Skip to main content

Τελικά, οι Έλληνες θέλουμε τις αποκρατικοποιήσεις;

Ό,τι απόφαση κι αν πάρουμε, να την πάρουμε γρήγορα, γιατί ο χρόνος τελειώνει. Γιατί όλοι - μα όλοι - έχουν αρχίσει να κουράζονται μαζί μας

Τις θέλουμε τις αποκρατικοποιήσεις; Ναι ή όχι;

Αν εκτιμούμε ότι μπορούν να φέρουν χρήμα, προσελκύοντας επενδυτές από το εξωτερικό (κυρίως) και κατ' επέκταση δίνοντας την απαιτούμενη (όποια) ώθηση στην ανάπτυξη, τότε ας τις αφήσουμε να προχωρήσουν. Απλώς, να επιδιώξουμε να γίνουν με τον προσήκοντα νόμιμο τρόπο, υπό την έννοια ότι θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα.

Σε ό,τι αφορά στα οικονομικά συμφέροντα, αυτά τα καθορίζει η ίδια η αγορά. Αν λοιπόν θέλουμε να πουλήσουμε, πρέπει να δεχθούμε και τους όρους του δούναι - λαβείν, σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, αυτή, δηλαδή, που γίνεται η πώληση.

Αν, για παράδειγμα, οι Κινέζοι δίνουν 400 εκατ ευρώ για το λιμάνι του Πειραιά σημαίνει ότι τα δίνουν γιατί τόσο το κοστολογούν, λαμβάνοντας υπόψη την ανταποδοτικότητα του, τις υποδομές του και τις προοπτικές του. Και κάτι ακόμα: Γιατί προφανώς αν θέλουν μπορούν να βρουν κι αλλού (μεσογειακά) λιμάνια με την ίδια ή χαμηλότερη τιμή. Γεμάτη η Ιταλία, για να μην πούμε η Κύπρος ή η Τουρκία.

Αν πάλι δεν τις θέλουμε τις αποκρατικοποιήσεις και πάλι "με γεια μας, με χαρά μας". Προφανώς εκτιμούμε ότι παραμένοντας στο δημόσιο οι υποδομές θα αποδώσουν καλύτερα (άσχετα από το αν το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, που είχαν την ευκαιρία να το κάνουν, δεν τα κατάφεραν) στην ελληνική οικονομία.

Ωστόσο, σ' αυτή την περίπτωση κανείς δεν θα δικαιούται να διαμαρτυρηθεί για ποιο λόγο η ανάπτυξη, που συνέχεια είναι στο δρόμο, δεν έρχεται. Η αριστερής - σοβιετικής αντίληψης λειτουργία των υποδομών μιας χώρας, διεθνώς, απέτυχαν. Μπορεί  όμως στην Ελλάδα, αν τους δοθεί μια "δεύτερη επιτυχία" να πετύχουν.

Τέλος πάντως, ό,τι είναι να αποφασίσουμε, να το κάνουμε γρήγορα, γιατί ο χρόνος τελειώνει. Είτε πάμε στην πρώτη επιλογή (σσ: προσοχή, όμως, όχι του ξεπουλήματος, αλλά της λειτουργίας με βάση τις απαιτήσεις της αγοράς), είτε στη δεύτερη. Γιατί αυτό που πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε είναι ότι όλοι - μα όλοι - έχουν αρχίσει να κουράζονται μαζί μας. Εδώ έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε εμείς οι ίδιοι δηλαδή, πόσω μάλλον οι άλλοι...