Τελειώσαμε με τις εκλογές, έχουμε μια κυβέρνηση, που παρά την ισχνή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είναι ισχυρή, αφού σε πολλά από τα μέτρα που καλείται να λάβει θα έχει άλλοτε την συμπαράταξη, άλλοτε την ανοχή της αντιπολίτευσης.
Ο κ. Τσίπρας, όπως και οι δυτικόφρονες πολιτικοί αρχηγοί, υποσχέθηκαν στους δανειστές την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου και την αγαστή συνεργασία με την Τρόικα -όποιας μορφής-, αλλ’ υποσχέθηκαν επίσης στο εκλογικό σώμα ότι θα προβούν σε αλλαγές των υπογεγραμμένων. Το δεύτερο, μόνον ως «λόγια του μπαλκονιού» μπορούν να εκληφθούν, αφού είναι γνωστό πως ελάχιστες τροποποιήσεις μπορούν να συμβούν, κι αυτές μετά πολλών κόπων και βασάνων.
Όμως, υπάρχουν πολλοί τομείς που επιβάλλεται να μεταρρυθμιστούν, υπάρχει το ελεύθερο, μόνον που τόσο η εμπειρία από την προηγούμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και η σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου, προϊόν κι αυτό κομματικών σκοπιμοτήτων με απουσία αξιοκρατικής οσμής, δεν επιτρέπει πολλή αισιοδοξία για το είδος των μεταρρυθμίσεων που προτίθεται να πραγματοποιήσει η κυβέρνηση.
Η προηγούμενη εμπειρία επίσης, πείθει πως αντιδράσεις των ΑΝΕΛ σε σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για σοβιετοποίηση του κράτους, δεν θα υπάρξουν, όπως και δεν υπήρξαν σε καθοριστικούς νόμους με τους οποίους ο κ. Καμμένος θεωρητικώς έπρεπε να αντιδράσει. Όχι βεβαίως με άνευ αποτελέσματος δηλώσεις αποστασιοποίησης, αλλά όπως έπραττε ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος ουσιαστικώς κυβερνούσε κατά την προηγούμενη διετία, με τον κ. Α. Σαμαρά να φέρει απλώς τον τίτλο του πρωθυπουργού. Είχε μπλοκάρει όλες τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις από τη Νέα Δημοκρατία, εν ονόματι του σοσιαλισμού του χαβιαριού, με τον οποίον εθίστηκαν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ επί 35ετία.
Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας δεν αξιοποίησε εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά συγκρότησε κομματική κυβέρνηση, της οποίας μάλιστα η αναγγελία καθυστέρησε επί πολύ, επειδή ήταν προϊόν εξισορρόπησης των αντίθετων τάσεων που ενυπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν προδιαθέτει πως οι μεταρρυθμίσεις θα οδεύσουν προς εκσυγχρονισμό του κράτους στα δυτικά πρότυπα, αλλά θα πρόκειται για οπισθοδρόμηση προς ικανοποίηση των απωθημένων των ιδεοληπτικών υπουργών που ανέλαβαν χαρτοφυλάκια.
Αυτό φαίνεται περισσότερο καθαρά, από την ανάθεση υπουργικών θέσεων σε τομείς που άπτονται της πολυσυζητημένης, αλλά άφαντης, ανάπτυξης, όπου αναμενόταν η τοποθέτηση προσωπικοτήτων που αφενός έχουν σχέση με το αντικείμενο, αφετέρου θα εργάζονταν προς ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και όχι προς ενδυνάμωση του κομματικού κράτους.
Και το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνον στους υπουργούς, δεδομένου πως την ουσιαστική προώθηση μέτρων την έχουν οι σύμβουλοι (οι υπουργοί είναι κατά κανόνα απασχολημένοι με συνεντεύξεις), οι οποίοι με την σοβιετική ιδεολογία που ρυθμίζει τις πράξεις τους, είναι απορίας άξιον τι είδους μέτρα θα προτείνουν για την ανάπτυξη.
Θα φανεί παράξενο το γεγονός, ότι παρά την δεδομένη αντίθεσή μου σε κάθε επέμβαση εξωθεσμικών κέντρων, θα τολμήσω να ευχηθώ όπως οι εκπρόσωποι της Τρόικας έχουν σκοπό πράγματι την προσφορά βοήθειας, και μάλιστα με ορθές υποδείξεις, ώστε οι σταλινικές μέθοδοι να μη βρουν χώρο εφαρμογής. Όπως εύχομαι, να μείνει άγρυπνος ο Τύπος, και όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος, ώστε να μη καλύπτονται όσα τυχόν περίεργα συμβούν.