Για τη δημιουργία αυτής της εντύπωσης υπήρξαν και ενισχυτικά δημοσιεύματα επ’ αυτού, ότι προβάλλονται υπερβολικές απαιτήσεις από το Δ.Σ. του Ιδρύματος -του οποίου προεδρεύει ο μητροπολίτης κ. Άνθιμος- οι οποίες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Αν αυτό ήταν το μοναδικό εμπόδιο, θα είχε παρακαμφθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν όμως και άλλα, που δίνουν άλλη διάσταση στο θέμα.
Η υπόθεση ξεκίνησε το 2004. Η εταιρία ζήτησε έξι στρέμματα για εγκατάσταση εργοταξίου και ένα στρέμμα με την ολοκλήρωση του έργου -για είσοδο και έξοδο του σταθμού- που θα αποζημίωνε και άλλα 2,5 στρέμματα για τις υπόγειες εγκαταστάσεις «υπό καθεστώς δουλείας». Η εταιρία έπραξε τα νόμιμα, αφού υπογράφηκε πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής με την εκπροσωπούσα αρχή του υπουργείου Υγείας. Βάσει αυτού του πρωτοκόλλου, άλλωστε, ξεκίνησαν οι εργασίες.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Υγείας, το οποίο με τις αποφάσεις του περιέπλεξε τα πράγματα. Κατ’ αρχάς δεν έλαβε υπόψη του το άρθρο 109 του Συντάγματος, κατά το οποίο «δεν επιτρέπεται η μεταβολή του περιεχομένου ή των όρων διαθήκης (…) ως προς τις διατάξεις τους υπέρ του Δημοσίου ή Κοινωφελούς σκοπού». Ως γνωστόν, ο Ι. Παπαφής (και όχι Παπάφης) έδωσε την περιουσία του αποκλειστικά και μόνον για ίδρυση Ορφανοτροφείου.
Βέβαια, στην παρ. 2 του άρθρου 109 επιτρέπεται κατ’ εξαίρεση η αλλαγή της βούλησης του διαθέτη, όμως μόνον «όταν βεβαιωθεί με δικαστική απόφαση ότι η θέληση του διαθέτη ή του δωρητή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί για οποιονδήποτε λόγο, καθόλου ή κατά το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της…». Φαίνεται καθαρά ότι όσο ο χώρος στεγάζει Ορφανοτροφείο, άλλη χρήση δεν μπορεί να υπάρξει.
Εκεί όμως που το Υπουργείο Υγείας βρέθηκε σε πρωτοφανή σύγχυση είναι το έγγραφο που απέστειλε στο Δ.Σ. του Παπαφείου, όταν σύμφωνα με τον ν. 3106/2003, «η κυριότητα και κάθε άλλο εμπράγματο δικαίωμα επί του συνόλου της κινητής και ακίνητης περιουσίας του περιήλθαν αυτοδικαίως χωρίς αντάλλαγμα στο οικείο ΠΕΣΥΠ Κ. Μακεδονίας».
Ο τότε υφυπουργός Υγείας, με έγγραφό του αποδέχεται τυπικά τη ‘δωρεά’ του Δ.Σ. του Παπαφείου, αλλά στην επόμενη παράγραφο αναγράφεται ότι «η έκταση αυτή (σημ. εννοεί το προαύλιο) ουδέποτε αποτέλεσε περιουσία του ιδίου του Ιδρύματος». Μα, εάν το Παπάφειο κτίστηκε σε χώρο που δεν του ανήκει, τότε πώς νομιμοποιείται το Δ.Σ. να δωρίζει ξένο οικόπεδο ή να απαιτεί ανταλλάγματα για την παραχώρησή του; Και αντίστροφα: αφού το Δ.Σ. προβαίνει στη δωρεά, άρα δέχεται το Υπουργείο ότι το οικόπεδο είναι του Παπαφείου, πώς υποστηρίζεται στο ίδιο έγγραφο ότι αυτός ο χώρος δεν ανήκει στο Παπάφειο;
Σημειώνουμε ως κατακλείδα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ότι οι κληρονόμοι του Παπαφή, που είναι πολίτες Μάλτας (το αθάνατο ελληνικό κράτος δεν έδωσε την ελληνική υπηκοότητα στον Παπαφή, διότι… δεν ‘πληρούσε τις προϋποθέσεις’!) προετοιμάζονται να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, διεκδικώντας την κληρονομιά, στηριζόμενοι στο άρθρο 109 του ελληνικού Συντάγματος.
Και όλα αυτά, διότι κάποιοι πολιτικοί δεν φρόντισαν εξαρχής να υπερκεράσουν τα εμπόδια, που όφειλαν να γνωρίζουν την ύπαρξή τους.
Ο Μακεδών