Με μια σειρά από εκκρεμότητες κλείνει για τη Θεσσαλονίκη το 2016 και μπαίνει το 2017. Εκκρεμότητες, οι οποίες αφορούν σε σημαντικά έργα υποδομής, που σέρνονται επί δεκαετίες στην πόλη, αλλά και σε αλλαγές που έχουν αναγγελθεί και αναμένεται να υλοποιηθούν από το νέο έτος.
Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο. Το ότι θα ήταν προβληματική και θα καθυστερούσε είναι γνωστό. Όμως τα πράγματα χρονικά ξέφυγαν και το 2017 είναι η πλέον κρίσιμη χρονιά για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να αρχίσει η πρώτη φάση της νέας εποχής για το λιμάνι. Για να μάθουμε επιτέλους και τι θα γίνει με τον πρώτο προβλήτα, αλλά και με το διατηρητέο επιβατικό σταθμό, με τον έκτο προβλήτα κτλ.
Η παράταση που δόθηκε για τα έργα στο διάδρομο προσγειώσεων – απογειώσεων του αεροδρομίου «Μακεδονία» θα φέρει του χρόνου τέτοια εποχή το νέο έργο σε φάση ολοκλήρωσης, παρότι εκκρεμεί επί δεκαετίες. Αλλάζει και το καθεστώς στο αεροδρόμιο με την είσοδο των ιδιωτών, οπότε κάποιες πρώτες αλλαγές –καλές ή κακές θα το δούμε- θα έχουμε.
Το μετρό αναμένεται να αρχίσει να παίρνει υπόσταση, με τους σταθμούς να ολοκληρώνονται ένας ένας και να λύνονται μια σειρά από προβλήματα που καθυστέρησαν το έργο δραματικά. Το ζητούμενο γι' αυτό το έργο το 2017 είναι να τρέξει κανονικά, χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, μήπως και στην περίπτωσή του προλάβουμε τα νέα χρονοδιαγράμματα κι όχι να μας ανακοινώσουν καινούργια. Με την ελπίδα να μην υπάρξουν χρηματοδοτικά κενά...
Εντός του έτους ολοκληρώνεται ο κόμβος της Λαχαναγοράς Κ16, που επίσης καθυστέρησε, όπως και τα έργα στη δυτική περιφερειακή οδό, οπότε διαμορφώνεται μια πιο ολοκληρωμένη λύση μετακινήσεων περιμετρικά της πόλης.
Η σιδηροδρομική σύνδεση του λιμανιού αναμένεται να αρχίσει να υλοποιείται από την αρχή του νέου έτους κι αυτό μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση και να ζεστάνει ως ένα σημείο την οικονομία.
Στο πρώτο εξάμηνο οι υπηρεσίες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας μετακινούνται στο νέο περιφερειακό μέγαρο στην παλιά δυτική είσοδο της πόλης, οπότε αλλάζει όλη η εικόνα της συγκεκριμένης περιοχής, όπου άλλωστε εδώ και καιρό κάποιοι έχουν προνοήσει για επενδύσεις. Μακάρι να γίνουν πράξη τα σχέδιά τους. Δε θα έχουμε κάτι απτό εντός του 2017, αλλά μπορεί να έχουμε εκκινήσεις. Κάτι θα είναι κι αυτό.
Αυτά είναι πέντε ενδεικτικά παραδείγματα μεγάλων έργων, τα οποία θα αλλάξουν την καθημερινότητά μας ως ένα βαθμό. Προφανώς και πιο αισθητά είναι τα μικρότερης εμβέλειας έργα για τους πολίτες, τα οποία όμως δεν έχουν επαρκή χρηματοδότηση, αν κάποιος αναλογιστεί ότι αφενός τα κονδύλια της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι μειωμένα και έτσι καλύπτονται από τους δήμους κυρίως λειτουργικές δαπάνες τους και ένα στοιχειώδες περιορισμένο τεχνικό πρόγραμμα, αφετέρου τα κονδύλια του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων είναι σχεδόν εξαφανισμένα.
Απομένουν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και των άλλων χρηματοδοτικών πηγών της ΕΕ, τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν στο έπακρο. Ευτυχώς στην περιοχή τα πηγαίνουμε εξαιρετικά στο συγκεκριμένο τομέα, δεδομένου ότι πανελλαδικά ερχόμαστε πρώτοι.
Το μεγάλο αγκάθι, που πιθανώς θα αποτελέσει και τη μεγάλη αλλαγή και θα μας απασχολήσει το 2017, είναι οι αστικές συγκοινωνίες της πόλης. Από την ερχόμενη Τρίτη κιόλας θα έχουμε να ασχολούμαστε όλοι με την τύχη του ΟΑΣΘ, με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς κτλ.
Δεν περιμένω μέσα στο 2017 να έχουμε απτά αποτελέσματα, αλλά πιστεύω πως θα έχουμε μια κατάληξη στην ιστορία αυτή, που από τα μέσα του 2016 απασχολεί όλη την πόλη και το νομό. Θα έχουμε δηλαδή μια εικόνα για το αύριο των αστικών συγκοινωνιών, είτε με τη σημερινή μορφή τους (με κάποιες αλλαγές συμβατικές), είτε με μια νέα μορφή, την οποία ακόμη δεν έχει σχηματοποιήσει (δημοσίως) η κυβέρνηση. Όταν το κάνει θα ανοίξει και ο δημόσιος διάλογος, δεδομένου ότι τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη είναι περιορισμένα και μετρημένα και πέραν των αστικών λεωφορείων άλλος τρόπος μαζικής μετακίνησης δεν υπάρχει.
Πολύ φοβάμαι πως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θα προκύψει ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, κάτι που θα πρέπει να αποτρέψουν άπαντες και κυρίως οι δήμαρχοι, οι οποίοι ενεπλάκησαν ηθελημένα ή μη πια στην ιστορία.
Δεν έχει νόημα να επαναλάβω μια σειρά από άλλες διεκδικήσεις της πόλης, που χρονίζουν, διότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρα δεδομένα. Τι θα γίνει με την ΕΥΑΘ, με τα στρατόπεδα, με τις μαρίνες, με το τραμ, με το πράσινο, με τα ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ κτλ. δε θα το ξέρουμε φαντάζομαι και το 2017. Μακάρι να σταματήσουν να σέρνονται κι αυτά τα ζητήματα και να υπάρξει ένα ξεκαθάρισμα μέσα στο νέο έτος, όμως το βλέπω κομμάτι δύσκολο...
Αυτό θεωρώ ότι θα είναι το κύριο μενού των υποδομών το 2017 και εύχομαι να έχουμε όλοι την υγεία μας, για να αντέξουμε ακόμη μια δύσκολη χρονιά κρίσης, ως εργαζόμενοι και για τη Θεσσαλονίκη μας, καθένας από το δικό του μετερίζι.