Τα τελευταία χρόνια συντελείται στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ευρώπη και τις χώρες BRIC μια ραγδαία εισαγωγή της τεχνολογίας στους χώρους εργασίας.
Τα τελευταία χρόνια συντελείται στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ευρώπη και τις χώρες BRIC μια ραγδαία εισαγωγή της τεχνολογίας στους χώρους εργασίας.
Η τεχνολογική μεταβολή επηρεάζει όλες σχεδόν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και προσδιορίζει την ανταγωνιστικότητα τους. Εξοπλισμός και γνώσεις παλαιώνονται πλέον με γοργούς ρυθμούς σε βαθμό που να εκτιμάται ότι σε μία δεκαετία το 80% των σύγχρονων τεχνολογιών θα έχουν αντικατασταθεί ως παλαιωμένες, ωστόσο το 80% του ανθρώπινου δυναμικού θα συνεχίσει να εργάζεται με βάση την κατάρτιση που έλαβε δέκα τουλάχιστο χρόνια πρωτύτερα. Για να διατηρηθεί λοιπόν η πρόσβαση των εργαζομένων στην απασχόληση είναι απαραίτητη η συνεχής αναβάθμιση των δεξιοτήτων τους και ο αναπροσανατολισμός τους προς αγορές εργασίας αυξημένων απαιτήσεων.
Αυτό που διαφοροποιεί τις σύγχρονες οικονομίες από εκείνες των μεταπολεμικών χρόνων είναι πως οι τελευταίες στηρίζονται πρωταρχικά στη γνώση. Επομένως, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων δεν εξαρτάται μόνο από το παραγωγικό κόστος αλλά και από ποιοτικά στοιχεία όπως το επίπεδο κατάρτισης του εργατικού δυναμικού, ο ρυθμός ανάπτυξης καινοτομιών και βελτιώσεων στο προϊόν κ.α.
Οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις στους τομείς κυρίως της πληροφορικής και των επικοινωνιών έχουν σημαντικές επιπτώσεις στους τρόπους οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας.
Είναι πλέον πρόδηλο πως απαιτείται μια διαφορετική οργάνωση των ανθρώπινων πόρων που θα προωθεί τη διαρκή προσαρμογή των εργαζομένων στις ανάγκες της παραγωγής, την εξοικείωση τους με τις νέες τεχνολογίες και τη δραστηριοποίηση τους σε ένα ευρύ φάσμα καθηκόντων και εργασιών.
Η εν λόγω εξέλιξη θα προκαλέσει ισχυρές επιδράσεις στα πρότυπα οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας, καθώς οι νέες μορφές των σχέσεων απασχόλησης αναδύουν καινούρια ερωτήματα σχετικά με την ισορροπία ρυθμιστικών αρμοδιοτήτων μεταξύ των δημόσιων αρχών, των κοινωνικών εταίρων και των μεμονωμένων εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί έναν εκ των ων ουκ άνευ όρο η συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες της παραγωγικής αναδιάρθρωσης, ώστε να επιτευχθεί η κατά το δυνατό πιο αρμονική σύζευξη ανάμεσα στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων για ευελιξία και του ανθρώπινου δυναμικού για τη διασφάλιση της απασχόλησης και ορισμένων αποδεκτών παραμέτρων των συνθηκών εργασίας. Αν αυτό δε συμβεί, η θέση του εργατικού δυναμικού στην παραγωγή τα επόμενα χρόνια, είναι πολύ πιθανό να υποβαθμισθεί δραματικά.
Η τεχνολογική μεταβολή επηρεάζει όλες σχεδόν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες και προσδιορίζει την ανταγωνιστικότητα τους. Εξοπλισμός και γνώσεις παλαιώνονται πλέον με γοργούς ρυθμούς σε βαθμό που να εκτιμάται ότι σε μία δεκαετία το 80% των σύγχρονων τεχνολογιών θα έχουν αντικατασταθεί ως παλαιωμένες, ωστόσο το 80% του ανθρώπινου δυναμικού θα συνεχίσει να εργάζεται με βάση την κατάρτιση που έλαβε δέκα τουλάχιστο χρόνια πρωτύτερα. Για να διατηρηθεί λοιπόν η πρόσβαση των εργαζομένων στην απασχόληση είναι απαραίτητη η συνεχής αναβάθμιση των δεξιοτήτων τους και ο αναπροσανατολισμός τους προς αγορές εργασίας αυξημένων απαιτήσεων.
Αυτό που διαφοροποιεί τις σύγχρονες οικονομίες από εκείνες των μεταπολεμικών χρόνων είναι πως οι τελευταίες στηρίζονται πρωταρχικά στη γνώση. Επομένως, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων δεν εξαρτάται μόνο από το παραγωγικό κόστος αλλά και από ποιοτικά στοιχεία όπως το επίπεδο κατάρτισης του εργατικού δυναμικού, ο ρυθμός ανάπτυξης καινοτομιών και βελτιώσεων στο προϊόν κ.α.
Οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις στους τομείς κυρίως της πληροφορικής και των επικοινωνιών έχουν σημαντικές επιπτώσεις στους τρόπους οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας.
Είναι πλέον πρόδηλο πως απαιτείται μια διαφορετική οργάνωση των ανθρώπινων πόρων που θα προωθεί τη διαρκή προσαρμογή των εργαζομένων στις ανάγκες της παραγωγής, την εξοικείωση τους με τις νέες τεχνολογίες και τη δραστηριοποίηση τους σε ένα ευρύ φάσμα καθηκόντων και εργασιών.
Η εν λόγω εξέλιξη θα προκαλέσει ισχυρές επιδράσεις στα πρότυπα οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας, καθώς οι νέες μορφές των σχέσεων απασχόλησης αναδύουν καινούρια ερωτήματα σχετικά με την ισορροπία ρυθμιστικών αρμοδιοτήτων μεταξύ των δημόσιων αρχών, των κοινωνικών εταίρων και των μεμονωμένων εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί έναν εκ των ων ουκ άνευ όρο η συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες της παραγωγικής αναδιάρθρωσης, ώστε να επιτευχθεί η κατά το δυνατό πιο αρμονική σύζευξη ανάμεσα στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων για ευελιξία και του ανθρώπινου δυναμικού για τη διασφάλιση της απασχόλησης και ορισμένων αποδεκτών παραμέτρων των συνθηκών εργασίας. Αν αυτό δε συμβεί, η θέση του εργατικού δυναμικού στην παραγωγή τα επόμενα χρόνια, είναι πολύ πιθανό να υποβαθμισθεί δραματικά.