιλώντας στη Βουλή, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Δημήτρης Βίτσας, εξέφρασε την πεποίθησή του ότι δεν θα χαθούν θέσεις εργασίας, καθώς η επιλογή του επενδυτή θα γίνει με δύο κριτήρια: την οικονομική προσφορά και το business plan. Πρόκειται για ορθή διαδικασία, αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα καλό είναι να περιμένουμε να δούμε τον τρόπο που θα υλοποιηθεί. Διότι μια βιομηχανία όπως η ΕΛΒΟ μπορεί να στραφεί σε αρκετές –και διαφορετικές- μεταξύ τους κατευθύνσεις είτε στο χώρο των αμυντικών προμηθειών, είτε στο πεδίο των πολιτικών οχημάτων. Άρα όποιος επιλεγεί θα πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς θέλει να κάνει και επ’ αυτού να υπάρξει αξιολόγηση.
Σε κάθε περίπτωση η εξέλιξη της υπόθεσης ΕΛΒΟ θα έχει ως αποτέλεσμα τις ακόλουθες συνέπειες:
Πρώτον, να βγει από το τέλμα μια βιομηχανία, που πριν από μερικές δεκαετίες ήταν από τις μεγαλύτερες στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει φάντασμα του εαυτού της.
Δεύτερον, να σταματήσει η αιμορραγία των θέσεων εργασίας, που σε πλήρη αποδοτική λειτουργία μπορεί να συντηρήσει η ΕΛΒΟ. Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι της εταιρίας μειώνονται με ταχείς ρυθμούς, χωρίς να αντικαθίστανται.
Για να συμβούν αυτά τα ωραία πρέπει το ενδιαφέρον για την ΕΛΒΟ να αποδειχθεί στην πράξη. Διότι κατά καιρούς στη χώρα μας πολλά «ασημικά» έχουν μείνει στο ράφι ή οι αγοραστές προκύπτουν μετά από… παρακάλια, με αποτέλεσμα δευτερογενείς εμπλοκές και επιπλοκές. Το ελληνικό δημόσιο οφείλει –ίσως για μία και μοναδική φάση της λειτουργίας του- να συμπεριφερθεί ως ιδιώτης. Αυτό σημαίνει ότι στις αποκρατικοποιήσεις αποδέχεσαι τα δεδομένα της αγοράς, στα οποία συμπεριλαμβάνεται όχι μόνο το τίμημα, αλλά και ο έλεγχος προόδου της συμφωνίας αναλόγως των περιστάσεων.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος –δια των πολιτικών και διοικητικών εκπροσώπων του- προσπαθεί να πουλήσει με τίμημα που να μπορεί να δικαιολογηθεί χωρίς να εκθέτει κανέναν στην κατηγορία του ξεπουλήματος, αλλά δεν νοιάζεται καθόλου για το μετά. Ειδικά για την ΕΛΒΟ αυτή είναι η δεύτερη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης. Η πρώτη απέτυχε στην πράξη, αφού ο ιδιώτης που ενεπλάκη αποχώρησε μετά από κάποια χρόνια μάλλον απογοητευμένος, κάτι που καλό είναι να το λάβουν υπόψιν τους οι ιθύνοντες.