Η απόφαση της κυβέρνησης για το «χτίσιμο» του αφορολόγητου μόνο με πληρωμές που γίνονται είτε με πλαστικό χρήμα, δηλαδή χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες, είτε με διατραπεζικές συναλλαγές ασφαλώς θα συμβάλλει στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Οι κινήσεις κεφαλαίων και οι αγοραπωλησίες με τους συγκεκριμένους τρόπους δεν μπορούν να κρυφτούν, επομένως καταγράφονται και φορολογούνται. Κυρίως, όμως, η καθολική διάδοση του πλαστικού, του άυλου χρήματος θα εκσυγχρονίσει την οικονομία και θα απαλείψει τους κινδύνους που συνεπάγεται η διακίνηση και μεταφορά των μετρητών. Κατά μίαν έννοια ο πολύπαθος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης θα μείνει για κάτι θετικό στην ιστορία.
Σήμερα –στην εποχή των capital controls- στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν καταστήματα που δεν δέχονται ηλεκτρονικές πληρωμές. Δεν έχουν δηλαδή την υποδομή να δεχθούν κάποια κάρτα. Δεν διαθέτουν το κατάλληλο μηχανάκι, το περίφημο POS. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν καταστήματα κινητής τηλεφωνίας –ίσως οι πιο γνωστές και πολυδιαφημιζόμενες φίρμες στις μέρες μας στην Ελλάδα- που ενώ προβάλουν με κάθε τρόπο ότι βρίσκονται στην αιχμή της τεχνολογίας και (υποτίθεται ότι) πουλάνε την αιχμή της τεχνολογίας δεν δέχονται για ορισμένες από τις πωλήσεις τους πλαστικό χρήμα. Οι αρμόδιοι (;) μάλιστα πετάνε στον κόσμο –είτε από κοντά, είτε τηλεφωνικά- κάτι δικαιολογίες του τύπου «αυτό προβλέπει ο κανονισμός» ή «αυτό δεν είναι προς στιγμήν προαπαιτούμενο» και… καθαρίζουν. Φανταστείτε τι γίνεται στα είδη προικός στην Ερμού και τη Συγγρού, στα ψάρια, τα λαχανικά, τα κρέατα στο Καπάνι ή στα φροντιστήρια που βρίσκονται στα ανατολικά και στα δυτικά προάστια της πόλης.
Σε μια χώρα που έχει ως βαρύ πυροβολικό τον τουρισμό, αλλά υπάρχουν ξενοδοχεία χωρίς ίντερνετ ή φαξ, ενώ μέχρι πριν από ελάχιστα χρόνια –ίσως ακόμη και σήμερα- στις σχολές τουριστικών επαγγελμάτων οι σπουδαστές μάθαιναν πως να χρησιμοποιούν το… telex, όλα μπορούν να συμβούν. Και κακά τα ψέματα στην Ελλάδα διαχρονικά μόνο με την υποχρεωτικότητα προχωρούν τα πράγματα. Από την κοινωνική ασφάλιση και την ασφάλιση του αυτοκινήτου μέχρι τη φοίτηση των παιδιών στο σχολείο και τη χρήση πλαστικού χρήματος. Εν προκειμένω: Σήμερα τα POS που λειτουργούν στη χώρα υπολογίζονται σε 300.000 και αντιστοιχούν σε λιγότερες επιχειρήσεις, αφού πολλές έχουν περισσότερα από ένα. Μέχρι το 1.000.000 σημεία του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα που μπορούν να πληρώσουν για κάτι οι Έλληνες ο δρόμος είναι μακρύς.
Πιθανόν σε λίγα χρόνια οι πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες και τα POS να είναι για τους νεοέλληνες κάτι φυσικό ή μάλλον απαραίτητο. Όπως το κινητό, τα κλειδιά και το καφεδάκι στην πλατεία. Τότε σίγουρα η φοροδιαφυγή θα έχει περιοριστεί και ίσως η χώρα να μη δεσμεύεται από κάποιο μνημόνιο. Πιθανόν, μάλιστα, ο κάτοχος καρτοκινητού στη Θεσσαλονίκη να μπορεί να βάλει μονάδες στο τηλέφωνό του χρησιμοποιώντας την πιστωτική ή τη χρεωστική του κάρτα.