Αποτελεί γρίφο για τους αναλυτές η πορεία της Νέας Δημοκρατίας, από την στιγμή της ίδρυσής της έως σήμερα, που ενώ -στον χώρο που βρίσκεται- ξεκινά με ένα 30%, όπως καταγράφουν οι έρευνες, δεν καταφέρνει παρά σπανίως να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά αφενός δεν φρόντισε να απαντηθεί το ερώτημα, πώς συμβαίνει το γεγονός ότι, ενώ εδώ και 30 χρόνια στις φοιτητικές εκλογές συγκεντρώνει ποσοστά άνω του 40%, οι νέοι που αποφοιτούν να στρέφονται προς άλλα κόμματα, και αφετέρου πώς μετακόμισαν ψηφοφόροι της στο άλλο άκρο, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς, το πρόβλημα είναι διττό. Αφορά τόσο στην ιδεολογία -ή καλύτερα, στην πολιτική φιλοσοφία- του κόμματος, όσο και στα πρόσωπα στις ηγετικές θέσεις. Είναι περίεργο, αλλά το κόμμα που καλύπτει την δεξιά πτέρυγα του εκλογικού σώματος, δεν είχε ποτέ «δεξιούς» αρχηγούς, μηδέ του Κωνσταντίνου Καραμανλή εξαιρουμένου.
Η πλειονότητα των ηγετικών στελεχών της παλαιάς ΕΡΕ (που της έδωσαν οι αντίπαλοι τον τίτλο της σκληρής δεξιάς), τα οποία στελέχωσαν το 1974 τη Ν.Δ., προέρχονταν από τον χώρο του Κέντρου και οι συγκυρίες τους έφεραν να ηγούνται δεξιάς παράταξης.
Βεβαίως, επειδή διακρίνονται οι πολιτικοί μας από σκανδαλώδη άγνοια της πολιτικής επιστήμης, δεν φρόντισαν μέχρι σήμερα να προσδώσουν στο κόμμα μια συγκεκριμένη ιδεο-πολιτική κατεύθυνση, με αποτέλεσμα ο κάθε αρχηγός να στρέφει το κόμμα πότε από εδώ και πότε από εκεί. Λόγω δε της σύγχυσης που επικρατεί, δεν υπήρξε ποτέ και η διάκριση τι είναι ο Κεντρώος και τι ο Δεξιός.
Επικράτησε η γνώμη -που επέβαλε η προπαγάνδα των αντιπάλων της- ότι η Δεξιά είναι ο «υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου», ενώ το Κέντρο, με παντελώς ανύπαρκτη στην πολιτική επιστήμη ιδεολογική παρουσία, είναι το μετριοπαθές σχήμα με το κοινωνικό πρόσωπο.
Όμως, ο «κεντρώος» κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι φιλελευθέρων αρχών, όπως και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Φιλελευθερισμός, ως πολιτικο-οικονομική έκφραση, είναι «φίλος του εμπορίου». Δηλαδή του συστήματος που ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο, άρα υπηρετεί τον καπιταλισμό. Ενώ η Δεξιά στην Ελλάδα, πολιτευόμενη πάντα με τις αρχές του κεϋνσιανισμού, έχει κρατικιστική αντίληψη, γι’ αυτό και προ του 1970 έφερε τον τίτλο «λαϊκή δεξιά».
Το ίδιο ήταν και η Ν.Δ. στα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της, εκφεύγουσα μάλιστα των ορίων ώστε η πολιτική της -δια του υπουργού Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα- να χαρακτηριστεί «σοσιαλμανής» με την κρατικοποίηση των μεγαλύτερων ιδιωτικών κερδοφόρων επιχειρήσεων (που τώρα παλεύουμε να τις ιδιωτικοποιήσουμε για ένα κομμάτι ψωμί).
Οφείλει επομένως η Ν.Δ. -προκειμένου να μη έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ- να ξεκαθαρίσει κάποτε τι κόμμα θέλει να είναι, και να εξηγήσει στο εκλογικό σώμα τι σημαίνει Κεντρώος (ποτέ δεν εξήγησε φερ’ ειπείν ότι οι Κεντρώοι έστειλαν τους αριστερούς στα ξερονήσια, από το 1945 έως 1950) και τι είναι Δεξιός. Τότε θα μπορέσει να βρει και τον κατάλληλο πρόεδρο.
Στις αναμενόμενες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου, αυτή θα στηριχτεί στην προσωπικότητα των υποψηφίων, και ελάχιστη αναφορά θα γίνει στην ιδεολογία, η οποία πάλι θα παραμείνει ακαθόριστη. Υπάρχει δε ο κίνδυνος για τη Ν.Δ. αντί για συναγωνισμό των υποψηφίων να έχει ανταγωνισμό με όλα τα αρνητικά επακόλουθα. Ήδη, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε την επιθυμία να διεξαχθεί ντιμπέιτ, μεταξύ των υποψηφίων προέδρων. Είναι ως να επιζητά, την δημιουργία αντιτιθεμένων ομάδων πριν ακόμη αποκτήσει νέο πρόεδρο. Απορώ, με την πρότασή του.
Έσπευσε μάλιστα να δηλώσει ευθύς την υποψηφιότητά του, υποθέτω για να προλάβει ενέργεια της αδελφής του, με την οποία οι σχέσεις τους βρίσκονται σε οριακό σημείο. Είναι δε άγνωστο αν η κα. Μπακογιάννη θα ενδιαφερόταν για τον εαυτό της ή για τον γιο της.
Κλείνοντας, σημειώνω πως τόσο η καραμανλική όσο και η μπακογιαννική πτέρυγα, θα προτιμούσαν τον κ. Μεϊμαράκη ως πρόεδρο, για να «ζεστάνει» την καρέκλα αναμένοντας έναν εκ των δύο βλαστών των οικογενειών.
Οι προκηρυχθείσες, επομένως, εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. θεωρώ πως θα είναι καθοριστικές για την μελλοντική πορεία του κόμματος. Αν δεν υπάρξει πρόεδρος ισχυρός, αλλά αμφισβητούμενος, τότε θα έρθει η ώρα για δυο κόμματα, κεντρώων και δεξιών.
Ο Μακεδών